درد یعنی حرفی از نام تو در این شعر نیست
یخ کرده ام و خانه و تن پوش ندارم
من آخر یک شبی آرام درچشم تو می میرم
آسمان است رخم چون که اگر گریه کنم
دردا و دریغا که مرا خار نهادند
ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق
نگرانم که مرا چرخ چه پایان دارد
مگر که ژاله ندانسته عشق بلبل و گل را
ابروی دوست کی شود دست کش خیال من
سعدی از سرزنش خلق نترسد هیهات
امشبت را مده از دست که از باده دوست
می خواستم که نردبام جلالش کنم ولی
دستی به دعا بلند سازید، او می شنود صدای ما را
روی در روی و نگه بر نگه و چشم به چشم
زندگی کاسۀ زهریست که نوشندۀ آن
