مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
ما ز یاران چشم یاری داشتیم ، خود غلط بود آنچه می پنداشتیم
می خواهمت چنان که شب خسته خواب را
آن دوست که دیدنش بیاراید چشم
محبوب دلم ز من جدایی تا کی؟ ، من درطلب و تو بی وفایی تا کی؟
یک عمر در شرار محبت گداختم
نرگس که سوز آهش مغرب به رنگ خون کرد *** از ارغوان بپرسید حالا چرا خموش است
تا بدین جا بهر دینار آمدم
مرگ را گرچه خلایق همه کتمان بکنند
ای خدای با عطای با وفا
اگر ژاله به آلاله، سخن از درد و غم نکند
درد عاشقی را دوایی بهتر از معشوق نیست
در آینه شبانگه ساقی رخی نشان داد
یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
ای آنکه به اقبال تو در عالم نیست
تا کی به تمنای وصال تو یگانه
هر دم از عمر میرود نفسی
یکان یکان شماره کن کن به عمر خود نظاره کن
یارب سببی ساز که یارم به سلامت
تا بوده چشم عاشق در راه یار بوده
