مجموعه داستان مسافر: جلد اول: سفر سمپادیا

[zeynabgol]

فصل هفدهم: شراره‌های امید
بخش ششم

گلوله‌های امیر دیگر تمام شده بودند. دو دقیقه پیش آخرین ترقه‌های متین را دید که در سمت شرق معبد می‌ترکیدند. در آن ارتفاع و از روی سقف معبد، همه چیز را می‌توانست ببیند. سرمای هوا پوست صورتش را می‌‌سوزاند. به طرف تاریوس، که داشت آخرین تیرهایش را شلیک می‌کرد، فریاد زد:«گلوله های من تموم شدن! باید بریم پایین؟»

تاریوس تیر دیگری در چله کمانش گذاشت. صدای جیغ و فریاد از طرف غرب می‌آمد. امیر آن‌جا نگاه کرد: سایه‌ها حمله کرده بودند. قلبش در گلویش می‌تپید. تاریوس بلند گفت:«اون آرتینه!»

امیر بلافاصله او را تشخیص داد: در چنگ سایه‌ها. دهان خشک شد. داد کشید:«نه! نزن!»

اما تاریوس تیر را رها کرد. تیر چرخید و پرواز کرد و مستقیم در گردن آرتین نشست. امیر فریاد کشید:«تاریوس! عوضی آشغال! اون...»

نور شدیدی ناگهان درخشید. زمین به شدت لرزید و امیر به طرف تاریوس پرتاب شد. صدای یک فریاد خیلی بلند می‌آمد، و جیغ‌های گوش‌خراش و غیرانسانی پرده گوش امیر را خراش می‌دادند. زمین دوباره به شدت لرزید و نور به سمت خاموش شدن رفت. سنگ معبد درست زیر پایشان ترک خورد. غبار و خرده سنگ به هوا بلند شد.

چشمان سبز تاریوس هراسان بودند. ایستاد و به ترک خیره شد. یک صدای ترک دیگر به گوش رسید و سقف معبد زیر پایشان ناگهان پایین رفت. امیر سربازان را دید که از درب معبد در حال فرو ریختن بیرون می‌دویدند. تاریوس داد کشید:«داره خراب میشه!» با کف هر دو دستش به سینه امیر کوبید و او را به طرف لبه بام پرت کرد.

امیر از ترک رد شد و گوشه بام افتاد. تاریوس خم شد تا به طرف او، در سه‌کنج بام که امن بود بپرد. سقف بلافاصله فرود ریخت. امیر دید که زیر پای تاریوس خالی شد. یک لحظه چهره وحشت‌زده او را دید، و بعد تاریوس پایین رفت. دیوار دو ضلع از معبد فرو ریخت- روی تاریوس، زخمی‌هایی که هنوز در معبد بودند و تمام افراد رونان در شرق معبد.

****
چند فرسنگ آنسوتر، تیلیا دستانش را از روی زمین برداشت. سرش گیج می‌رفت. آکویلا محکم آرنج و شانه او را گرفت و سرپا نگهش داشت.«سایه‌ها نابود شدن، بانوی من.»

تیلیا زمزمه کرد:«خوبه... حالا...»

آکویلا میان حرفش دوید:«بانوی من...»

صدای حیرت و ترس ستاره‌ها به گوش می‌رسید. تیلیا رد نگاه آکویلا را گرفت. در سایه کوهستان، موجودی ایستاده بود که برای تیلیا خیلی آشنا بود. یک مرد شبح‌مانند. یک دیو کریه با پوستی پر از تاول و دو شاخ و یک دم. پشت سرش، موجود مونثی ایستاده بود که شاخ و دم داشت و سینه هایش پر از جوش‌های چرکی بودند.

مرد از درون سایه گفت:«ما از شهر مردگان آمده‌ایم.»

تیلیا روی پاهایش ایستاد.«نایزر؟»

مرد پاسخ داد:«دختر ستاره به ما قول آزادی داد، وقتی با یارانش به شهر ما آمد.»

تیلیا یک قدم به طرف او برداشت. مرد و زن پشت سرش، بیشتر در سایه‌ها فرو رفتند. مرد گفت:«ما حضور جادو را حس کردیم. ما می‌جنگیم، آیا ساحره ما را آزاد خواهد کرد؟»

تیلیا سر تکان داد:«بله، اما اون یه ساحره نیست. اون قوی‌ترین مارژیت تاریخه... و اگر زنده مونده باشه حتما شما رو آزاد می‌کنه. اما اول باید بجنگید.»

