مشاعره

[مریم؛]

شد خزان گلشن آشنایی
باز گریزند ز هم، آشنایان چرا؟

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
برجای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند

 

[Mojo]

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
برجای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند

دل می‌رود ز دستم، صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

 

[مریم؛]

دل می‌رود ز دستم، صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت
آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت

 

[Mojo]

آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت
آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت

تو از هر در که بازآیی، بدین خوبی و زیبایی
دری باشد که از رحمت به روی خلق بگشایی

 

[مریم؛]

تو از هر در که بازآیی، بدین خوبی و زیبایی
دری باشد که از رحمت به روی خلق بگشایی

یارم چو قدح به دست گیرد
بازار بتان شکست گیرد

 

[Mojo]

یارم چو قدح به دست گیرد
بازار بتان شکست گیرد

در ازل پرتو حسنت ز تجلّی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

 

[مریم؛]

در ازل پرتو حسنت ز تجلّی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود..

 

[Mojo]

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود
تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود..

دل بردی از من به یغما، ای ترک غارتگر من
دیدی چه آوردی ای دوست، از دست دل بر سر من؟

 

[مریم؛]

دل بردی از من به یغما، ای ترک غارتگر من
دیدی چه آوردی ای دوست، از دست دل بر سر من؟

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

 

[Mojo]

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

دل هر ذره که بشکافی، آفتابیش در میان بینی
که ذره ذره جهان در اوست، از آن همه جا نشان بینی

 

[مریم؛]

دل هر ذره که بشکافی، آفتابیش در میان بینی
که ذره ذره جهان در اوست، از آن همه جا نشان بینی

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

 

[Mojo]

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

 

[مریم؛]

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

دوش دور از رویت ای جان جانم از غم تاب داشت
ابر چشمم بر رخ از سودای دل سیلاب داشت

 

[Mojo]

دوش دور از رویت ای جان جانم از غم تاب داشت
ابر چشمم بر رخ از سودای دل سیلاب داشت

تا به جان خواهمت ای دوست، بدان دل شادم
گرچه جان می‌رود از دست، تو را می‌خواهم

 

[مریم؛]

تا به جان خواهمت ای دوست، بدان دل شادم
گرچه جان می‌رود از دست، تو را می‌خواهم

مزن ای عدو به تیرم که بدین قدر نمیرم
خبرش بگو که جانت بدهم به مژدگانی

 

[Mojo]

مزن ای عدو به تیرم که بدین قدر نمیرم
خبرش بگو که جانت بدهم به مژدگانی

یارب آن نوگل خندان که سپردی به منش
می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

 

[مریم؛]

یارب آن نوگل خندان که سپردی به منش
می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

شب فراق که داند که تا سحر چندست
مگر کسی که به زندان عشق در بندست

 

[Mojo]

شب فراق که داند که تا سحر چندست
مگر کسی که به زندان عشق در بندست

تا صبحدم ز شوق تو بیدار مانده‌ام
چون شمع در هوای تو جانم پراکنده‌ست

 

[مریم؛]

تا صبحدم ز شوق تو بیدار مانده‌ام
چون شمع در هوای تو جانم پراکنده‌ست

تو شبی در انتظاری ننشسته ای چه دانی
که چه شب گذشت بر منتظران نا شکیبت

 

[Mojo]

تو شبی در انتظاری ننشسته ای چه دانی
که چه شب گذشت بر منتظران نا شکیبت

تو کز محنت دیگران بی‌غمی
نشاید که نامت نهند آدمی