محرمی که در دل است، بی‌نهایت است
تا سحر چشم یار چه بازی کند که باز
دلنشان شد سخنم تا تو قبولش کردی
در دل شب، نغمه‌ای دلنواز می‌خوانم
مسلمانان مسلمانان نگه دارید دین خود
دور شو از برم ای واعظ و بیهوده مگوی
من که شبها ره تقوا زده ام با دف و چنگ
دعای گوشه نشینان بلا بگرداند
یارب این نوگل خندان که سپردی به منش
شمع هر جمع مشو ور نه بسوزی ما را
ما ز یاران چشم یاری داشتیم
ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
دامن دوست به صد خون دل افتاد به دست
یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
امشب شده ام مست که مستانه بگریم
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
مشتاق گل از سرزنش خار نترسد
در میخانه ام بگشا که هیچ از خانقه نگشود
