وای بر دل من که در حسرت تو گداخت
تا دل هرزه‌گرد من رفت به چین زلف او
دست عشق از دامن دل دور باد !
تو چه دانی که چه ها کرد فراقت با من؟
یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد؟
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
موی سپید را فلکم رایگان نداد
من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
می خواره و سرگشته و رندیم و نظرباز
تو دل بستی به معشوقی که خود معشوقه ها دارد
تو با این لطف طبع و دلربایی
در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
تا کی از دست فراق تو ستم‌ها بینیم؟
ما را غم هجران تو بد واقعه‌ای بود
تویی که بر سرِ خوبانِ کشوری چون تاج
دست در حلقهٔ آن زلفِ دوتا نتوان کرد
جام دريا از شراب بوسه خورشيد لبريز است
دل را چنان به هجر تو بستم که بعد از این