توبه کردم که تا که جانم برجاست***من چپ نروم، نگردم از سیرت راست
تیمار گر این دل، جز تیغ نبود آریتوبه کردم که تا که جانم برجاست***من چپ نروم، نگردم از سیرت راست
چندانک نظر همی کنم از چپ و راست***جمله چپ و راست و راست و چپ دلبر ماست
م*دیوانه عالِم
پ.ن:عالِِِِم نه عالَََََم
در عشق، نوا جزو زنده کند آنگه کُل***در باغ نخست غوره بود، آنگه مُل
لیلای من که مرا وصلش آرزوست
تو از خواری همی نالی، نمی بینی عنایتها***مخواه از حق عنایتها و یا کم کن شکایت ها
ای نسيم سحر آرامگه يار كجاست
ترکم نکن من بی تو بیمارم
من که همی لاف عشق در سخنم میزنم
هله، نومید نباشی که ترا یار براند***گرت امروز براند نه که فردات بخواند؟!
در دلم بود كه بي دوست نباشم هرگز
درختي كز جواني كوژ برخاست
تن ز جان و جان ز تن مستور نیست
توبه سفر گیرد با پای لنگ***صبر فرو افتد در چاه تنگ
گفتی ک شکیبا شو تا نوبت وصل اید
یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
دردناک است که در دام شغال افتد شیر
ما مردانیم، شسته بر تنگ دره***ماییم که گرگ و شیر بر ما گذره
یار رب چه چشمه ای است محبت که من از آن
ما مسلمان مانده و از قلبمان
یا که اسلام نه معنای قدیمش دارد