مرد زمزمه کرد:«ارتشی از مرده‌ها. می‌کشد اما نخواهد مرد.»

ناگهان انبوهی از پیکرها در سایه‌ها شکل گرفتند. اشباح نفرین شده، مرده‌هایی که روزگاری برده فروشان بزرگ بودند. ارواحی که بخاطر نفرین یک ساحره، قرن‌ها میان مرگ و زندگی گیر افتاده بودند. همگی از سایه‌ها بیرون آمدند و در حالی که از ستاره.ها دوری می‌کردند، از کوهستان بالا خریدند و شمشیرهای کهنه و نفرین‌شده‌شان را بیرون آوردند.

 

[zeynabgol]

فصل هفدهم: شراره‌های امید
بخش هفتم

سینور مارون به طرف آستو دوید. او روی زمین افتاد بود و بی‌حرکت بود. تاریکهایی که زنده مانده بودند به طرف غرب می‌دویدند. سینور مارون کنار او زانو زد، دستش را گرفت و از اینکه او را زنده و به هوش می‌دید، تعجب کرد. گفت:«حالت خوبه؟»

آستو فقط یک جمله گفت:« ستاره‌ها... یه وسوسه بود.»

سینور مارون پرسید:«چی؟»

آستو زمزمه کرد:« هیچی» و به پیشانی‌اش دست کشید. بدنش از خاک و خون سیاه و سرخ شده بود، اما دیگر آتش در رگ هایش نمی‌چرخید. به کمک سینور مارون بلند شد و ایستاد. درگیری در غرب معبد شدت گرفته بود، اما مصیبت بزرگترین در سمت شرق رخ داده بود. دیوار شمالی و شرقی معبد فرو ریخته بود. غبار و خاک دید را مختل می‌کرد. زنده‌ها می‌دویدند و بدن‌ها را پیاپی از معبد بیرون می‌آوردند. سینور مارون نفس‌های بریده می‌کشید. آستو بلند گفت:«سینور! شما برید اونجا. من می‌رم طرف غرب.» و بلافاصله به راه افتاد.

سینور مارون به طرف شرق معبد به راه افتاد. خاک و غبار در هوا بیشتر می‌شد. دانش‌آموزان مدرسه را می‌دید که روی زمین افتاده بودند. دو مرد یک جنازه را جلوی پای درمانگری گذاشتند که بلند می‌گفت:«این که گردنش شکسته! زنده پیدا کنین!»
سینور مارون به جسد نگاه کرد، و از اینکه او را می‌شناخت چیزی در قفسه سینه پاس شکست: متین. حتی نتوانسته بود از یک غریبه نوجوان محافظت کند.

از یک سردار پرسید:«اون طرف رو دیدی؟»

سردار جواب داد:«تقریبا همه مرده‌‌ن سینور. داریم زخمی‌ها رو میاریم بیرون.» و لنگان لنگان به طرف غرب رفت.

سینور مارون زمزمه کرد:«اما... رونان اونجاست!»

سردار برگشت و به او نگاه کرد. سینور مارون پرسید:«پسرم اونجاست! رونان رو ندیدی؟»

مرد پلک زد. چشمانش از گرد و غبار سرخ شده بودند.« نه سینور.»

مارون با وحشت در حالی که به خاطر ضرب‌دیدگی عضلاتش می‌لنگید، به طرف ضلع غربی فرو ریخته معبد دوید. اجساد همه جا پخش شده بودند. صورت‌ها و جمجمه‌های خرد شده، دست و پاهای شکسته. خون و اندام‌های قطع شده. جادوی آستو، ستاره یا هرچیزی که بود، سایه‌ها را از بین برده بود اما معبد و یک سوم نیروها را نابود کرده بود.

جسد سیرا را تشخیص داد، دخترک ده ساله ای که دوست صمیمی آستو بود. یادش نمی‌آمد اجازه حضور او در جنگ را داده باشد.


