مي رسد روزي که شرط عاشقي دلدادگي سترفتم به طبیب جان گفتم که ببین دستم
هم بیدل و بیمارم هم عاشق و سرمستم
صد گونه خلل دارم ای کاش یکی بودی
با این همه علتها در شنقصه پیوستم
مولانا
دست هر کودک ده ساله ی شهر ، شاخه ی معرفتی ستمي رسد روزي که شرط عاشقي دلدادگي ست
آن زمان، هر دل فقط يک بار عاشق مي شود
خليل ذکاوت
فصل گل روی تو،جوان ساخت جهان را
مرگ من روزی فراخواهد رسیداز دوست به يادگار دردي دارم
كان درد به هزار درمان ندهم
مولوي
رنج تن دور از تو ای تو راحت جانهای ما
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرارنج تن دور از تو ای تو راحت جانهای ما
چشم بد دور از تو ای تو دیده بینای ما
عافیت بادا تنت را ای تن تو جان صفت
کم مبادا سایه لطف تو از بالای ما
مولانا
چون زیستن تومرگ تو خواهد بود
هرگز دل من ز علم محروم نشد
درون اشک من افتاد نقش اندامش
دل داده ام بر باد بر هر چه بادا باد
دُچار یعنی عاشق
یاد وصال می کنم دیده پر آب می شوددُچار یعنی عاشق
و فکر کن که چه تنهاست
اگر ماهی کوچک
دُچار آبی بیکران دریا باشد
چه فکر نازک غمناکی...
سهراب سپهری
یک روز به شیدایی در زلف تو آویزمدُچار یعنی عاشق
و فکر کن که چه تنهاست
اگر ماهی کوچک
دُچار آبی بیکران دریا باشد
چه فکر نازک غمناکی...
من اگر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم
من ان دردم که درمانم شده غم
ویرانه نه آنست ک جمشید بنا کرد
