مشاعره

[Farnaaaz]

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق؟
برو ای خواجه ی عاقل، هنری بهتر از این؟

 

[Yeganeh138]

در گلستان هنر چون نخل بودن بارور
عار از ناچیزی سرو و صنوبر داشتن

 

[آدنوزین :)]

نمیرم از این پس که من زنده ام
که تخم سخن را پراکنده ام

 

[حماسو]

من بسته ی دام تو ، سرمست مدام تو
اوخ که چه دام است این ، یا رب چه مدام است
ارایه هاشم جناس، استعاره، ایهام، جناس تام

 

[آدنوزین :)]

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

 

[حماسو]

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را
او که هرگز نتوان یافت همانندش را

 

[Farnaaaz]

آفتاب ارچه روشن است، او را
پاره ای ابر ناپدید کند

 

[حماسو]

در هجوم بی کسی
با ان همه دلواپسی
وسعت تنهایی دل را
دو چندان کردو رفت...

 

[Ali.D7]

در هجوم بی کسی
با ان همه دلواپسی
وسعت تنهایی دل را
دو چندان کردو رفت...

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

 

[حماسو]

شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نيست عالم غم، نيست عالمی

 

[فاطیما]

شادی ندارد آنکه ندارد به دل غمی
آن را که نيست عالم غم، نيست عالمی

یا رب این آتش که در جان من است
سرد کن آن سان که کردی بر خلیل

 

[Shkf.tv]

یا رب این آتش که در جان من است
سرد کن آن سان که کردی بر خلیل

لاف از سخن چو در توان زد
آن خشت بود که پر توان زد
نظامی

 

[Ghost Princess]

درديست غير مردن، کان را دوا نباشد
پس من چگونه گويم، کاين درد را دوا کن؟

 

[f.hn]

درديست غير مردن، کان را دوا نباشد
پس من چگونه گويم، کاين درد را دوا کن؟

نقش پای رفتگان هموار سازد راه را
مرگ را داغ عزیزان بر من آسان کرده است

 

[آدنوزین :)]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

 

[f.hn]

هی

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هیچ وصلی بی جدایی نیست...این را گفت و رود
دیده گلگون کرد و سر بر دامن صحرا گذاشت

 

[Krypton]

هی
هیچ وصلی بی جدایی نیست...این را گفت و رود
دیده گلگون کرد و سر بر دامن صحرا گذاشت

تا پیش تو آورد مرا بعد تو را برد
قلبم شده بازیچه ی دنیای روانی

باید چه کنم با غم و تنهایی و دوری
وقتی همه دادند به هم دست تبانی

 

[Yeganeh138]

یوسف گم گشته باز اید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

 

[Ali.D7]

یوسف گم گشته باز اید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

 

[آدنوزین :)]

دلم پر شعله گردان، سینه پر دود
زبانم کن به گفتن آتش آلود