تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم
ما را زِ خیالِ تو چه پروایِ شراب است؟
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
دیدم به خوابِ خوش که به دستم پیاله بود
دردی است غیر مردن، کان را دوا نباشد
نیست در سودایِ زلفش کار من جز بی قراری
یاد باد آن صحبت شب‌ها که با نوشین‌لبان
دل بیچاره مفتون شد، خرد افتاد و مجنون شد
در هوایت بی‌قرارم، بی‌قرارم روز و شب
نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی
در کلبه ما رونق اگر نیست، صفا هست
تا خبر دارم از او بی خبر از خویشتنم
من و تو میدانیم زندگی یک سفر است
یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم
جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
دل می‌رود ز دستم، صاحبدلان خدا را
آسمان بار امانت نتوانست کشید
