در من این غریبه کیست ؟ باورم نمی شود
مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند
در ساغر ما گل شرابی نشکفت
تا کی به تمنای وصال تو یگانه
در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست
ترسم که عشق در غم ما پرده در شود
اهل کاشانم
یک نفر آمد صدایم کرد و رفت
تا ظن نبری که از غمانت رستم
من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم
ما ز یاران چشم یاری داشتیم
میر من خوش می روی کاندر سر و پا میرمت