کافه گیم

[Parsakord#]

من هنوزم معتقدم فقط ماین کرافت و بازی های شوتر

 

[حامی جعفری]

اخرین بازی alien:isolation رو بازی کردم. به همه ی کسایی که عاشق ژانر ترسناک هستن پیشنهاد اکید میکنم. بی نظیره این بازی. صداگذاری ها بی نظیره و عملا تمام ترس بازی توی صدا هاش خلاصه میشه. حجمش هم نه خیلی کمه نه زیاد. برای این بازی با گیمپلی طولانی ای که داره بسیار مناسبه.
خلاصه که اگه میخواید واقعا بعضی جاها ضربان قلبتون به حدی بالابره که بازی رو نگه دارید و بردی یه نفسی تازه کنید ، حتما سراغش برید (البته با صدای بلند و هدفون )
--------------------------------------------------------------------------------
الان هم سری مترو رو شروع کردم. مترو باندل رو ریختم که دوتا رو با هم داره و اول 2033 رو دارم بازی میکنم و بعدش میرم سراغ last light. فعلا خیلی خیلی جذاب بوده و واقعا منو جذب کرده. داستان بازی بسیار جذابه و اتمسفر بسیار گیرا. پیشنهاد میشود :)

 

[Leo]

Elden Ring فراتر از انتظار
سایت متاکریتیک به زور بالا میاد. یاد اعلام نتایج کنکور افتادم سایت سنجش یهو سنگین می‌شد نمی‌تونستیم باز کنیم

 

[امین]

سایت سایلنت هیل منقضی شد، یه نفر زودتر از کونامی رفت خریدش و توییت ماساهیرو (طراح پیرامید هِد) رو به عنوان صفحه‌ی اولش گذاشت :‌)) می‌تونین ببینین:

https://silenthill.com/

این که کونامی برخلاف کپ‌کام کاملاً سایلنت‌هیل رو ول کرد و اصلاً به هوادارانش اهمیتی نمیده غم‌انگیزه.

 

[Leo]

من الان دیدم Uncharted 2 تو سایت متاکریتیک از بین 105 تا نقد میانگین امتیاز 96 رو داره؛ بعد Elden Ring (که مثل سگ گرونه و فعلاً قرار نیست سمتش برم ) امتیاز 96 رو از بین 72 تا نقد گرفته. بسیار برام جالب بود. البته کلاً سری Uncharted امتیازای جالبی داره: 88، 96، 92، 93، و Lost Legacy که 84ـه.
چند وقت پیش نسخۀ ریمستر سه تا بازی اول رو تموم کردم؛ یعنی همون The Nathan Drake Collection. و خب واقعاً بهترین فرنچایزی بود که تا حالا تجربه‌اش رو داشتم. یعنی هر 5 تا بازی فوق‌العاده شاهکارن و از اون سطحِ خفنی که استارتش با Drake's Fortune خورده بود پایین‌تر نمیان. عجیبه که در مقایسه با بازیای دیگۀ ناتی‌داگ (همون The Last of Us ) فن‌بیسِ چندان بزرگی نداره. یا حداقل من ندیدم داشته باشه.
خیلی باحاله خلاصه. تا حالا تو هیچ مدیومی اعم از فیلم و سریال و بازی و کتاب ندیده بودم مفهومِ Adventure و ماجراجویی انقدر دقیق ارائه بشه. یعنی این‌جوریه که کل دنیا رو دنبال گنج و شهرهای گم‌شده و فلان می‌گردی و بینش کلی کارای هیجان‌انگیز انجام می‌دی. قصه و روایت و شخصیت‌پردازیش هم بسیار قویه. شاید قصه‌اش بعد از یکی-دو نسخه تکراری بشه ولی خب روایتِ اون قصه هم‌چنان عالیه. یه جاهایی از نسخۀ 2 و 4 بازی خیلی راحت می‌تونن اشک آدمو در بیارن. Nate باحال‌ترین کاراکتر دنیاست. کاپلِ Nate و Elena هم بهترین ترکیب دنیاست QueenTofu تو آخر گیم‌پلی Uncharted 2 گفت I love everyone in this game so much و خب همون دقیقاً. Sully بسیار بامزه‌ست و Chloe هم Hot as hell همۀ دیالوگ‌ها و صداپیشگی‌ها فوق‌العاده قوی و جذابه.

