یک قطره اب بود با دریا شد
دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی
درد عشقی کشیده‌ام که مپرس
سینه مالامال دردست ای دریغا مرهمی
سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی
یاد باد انکه نهانت نظری با ما بود
دود اگر بالا نشيند كسـر شـأن شـعله نيست
تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد
تو را من چشم در راهم شباهنگام
مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت
نشسته ام به در نگاه میکنم (
)
دیدن روی تو را دیده ی جان بین بایدنشسته ام به در نگاه میکنم (
دریچه آه میکشد
تو از کدام راه میرسی؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی ام درین امید پیر شد
نیامدی و دیر شد ...
توبه کردم که قلم دست نگیرم اما
در نهانخانه ی عشرت صنمی خوش دارم
مرا دردیست اندر دل که گَر گویم زبان سوزد
در ره منزل لیلی که خطرهاست در ان
یک جرعه می ز ملک کاووس به است
تلخی عمر به شیرینی عشق اکنده است
دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد