تقدیر، که بر کشتنت آزرم نداشت
دیرگاهی است که در این تنهایی
من می نه ز بهر تنگدستی نخورم
یادگارش در آغاز سفر همراهم بود
دل من چون پرستوى بهاريست
تمام، ذرّه‌ی این بی زوالْ خورشیدیم
مدتى بودم اسير بند عقل
نارسا بختم وگرنه همتم كوتاه نيست
ای که گفتی جان بده تا باشدت آرام جان
زان لحظه که ديده بر رخت وا کردم / دل دادم و شعر عشق انشا کردم
مرغان نظر باز سبك سير فروغى