قلب مارون خودش را محکم به دنده‌هایش می‌کوبید. غبار همه جا را گرفته بود. مارون دو بار سرفه کرد و با چشمان سرخ به دنبال کسی گشت. احساس آشنا و ناخوشایندی داشت، مثل آن روز که درب خانه‌اش را باز کرد و جسد همسرش، لیرانای دلبندش، پشت آن افتاده بود.

یک دست از بین غبار بلند شده بود، دستی که بدنش زیر آوار بود. مارون به طرف دست رفت، و صدای ضعیف ناله را از زیر آن شنید.

ناخودآگاه دست را گرفت، شاید تا به صاحب آن بفهماند که صدایش شنیده شده است. تکه‌های بزرگ سنگ را با هر دو دست برداشت و به اطراف انداخت. با دست راستش خاک و خرده سنگ را از روی صورت مرد کنار زد، دستانش را زیر سر او قفل کرد و سر را بالا کشید. مرد سرفه کرد و خون از دهانش روی دست و صورت مارون پاشید.

چشمان مارون می‌سوختند و تقریبا بسته بودند. او به برداشتن سنگ‌ها ادامه داد، حالا آوار روی سینه مرد را برمی‌داشت. دستش به زره مرد رسید. زره را محکم گرفت و سعی کرد او را بیرون بکشد. مرد با دست آزادش محکم مچ او را گرفته بود، و چیزهایی زمزمه می‌کرد که مارون نمی‌فهمید: در واقع گوش هم نمی‌داد.

فقط یک کلمه بود، یک کلمه که تکرار می‌شد، و همان کلمه باعث شد مارون دست بردارد. « بابا! بابا ولش کن.»

مارون چشمانش را مالید. غبار فرونشسته و دیدش بهتر شده بود. زمزمه کرد:«رونان؟»

صدای ضعیف نالید:«بابا... زره رو ول کن.»

مارون زره قطعه قطعه شده را رها کرد. سر پسرش را در دست گرفت، باورش نمی‌شد، نمی‌خواست باور کند، پذیرفته بود که خودش قرار است بمیرد، که نفرین زنده ماندن را در میدان اصلی رایانا جا گذاشته است.

انگشتانش در نرمی استخوان خرد شده جمجمه‌ او فرو رفتند. موی بلوند استخوانی‌اش که به سفید می‌زد، موهای مادرش، موهای لیرانا، از خون و خاک، سرخ و سیاه شده بود. چشمان آبی، از درد جمع شده بودند.«بابا... آروم»

مارون با هشیاری تازه‌ای به بدن او نگریست. خون سر و صورتش را پوشانده بود، زره‌اش تکه تکه شده بود و قفسه سینه‌اش با هر نفس صدای عجیب و ترسناکی می‌داد. استخوانی در بدنش نمانده بود که نشکسته باشد. پاهایش هنوز زیر آوار بودند.

مارون در حالی که با شوک می‌تپید، گفت:« تکون نخور. الان آستو رو پیدا می‌کنم و...»

رونان زمزمه کرد:«بابا... »

«نه هیچی نگو! نفس بکش... -سرش گیج می‌رفت- آستو اینو درست می‌کنه. آستو...»

رونان مچ او را گرفت. مارون متوجه شد دو تا انگشت‌های او در زوایای غیر ممکنی قرار دارند.«بابا... »

«نه.» مارون با تاکید این را گفت، با غضب و تحکم سرش را تکان داد.«حق نداری من رو بابا صدا کنی، حق نداری بعد این همه سال من رو بابا صدا کنی و بعدش بمیری! بعد این جنگ نیازی نیست قایم کنیم... میتونیم به همه بگیم که تو پسر منی، که تو... آستو کجاست؟»

نیم‌خیز شد تا بلند شود. رونان با همه توانش دست او را نگه داشت. مارون به زانو افتاد. می‌دانست بیهوده است، هردو می‌دانستند. مثل تقلای کوهنوردی در حال سقوط بود.

مارون نمی‌دانست چرا دارد می‌خندد.«رونان... ببین... ما به همه می‌گیم که تو پسر منی... ما... رونان نه...» خنده مجال نمی‌داد بگرید.

رونان زمزمه کرد:«بابا...» چشمانش گشاد شدند. مردمک چشمش لرزید. دهانش باز ماند: دندان‌های شکسته. آه عمیقی کشید و سرانجام، چیزی در آن چشمان آبی مرد.

