اهل کاشانم پیشه ام نقاشی است
دردم از یارست و درمان نیز هم
مي رود عمر عزيز ما، دريغا چاره چيست
ترسم این قوم که بر دُردکشان میخندند
آسمان بار امانت نتوانست کشید
ان قصر که جمشید در ان جام گرفت اهو بچه کرد و روبه ارام گرفت
در دایره ای که امد و رفتن ماست
تو به تقصیر خود افتادی ازین در محروم
یاران موافق همه از دست شدند
دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
نه من به موسم گل ترک می کنم
مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
مرا میبینی و هر دم زیادت مینی دردم
من هیچ ندانم که مرا انکه سرشت
تنم از واسطۀ دوری دلبر بگداخت
تا زهره و مه در اسمان گشت پدید
دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