نه من آنم که زلطف و کرمت چشم بپوشم
عشق بر یک فرش بنشاند گدا و شاه را
شاه نشین چشم من تکیه‌گه خیال توست
عجز و قدرت نشود مانع بی باکی عشق
روزها گر رفت گو رو باک نیست
روزها فکر من این است و همه شب سخنم
من که واژه نما بلد نیستم ولی ...
گوهر عشق که دریا همه ساحل بنمود
دوستان عیب من بیدل حیران مکنید
دوستان به که ز وی یاد کنند
دل بی جمال جانان میل جهان ندارد
حافظا گر ندهد داد دلت آصف عهد
در میان دشوار زندگی
معجزم بین که به توفان خزانی خونین
ساقی به نور باده برافروز جام ما
دل در بر و می در کف و معشوق به کام است
دل از من برد و روی از من نهان کرد
پیش از اینها فکر می کردم خدا
بگذار تا بگریم، چون ابر در بهاران