مارون با نفس‌های بریده و دستان لرزان روی او خم شد. به موهای او چنگ انداخت، دستش در خون و مغز فرو رفت. روی جسد پسرش خم شد، بینی‌اش به خاک خورد. سرش ضربان داشت. گوش‌هایش سوت می‌کشیدند.

مارون قفل فک‌هایش را باز کرد، و گره‌ای از خون در سینه‌اش باز شد. رو به خاکی که از خون پسرش خیس بود، فریاد کشید.

لیرانایی دیگر مرده بود.



ممنون از @متین. برای حضور در این داستان.

 

[zeynabgol]

فصل هجدهم: الهه جنگ
بخش اول

کارن در فضایی بی‌کران شناور بود. نمی‌دانست کور شده یا نه. نمی‌دانست اصلا آنجا بینایی وجود دارد یا نه. نمی‌دانست کیست.

اولین چیزی که به یاد آورد، دفترچه فرمول‌هایش بود. بعد نامش را به یاد آورد و ناگهان، تمام حقایق به ذهنش هجوم آوردند. چشمانش را تا آخرین حد ممکن گشود.

همه جا سفید بود. مرز زمین و آسمان مشخص نبود؛ البته اگر آسمانی وجود داشت. جاذبه‌ای در کار نبود، اما بدن کارن مثل فیلم‌های فضانوردان نشده بود. به سادگی، زمین در این دنیا تعریف نشده بود، و کارن صرفا با فکر کردن به آن، زمین را تعریف کرد. پاهایش به پایین متمایل شدند و روی یک سطح سفید غیر قابل تشخیص قرار گرفتند.

به بدنش دست کشید. پیراهن سبزرنگ و زره تنش بود، اما هیچ سلاحی نداشت. با صندلی‌های زنانه جنگجوها چند قدم برداشت. به یاد آورد که چگونه مرده بود.

شروع به راه رفتن کرد. بالاخره باید به جایی می‌رسید، نه؟ اما مکان‌ها را نمی‌توانست با تصور کردن، تعریف کند و پدید بیاورد. در زمین بی‌انتها پیش رفت. به نظر می‌رسید که هیچ چیز و هیچ کس جز خودش در آن دنیا وجود ندارد.

ناگهان احساس کرد که از کنار چیزی عبور کرده. چرخید و طرف راستش را از نظر گذراند. هیچ چیز. دستش را آرام به جلو حرکت داد و ناگهان آن را لمس کرد: یک قاب بزرگ، چهارچوب یک درب. چرخید تا مقابل درب قرار گیرد. این قطعا یک در بود، اما شکلی نداشت. صرفا وجود داشت. کارن دستش را به طرف جایی که باید دستگیره در می‌بود، دراز کرد. دستگیره بلافاصله شکل گرفت. در تغییر شکل داد و به درب اتاق کارن تبدیل شد.

کارن نفس عمیقی کشید و اندیشید حالا که مرده باز هم می‌تواند نفس عمیق بکشد. دستگیره را به پایین هل داد.

در قفل بود.

انگشتانش را روی چوب سفید در کشید. بی صبرانه با پاهایش ضرب گرفت. یک بار دیگر در را امتحان کرد. آن را تکان داد تا باز شود.

صدایی گفت:«تو نمی‌تونی اون در رو باز کنی.»

کارن بلافاصله برگشت. در فاصله شش متری‌اش، زن قدبلندی ایستاده بود. پوست سفیدی داشت. موهای مشکی مجعدش تا کمرش می‌رسیدند و چشمان سبز درخشانی داشت. پیراهن سبز رنگی دقیقا شبیه پیراهن کارن پوشیده بود. کمانی در دست راست و تیردانی به پشت داشت.

کارن اخم کرد. زن خیلی آشنا بود. گفت:«تو کی هستی؟»

زن فقط به او نگاه کرد. خاطرات به کارن هجوم آوردند:«تو... اون مجسمه وسط میدون رایانایی!»

زن به او نگریست.«من خود رایانا ام.» صدایش زنگ‌دار و زیبا بود.

کارن خندید.«الهه جنگ... تویی؟ منظورم اینه که... تو؟» به سر تا پای زن اشاره کرد.