---

یکی از منتقدا توصیفِ جالبی از بازی داره:

Uncharted 2 is one of the most memorable video games ever created. Not because it is particularly innovative, but because the mixture of shooting, climbing, creeping, thinking, laughing and simple astonishment works perfectly.

---

ترتیبی که نسخه‌های بازی رو دوست داشتم: دو > چهار > سه > Lost Legacy > یک

---

آها طراحی مراحلِ فوق‌العاده‌ای هم داره. level-designها جزئیات و البته تنوعِ بسیار بالایی دارن در واقع.

---

[1:08 hits you right in the heart]

 

[امین]

شاید بهترین speedrun ای که میشه دید، اسپیدران سری Hitman عه و من دو سه روزه دارم این کارو می‌کنم. از این نظر معتقدم بهترین اسپیدرانه چون برخلاف سایر اسپیدران‌ها که فقط باید any% بری جلو، این‌جا باید مراقب باشی که رنکینگتو خراب نکنی و در عین حال که سریع هستی Silent Assassin هم باشی، به خصوص تو Pro Difficulty که عملاً دشمن کافیه فقط یه حرکت مشکوک ازت ببینه و تورو درجا شناسایی می‌کنه.
هیتمن رو من حدود ۱۷ ساله که بازی می‌کنم. از سال ۸۳ که Codename 47 رو بازی کردم و نزدیک به یک سال طول کشید تا تمومش کنم :‌))) تموم نسخه‌هاش به‌جز تریلوژی‌ای که از ۲۰۱۶ منتشر شده رو بازی کردم و خیلی دوست دارم تموم بازیاشو و کاشکی امکانش رو داشتم که این سه تا جدیده هم بازی کنم. خوبیِ بازیش اینه مراحلشو می‌تونی از راه‌های مختلفی ببری، یا خیلی stealth وار پیش بری یا همه رو به رگبار ببندی عین کاری که من معمولاً تو هیتمن می‌کردم. :‌))
به نظرم هیتمن بازیِ بد نداره اصلاً برخلافِ مثلاً رزیدنت اویل یا سایلنت هیل که به بعضی نسخه‌هاش خیلی توپیدن، به هیچ نسخه‌ای از هیتمن کسی نقد جدی وارد نمی‌کنه.

 

[TOM VF81]

پیشنهاد میکنم بازی away out رو یک بار حتما بازی کنید. واقعا بازی خفنیه.هیتمن۳ هم واقعا قشنگ بود ولی عیب بزرگش اینه که نمیتونه از هرجایی بپره. داستان رد دد۲ رو هم خیلی دوست داشتم ولی نه فصل۶ رو.

 

[Leo]

