مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویتدل بردی و تن زدی همین بود،
من با تو بسی شمار دارم،
دشنام همی دهی به سعدی؟
من با دولب تو کار دارم.
(سعدی)
پ.ن: واو... زیبا بود.
تا کی غم آن خورم که دارم یا نهمدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت
خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت
و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت
پ.ن: شکر میون مشاعره تون !
هر سحر می‌جهد از پرتو خورشید ز خوابتا کی غم آن خورم که دارم یا نه
وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه
پرکن قدح باده که معلومم نیست
کاین دم که فرو برم برآرم یا نه...
پ.ن : فک کنم با این شعر جوابتو دادم دیگه
حالت سوخته را سوخته دل داند و بس *** شمع دانست که جان دادن پروانه ز چیست
ترسم اي مرگ نيايي تو و من پير شوم
من چشم ازو چگونه توانم نگاه داشت**** کاول نظر به دیدن او دیده ور شدم!
مي يابم از خود حسرتي باز از فراق کيست اين
نیست در عالم ز هجران تلخ تر ** هر چه خواهی کن و لیک آن نکن
نه بوی مهر می‌شنویم از تو ای عجب
من همین یک نفس از جرعه ی جانم باقیست
شمع روشن شد و پروانه به آتش پیوست
قانع به یک استخوان چو کرکس بودن
نشود عشق تو محدود به دنیا یارا
ما جامه نمازی به سر خم کردیم
مهین‌بانو چو از کار آگهی یافت
بخت نافرجام اگر با عاشقان یاری کند
دلا یاران سه قسمند ار بدانی
