چون لاله به نوروز قدح گیر به دست
تو کافر دل نمی بندی نقاب زلف و می ترسم
وقت سحر است خیز ای مایه ناز
زندگی جز نفسی نیست، غنیمت شمرش
در کارگه کوزه گری کردم رای
یا رب نظری بر من سرگردان کن
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه
آن کس که بداند و بداند که بداند
دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت
مرغی دیدم نشسته بر باره طوس
سرم خوشست و به بانگ بلند میگویم
می مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
و اگر بغض کنی آه از ایینه دنیا که چه ها خواهد کرد
هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک
فاتحه ای چو آمدی بر سر خسته ای بخوان
نه تو می مانی و نه اندوه و نه هیچ یک از مردم این آبادی
تا نسیم از شرح عشقم با خبر شد مست شد
یادم اید که شبی با هم از ان کوچه گذشتیم