من دارک سولز 2 رو پارسال با هزار بدبختی برای اولین بار توی لپ‌تاپم بازی کردم. پورت بسیار ضعیفی داره و نسخۀ Scholar of the First Sin هم عملاً اجرا نمی‌شه و ناچار نسخۀ ابتدایی بازی (بدون dlcها) رو نصب کرده بودم. ولی چند وقت پیش کنجکاو شدم dlcها رو هم تجربه کنم و با اکراه اندکی پول دادم یه اکانت ظرفیتی پلی‌استیشن 4 گرفتم و خب واقعاً ارزشش رو داشت. البته منکر گیم‌پلیِ ضعیف و آزاردهنده‌اش نیستم، ولی خب به‌نظرم توی کامیونیتی سولزبورن بسیار آندرریتده و خیلی بیشتر از این‌ها باید به جهانش توجه بشه. چند تا نکته‌ای که توجه‌ام رو جلب کرد اولاً مقایسۀ جنبه‌های ویژوال و بصری بازی بود که خیلی وقت‌ها حس می‌کردم شت نورپردازی و بافت‌ها و غیره تو سولز 2 حتی از سولز 3 و بلادبورن و سکیرو که بعدتر ساخته شدن هم خیلی قوی‌تر و زیباتره. مخصوصاً dlcهای Ivory King و Old Iron King که واقعاً فقط برای اسکرین‌شات گرفتن ساخته شدن! بعد نکتۀ دوم باس‌فایت‌های dlcهاست که برخلاف باس‌های خود بازی، بسیار متنوع و خلاقانه و منحصر‌به‌فرد طراحی شدن و تک‌تکشون به‌یاد‌ماندنی هستن. یعنی مثلاً اگر بخوام top 10 باس‌های سری سولز خودم رو بگم احتمالاً Fume Knight و Sir Alonne و Burnt Ivory King تو لیستم خواهند بود. و نکتۀ آخر این‌که lore بسیار بسیار گسترده‌ای داره و شخصاً می‌تونم بگم در مقایسه با قصۀ دنیای سولز 1 و 3 بیشتر باهاش ارتباط برقرار کردم. حالا درسته که world-design و اینا نسبتاً پیش‌پاافتاده و بی‌نظم طراحی شده ولی خب حجم محتوای روایی واقعاً زیاده و راجع بهش خیلی می‌شه صحبت کرد به‌نظرم. (با وجود این‌که تقریباً همۀ محیط‌ها و مراحل رو قبل‌تر تجربه کرده بودم و نقشۀ بازی توی ذهنم بود، حدود 41 ساعت طول کشید تا خود بازی+همۀ باس‌ها شامل ancient dragon و darklurker و غیره+dlcها رو تموم کنم.)

 

[Leo]

Forget Linear Stories, Give Me More Immersion Storytelling | Extra Punctuation
دلیل مخالفت Yahtzee با داستان‌های خطی رو نمی‌فهمم. به‌نظرم مقایسه‌هایی که در رابطه با قصه‌سرایی و روایت بازی‌ها انجام می‌ده بسیار نا‌به‌جاست و دقیقاً مثل این می‌مونه که بیایم گیم‌پلیِ بازی‌های RPG رو با racingها رو مقایسه کنیم. مثلاً تو این ویدئو راجع به این صحبت می‌کنه که Dark Souls قصۀ خطی نداره و در نتیجه‌اش دنیای immersiveتری داره و راحت‌تر می‌شه تو بازی غرق شد؛ بعد در مقابل The Last of Us 2 رو نقد می‌کنه و میگه که یک روایت کات‌سین‌محور و خطی داره و این رو یک ضعف می‌دونه. راستش من قبلاً به‌اندازۀ کافی درمورد Dark Souls صحبت کردم و علاقه‌ای که به جهانش دارم کاملاً مشخصه. در واقع برای من، به‌عنوان یک مخاطب معمولی، قابل‌درکه که کسی این "Immersion Storytelling" رو جذاب‌تر از "Linear Stories" بدونه. ولی چیزی که باهاش مشکل دارم، مقایسۀ این‌ها از زبانِ یک منتقده. اصلاً همین که داستان‌های خطی رو immersive نمی‌دونه جای بحث داره
به‌نظرم نکته‌ای که یاتزی نادیده می‌گیره، جنس و ماهیتِ متفاوتیه که بازی‌های مختلف دارن. در واقع راجع به این موضوع صحبت نمی‌کنه که آقا، مثلاً قصۀ Return of Obra Dinn فقط با روایتِ غیرخطی و اکتشاف‌محوره که خوب در میاد؛ چون ماهیتِ گیم‌پلی، طراحی مراحل، داستان، و همۀ فاکتورهای دیگه بر این اساسه. دیگه نمی‌تونی انتظار داشته باشی چون Dark Souls با این نوع روایت خوب در اومده حتماً The Last of Us 2 هم به همین فرمول نیاز داشته باشه. منِ مخاطب، Far Cry رو با همین روایت خطیش دوست دارم. اگر world-design و narrationـش مثل Elden Ring باشه دیگه تُف هم روش نمیندازم بعد همین موضوع در رابطه با مقایسۀ فیلم و ویدئوگیم هم مطرحه دیگه. این مقایسۀ یاتزی دقیقاً مثل این می‌مونه که بگیم Schindler's List فیلم آشغالیه چون روایت خطی داره و به‌اندازۀ بازی‌ها "Immersive نیست".
من یاتزی رو به‌عنوان منتقد واقعاً خیلی می‌پسندم. ولی در این موضوع خاص، یعنی "روایتِ خوب"، به‌نظرم کاملاً سلیقه‌ای و بدون چارچوب صحبت می‌کنه.
[پ.ن: در واقع دارم می‌گم گیم‌پلی، قصه، کاراکترها، طراحی مراحل، و تمام المان‌های دیگۀ بسیاری از بازی‌ها، ایجاب می‌کنه که با یک روایتِ خطی و مشخص طرف باشیم نه یک دنیای ناشناخته با روایت‌های متعدد.]

