یک روز ز بند عالم ازاد نیم
دل به هرکس می سپارم با دلم بد می کند
در همه لوح ضمیرم هیچ نقشی جز تو نیست
منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد
ای دل غم این جهان فرسوده مخور
نترسم که با دیگری خو کنی
تو را با غیر می‌بینم صدایم در نمی‌آید
همچون انار، خون دل از خویش میخوریم
دیدم سحر آن شاه را بر شاهراه هل اتی
در دو جهان لطیف و خوش همچو امیر ما کجا
دل چو کبوتری اگر می‌بپرد ز بام تو
تو دیدی هیچ عاشق را که سیری بود از این سودا
نام شتر به ترکی چه بود بگو دوا
ما زاده قضا و قضا مادر همه‌ست
ما را دل از كشاكش دنيا شكسته است
تو را ساقی جان گوید برای ننگ و نامی را
آن قصر که جمشید در او جام گرفت
مرا عمری به دنبالت کشاندی
