دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن
یادم نمیکنی و ز یادم نمیروی
نگفتمت مرو آنجا که آشنات منم
مرا از چشم ها انداخت خوبی‌های بی حدم
تا توانی رفع غم از خاطر غمناک کن
نصیب ماست بهشت ای خداشناس برو
دست از مس وجود چو مردان ره بشوی
یارم چو قدح به دست گیرد
دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
سوزد ز بس که تاب جمالش نقاب را
شعر غیر فارسی نمیتونم بخونم؟
فکر نکنم غیر فارسی بشه ولی بازم نمی‌دونم
تو در کشتی فکن خود را، مپای از بهر تسبیحی
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایلای نامه که می‌روی به سویش
از جانب من ببوس رویش
اگر که دجله پر از قایق نجات شود
اندازه‌ی اندوهم اندازه‌ی دفتر نیست