 

[PD]

Forget Linear Stories, Give Me More Immersion Storytelling | Extra Punctuation
دلیل مخالفت Yahtzee با داستان‌های خطی رو نمی‌فهمم. به‌نظرم مقایسه‌هایی که در رابطه با قصه‌سرایی و روایت بازی‌ها انجام می‌ده بسیار نا‌به‌جاست و دقیقاً مثل این می‌مونه که بیایم گیم‌پلیِ بازی‌های RPG رو با racingها رو مقایسه کنیم. مثلاً تو این ویدئو راجع به این صحبت می‌کنه که Dark Souls قصۀ خطی نداره و در نتیجه‌اش دنیای immersiveتری داره و راحت‌تر می‌شه تو بازی غرق شد؛ بعد در مقابل The Last of Us 2 رو نقد می‌کنه و میگه که یک روایت کات‌سین‌محور و خطی داره و این رو یک ضعف می‌دونه. راستش من قبلاً به‌اندازۀ کافی درمورد Dark Souls صحبت کردم و علاقه‌ای که به جهانش دارم کاملاً مشخصه. در واقع برای من، به‌عنوان یک مخاطب معمولی، قابل‌درکه که کسی این "Immersion Storytelling" رو جذاب‌تر از "Linear Stories" بدونه. ولی چیزی که باهاش مشکل دارم، مقایسۀ این‌ها از زبانِ یک منتقده. اصلاً همین که داستان‌های خطی رو immersive نمی‌دونه جای بحث داره
به‌نظرم نکته‌ای که یاتزی نادیده می‌گیره، جنس و ماهیتِ متفاوتیه که بازی‌های مختلف دارن. در واقع راجع به این موضوع صحبت نمی‌کنه که آقا، مثلاً قصۀ Return of Obra Dinn فقط با روایتِ غیرخطی و اکتشاف‌محوره که خوب در میاد؛ چون ماهیتِ گیم‌پلی، طراحی مراحل، داستان، و همۀ فاکتورهای دیگه بر این اساسه. دیگه نمی‌تونی انتظار داشته باشی چون Dark Souls با این نوع روایت خوب در اومده حتماً The Last of Us 2 هم به همین فرمول نیاز داشته باشه. منِ مخاطب، Far Cry رو با همین روایت خطیش دوست دارم. اگر world-design و narrationـش مثل Elden Ring باشه دیگه تُف هم روش نمیندازم بعد همین موضوع در رابطه با مقایسۀ فیلم و ویدئوگیم هم مطرحه دیگه. این مقایسۀ یاتزی دقیقاً مثل این می‌مونه که بگیم Schindler's List فیلم آشغالیه چون روایت خطی داره و به‌اندازۀ بازی‌ها "Immersive نیست".
من یاتزی رو به‌عنوان منتقد واقعاً خیلی می‌پسندم. ولی در این موضوع خاص، یعنی "روایتِ خوب"، به‌نظرم کاملاً سلیقه‌ای و بدون چارچوب صحبت می‌کنه.
[پ.ن: در واقع دارم می‌گم گیم‌پلی، قصه، کاراکترها، طراحی مراحل، و تمام المان‌های دیگۀ بسیاری از بازی‌ها، ایجاب می‌کنه که با یک روایتِ خطی و مشخص طرف باشیم نه یک دنیای ناشناخته با روایت‌های متعدد.]