رایانا نخندید.«این تصور تو از منه.»

کارن پرسید:«یعنی خودت شکلی نداری؟»

رایانا سر تکان داد و دو قدم جلو آمد.«چرا، دارم. اما این‌جا رو تو تعریف کردی.»

دو قدم دیگر به جلو برداشت. بدن و صورتش شروع به تغییر کرد و در دو ثانیه، روی شکل دیگری تثبیت شد. هنوز هم سفیدپوست بود، اما صورتش لک‌، کک مک و جای جوش و زخم داشت. چشمان سبز تیره بودند و موهای مجعدش مثل جنگجوها بافته شده بود. صندل به پا داشت و پیراهنش قهوه‌ای بود. کمانی در دست، تیردان و خنجر به کمر و شمشیر بلندی به پشت داشت. با صدایی که خیلی خیلی معمولی و حتی کمی خشدار بود، گفت:«من این شکلی‌ام.»

کارن گفت:«من فکر می‌کردم خدا شکل نداره.»

«نداره. کدوم احمقی گفته من یا خانواده‌م خداییم؟»

کارن روی زمین چهارزانو زد. «تو الهه‌ای. اونا می‌پرستنت.»

«اونا اشتباه می‌کنن. پدرم یه جوری این باور رو توشون انداخت که من هیچ وقت نتونستم از بین ببرمش.»

«پس... تو چی هستی، اگه خدا نیستی؟»

«‌ من و خانواده‌ام پیش از شما اینجا بودیم. ما موجودات قوی‌تری هستیم. تو چون از مورچه‌ها قوی‌تری خدای مورچه‌ها حساب می‌شی؟» قدم برداشت. به عقب تکیه زد و یک دیوار سفید بلافاصله پشتش شکل گرفت.

«من شنیده‌ام... تو رو طرد کردن.»

رایانا سر تکان داد.«آره. نصف به خاطر این که نذاشتم شما هم رده حیوانات حساب بشین.»

«نصف دیگه برای چی؟»

رایانا به گردنش دست کشید.« چون نافرمانی کردم و دختر شیرین پدرم نبودم.» روی مچ دست راستش خالکوبی کمان کشیده شده داشت و بین انگشت شست و اشاره دست چپش، نشان کایت کمانداران. نشانی که کارن هم داشت، اما وقتی به دستش نگاه کرد، آن‌جا نبود. به دستش که خیره شد، خالکوبی روی پوستش شکل گرفت.

رایانا دستش را پایین آورد و کارن رد یک زخم قدیمی و خیلی بدشکل را روی گردن او دید، که متعفن و حتی تازه به نظر می‌رسید.

رایانا گفت:«این رد نفرین پدرمه. که... تا ابد محکومم جسم خاکی داشته باشم، و از رنج‌های آن نصیب بسیار خواهم داشت.» پوزخند زد.«هیچ‌وقت نمی‌تونیم از والدینمون فرار کنیم، حتی اگر خودشون طردمون کنن.»

کارن به او خیره شد.«تو الهه‌... غیرعادی‌ای هستی.»

رایانا از گوشه چشم به او نگاه کرد.«من الهه متعجبی هستم که داره فکر می‌کنه تو چرا اصلی‌ترین سوال رو نمی‌پرسی؟»

کارن گفت:«من می‌دونم که مرده‌م.»

رایانا پوزخند زد.«کدوم احمقی گفته تو مردی؟»

«نمرده‌م؟»

رایانا دستش را بلند کرد و در فاصله ده متری کارن، یک درب سفید دیگر ظاهر شد.«مرگ پشت اون دره.»

«یعنی پشتش... باغه؟ یا چی؟»

رایانا شانه بالا انداخت.«نمی‌دونم. من که هنوز نمرده‌م.»

کارن ایستاد. پرسید:«پس اینجا کجاست؟»

رایانا ابروهایش را بالا انداخت و با چشمان سبزش به کارن خیره شد.«جایی بین مرگ و زندگی. جایی که جسم من حقیقت داره. جایی که این الهه تصمیم گرفته...یعنی موفق شده تو رو پشت در مرگ نگه داره.»

کارن با گیجی پرسید:«چرا؟»

رایانا خندید.« کارن، این سوال اصلیه.»