دارد به جانم لرز می افتد ، رفیق ؛ انگار پاییزم
دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکردما را بجز خیالت،فکری دگر نباشد:)
در خانهٔ دل عشق تو مجمع دارد
دیدن روی تو در خویش ز من خواب گرفت
تو را آنگونه می خواهم که باغی باغبانش را
تو را آنگونه می خواهم که باغی باغبانش را
شبیه مادر پیری که میبوسد جوانش را
تکراری نباشه صلوات
وقف کردیم بر این باده جان کاسه سر
یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیممهربانی هم بلد بودی
عجب نامهربان
بعد عمری یادت افتاده که
یاری داشتی
وقت رفتن بغض کردی
خیره ماندی سوی من
شاید از دیوانه ی خود
انتظاری داشتی
استاد شهریار
در عالم بی‌وفا کسی خرم نیست
حلالمون کنیداسپم:تا من شعرمو بنویسم شما زود تر میفرستید
تا در دل من عشق تو اندوخته شد
داریم دلی صاف تر
از سینه صبح
حسرت مرغ اسیری کُشدم کز دامیداریم دلی صاف تر
در پاکی و روشنی چو آیینه صبح
پیکار حسود با من امروزی نیست
خفاش بود دشمن دیرینه صبح
رهی معیری
تا یار برفت صبر از من برمید
همدم خار می شوم !بی کس و یار می شومتا بوده چشم عاشق در راه يار بوده
بي آنكه وعده باشد در انتظار بوده
ضميري
یک نعره مستانه ز جایی نشنیدیم
