مشاعره واژه‌نما

[زهرای خوشحال (:]

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافری‌ست رنجیدن

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا ؟

 

[صآبا]

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا ؟

نوش‌دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا؟

 

[m.hrane]

نوش‌دارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا؟

امد
آری آن روز چو می‌رفت کسی
داشتم آمدنش رو باور
من نمی‌دانستم
معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟

 

[صآبا]

امد
آری آن روز چو می‌رفت کسی
داشتم آمدنش رو باور
من نمی‌دانستم
معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟

افتادگی آموز اگر طالب فیضی
هرگز نخورد آب زمینی که بلند است

 

[Sesame]

افتادگی آموز اگر طالب فیضی
هرگز نخورد آب زمینی که بلند است

چنین گفت ضحاک را ارنواز
که شاها چه بودت نگویی به راز

که خفته به آرام در خان خویش
بر این سان بترسیدی از جان خویش

زمین هفت کشور به فرمان تو است
دد و دام و مردم به پیمان تو است

 

[صآبا]

چنین گفت ضحاک را ارنواز
که شاها چه بودت نگویی به راز

که خفته به آرام در خان خویش
بر این سان بترسیدی از جان خویش

زمین هفت کشور به فرمان تو است
دد و دام و مردم به پیمان تو است

ای کاش ناله‌های چو من بلبلی حزین
بیدار کردی آن گل در خاک خفته را

 

[Tanin.Tajik]

ای کاش ناله‌های چو من بلبلی حزین
بیدار کردی آن گل در خاک خفته را

پریشان خاطران رفتند در خاک
مرا از خاک ایشان آفریدند

 

[صآبا]

پریشان خاطران رفتند در خاک
مرا از خاک ایشان آفریدند

ولی گر از قفس خاکدان پریدن بود
کجا به گرد طلب، باد می‌رسد ما را

 

[Tanin.Tajik]

ولی گر از قفس خاکدان پریدن بود
کجا به گرد طلب، باد می‌رسد ما را

دل به دست باد خواهم داد هر چه باد باد
این عنایت بین که چون با بخت من افتاد باد

 

[زهرای خوشحال (:]

دل به دست باد خواهم داد هر چه باد باد
این عنایت بین که چون با بخت من افتاد باد

بیا که نوبت صلح است و دوستی و عنایت
به شرط آن که نگوییم از آنچه رفت حکایت

 

[m.hrane]

رفت و غزلم چشم به راهش نگران شد
دلشوره ی ما بود دل آرام جهان شد

 

[KOURO$H]

رفت و غزلم چشم به راهش نگران شد
دلشوره ی ما بود دل آرام جهان شد

خو کن به همین گوشه‌ی تنهایی و ای دل
در آتش عشقی دگرم باز مسوزان!

گفتی که جهان بی شرر عشق چه هیچ است؟
باشد! که من آن هیچم و از عشق گریزان!

 

[m.hrane]

خو کن به همین گوشه‌ی تنهایی و ای دل
در آتش عشقی دگرم باز مسوزان!

گفتی که جهان بی شرر عشق چه هیچ است؟
باشد! که من آن هیچم و از عشق گریزان!

شانه‌ات را دیر آوردی سرم را باد برد
خشت خشت و آجر آجر، پیکرم را باد برد

من بلوطی پیر بودم پای یک کوه بلند
نیمم آتش سوخت، نیم دیگرم را باد برد