تو مرجانییکی باز را دیده بر دوخته ست
یکی دیده ها باز و پر سوخته است
تـــا بــدیــن جـــا بــهر دینــار آمـــدم
ما نمیپوشیم عیب خویش، اما دیگران
دانه باشی مرغکانت برچنند
دفتر صـــوفی سواد حرف نیســــت
تو شور کوه کن آور نه قصه ی شیرین
هیچ کس بی دامن تر نیست لیک دیگران
ریاست به دست کسانی خطاست
تا ز بندت شدم آزاد گرفتار شدم
بیچاره معشوقه اشامشب منم مهمان تو دست من و دامان تو
یا قفل در وامیکنی یا تا سحر دف میزنم
یکی را نمانم سر و تن به همبیچاره معشوقه اش
ماییم و نوای بی نوایی
بسم الله اگر حریف مایی
یکی را نمانم سر و تن به هم
اگر زین سخن بر لب آرند دم
مست و خرابم تا ابد نی دل شناسم نی خرد
دل بـه هـجـران تـو عمریست شکیباست ولی
