هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب
روز مارا دیگران را شب شده
هم رهزنی هم رهبری، هم ماهی و هم مشتری
نی آب روان ز ماهیان سیر شود
دارم هوای صحبت یاران رفته را
مه پاره به بام اگر برآید
تا غنچه‌ی بشکفته‌ی این باغ که بوید
در ره نازک تنان هیچت مبادا خوف و ترس
نیش عقرب خوشتر از زهر دوست
تا که نامی شدم از نام نبردم سودی
ای ماه من، ای میر من
نمی خوام زبانم را کمی تکان دهم
منزل مردم بیگانه چو شد خانه‌ی چشم
من خود دلم از مهر تو لرزید وگرنه
هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد
دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است
تتار اگرچه جهان را خراب کرد به جنگ
گل بر می افشانم
تو کز محنت دیگران بی غمی
یا علی گفتیم و عشق آغاز شد (رل بزنم اینو میکنمش بیو اینستام)
