مشاعره

[دژاوو]

من آن گلبرگ مغرورم
که می میرم ز بی آبی
ولی با ذلت و خواری
پی شبنم نمی گردم...

من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه
تا باز نوجوان شوم و نو کنم گناه
چون جامه به وقت مصیبت سیه کنند
من موی ز مصیبت پیری کنم سیاه

 

[【Ｅｐｉｐｈａｎｙ】]

هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد
بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

 

[دژاوو]

هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد
بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

در عشق ز ما عکس در آیینه نیفتد
از گرد هوس بس که سبکبار نشستیم

 

[دژاوو]

در عشق ز ما عکس در آیینه نیفتد
از گرد هوس بس که سبکبار نشستیم

من دگر سوی چمن هم سر پروازم نیست

که پر بازم اگر هست دل بازم نیست



آشیان ساختن ارزانی مرغان چمن

آشیان سوخته ام من که هم آوازم نیست

شهریار

 

[لو:)]

من دگر سوی چمن هم سر پروازم نیست

که پر بازم اگر هست دل بازم نیست



آشیان ساختن ارزانی مرغان چمن

آشیان سوخته ام من که هم آوازم نیست

شهریار

تو را با غیر می بینم، صدایم در نمی آید
دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید
مهدی اخوان ثالث

 

[【Ｅｐｉｐｈａｎｙ】]

در به ز خودی نظر مکن غصه نخور
در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

تو را با غیر می بینم، صدایم در نمی آید
دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید
مهدی اخوان ثالث

 

[لو:)]

در به ز خودی نظر مکن غصه نخور
در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

یک نظر مستانه کردی عاقبت
عقل را دیوانه کردی عاقبت
با غم خود آشنای کردی مرا
از خودم بیگانه کردی عاقبت

 

[【Ｅｐｉｐｈａｎｙ】]

یک نظر مستانه کردی عاقبت
عقل را دیوانه کردی عاقبت
با غم خود آشنای کردی مرا
از خودم بیگانه کردی عاقبت

تو مگر دربدری ؟ خانه نداری ای بغض؟
همه شب سرزده مهمان گلویم هستی!

 

[دژاوو]

تو مگر دربدری ؟ خانه نداری ای بغض؟
همه شب سرزده مهمان گلویم هستی!

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را

 

[آرتمیس]

ای درختان بلند
این مسافر خسته‌ست
و نگاهش را بر شاخه‌ی لرزان شما
مثل برگی بسته است

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند

پیش کمان ابرویش لابه همی‌کنم ولی

گوش کشیده است از آن گوش به من نمی‌کند

 

[دژاوو]

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند

پیش کمان ابرویش لابه همی‌کنم ولی

گوش کشیده است از آن گوش به من نمی‌کند

دل بـه هـجـران تـو عمریست شکیباست ولی
بــار پــیــری شــکــنــد پـشـت شـکـیـبـائـی را

 

[دژاوو]

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشقآسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را

 

[آرتمیس]

ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را

ابر را دیده به زیر پر خویش
حیوان را همه فرمانبر خویش
بار ها آمده شادان ز سفر
به رهش بسته فلک طاق ظفر

 

[دژاوو]

ابر را دیده به زیر پر خویش
حیوان را همه فرمانبر خویش
بار ها آمده شادان ز سفر
به رهش بسته فلک طاق ظفر

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

 

[دژاوو]

از خدا جوييم توفيق ادب
بي ادب محروم ماند از لطف رب

برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را

 

[دژاوو]

افتادگي آموز اگر طالب فيضي
هرگز نخورد آب، زميني كه بلند است

ترسم که صرفه‌ای نبرد روز بازخواست
نان حلال شیخ ز آب حرام ما
حافظ ز دیده دانه اشکی همی‌فشان
باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما
دریای اخضر فلک و کشتی هلال
هستند غرق نعمت حاجی قوام ما

 

[آرتمیس]

(امیدوارم تکراری نباشه)

ترسم که صرفه‌ای نبرد روز بازخواست
نان حلال شیخ ز آب حرام ما
حافظ ز دیده دانه اشکی همی‌فشان
باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما
دریای اخضر فلک و کشتی هلال
هستند غرق نعمت حاجی قوام ما

ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود
وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود

 

[دژاوو]

در هر دشتی که لاله زاری بوده است
از سرخی خون شهریاری بوده است
خیام
(اگه اشتباه بود بگید)

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت
هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی
پیداست نگارا که بلند است جنابت

 

[^N^]

تا چند بسته ماندن در دام خود فريبي
با غير آشنايي، با آشنا غريبي؟

 

[آرتمیس]

تا چند بسته ماندن در دام خود فريبي
با غير آشنايي، با آشنا غريبي؟

یکی را به سر برنهد تاج بخت
یکی را به خاک اندر آرد ز تخت