من همان رودم که بهر دیدنت مرداب شد
آشنایی نه غریب است که دلسوزِ من است
تو که ای آخرین کمر باریک
یا رب این نوگُلِ خندان که سپردی به مَنَش
نتوان دل شاد را به غم فرسودن
نمیدانم چه میخواهم بگویم
یعنی از الا و لا بالاستم
من از دیار منزوی او اهل فردوس
تا عهد تو در بستم عهد همه بشکستم
اه بدرود گل یخ زده بی کس من
دیو گیرد عشق را از غصه هم این عقل را
نه فقط از تو اگر دل بکنم میمیرم
من ارگ بم و خشت به خشتم متلاشی تو نقش جهان هر وجبت ترمه و کاشی
یک روز ز بند عالم آزاد نیم