یاتزی توی این ویدیو بیشتر این موضوع رو مطرح میکنه.

 

[Leo]

یاتزی توی این ویدیو بیشتر این موضوع رو مطرح میکنه.

جالب بود؛ البته من هم‌چنان حس می‌کنم داره سلیقۀ خودش رو مبنای سنجشِ یک روایت خوب قرار می‌ده. وقتی از لغت «سلیقه» استفاده می‌کنم حسِ خوبی ندارم ولی خب that's what it is. اگر از این نکته که داریم به حرف‌های یک منتقد معروف ویدئوگیم گوش می‌دیم چشم‌پوشی کنیم، دلیلی نمی‌بینم که این صحبت‌ها رو به‌عنوان گفتۀ معتبر بپذیرم و به‌نظرم ویدئو عملاً داره یک نوع خاصی از روایت ("a.k.a "Ghost Train Ride) رو توصیف می‌کنه. ولی دقیقاً چه چیزی باعث می‌شه که انقدر از این مدل قصه‌گویی شاکی باشه؟ اوکی، Ghost Train Yardها به‌قول یاتزی متشکل از سه بخش جداگانۀ queue و thrill و gift shop هستن که هِی تکرار می‌شن. این لوپ دقیقاً چه ویژگی‌ای داره که اجازه نمی‌ده بازی‌ها immersive باشن؟ الآن تکلیف آدم‌هایی که تو دنیای Resident Evil و The Last of Us و Far Cry در مقایسه با Dark Souls بیشتر غرق می‌شن چیه؟ تنها دلیلی که به ذهنم می‌رسه، تکراری شدن و استفادۀ بیش‌ازحد از این نوع از روایت‌هاست که خب اصلاً منکرش نیستم. ولی این موضوع وقتی صدق می‌کنه که راجع به صنعت ویدئوگیم صحبت می‌کنیم و مقایسه‌مون مثلاً بین نسل‌های مختلفه؛ به‌نظرم درست نیست که برای قضاوت یک بازی مشخص (a specific game ) از این زاویه به موضوع نگاه کنیم. من با هیچ‌کدوم از حرف‌های یاتزی مخالف نیستم. مشکلم فقط این‌جاست که دلیل خاصی برای خرده گرفتن به این نوع روایت‌ها نداره و صرفاً می‌گه فلان نوع قصه‌گویی فلان ویژگی‌ها رو داره و immersive نیست و ضعیفه.

 

[PD]

جالب بود؛ البته من هم‌چنان حس می‌کنم داره سلیقۀ خودش رو مبنای سنجشِ یک روایت خوب قرار می‌ده. وقتی از لغت «سلیقه» استفاده می‌کنم حسِ خوبی ندارم ولی خب that's what it is. اگر از این نکته که داریم به حرف‌های یک منتقد معروف ویدئوگیم گوش می‌دیم چشم‌پوشی کنیم، دلیلی نمی‌بینم که این صحبت‌ها رو به‌عنوان گفتۀ معتبر بپذیرم و به‌نظرم ویدئو عملاً داره یک نوع خاصی از روایت ("a.k.a "Ghost Train Ride) رو توصیف می‌کنه. ولی دقیقاً چه چیزی باعث می‌شه که انقدر از این مدل قصه‌گویی شاکی باشه؟ اوکی، Ghost Train Yardها به‌قول یاتزی متشکل از سه بخش جداگانۀ queue و thrill و gift shop هستن که هِی تکرار می‌شن. این لوپ دقیقاً چه ویژگی‌ای داره که اجازه نمی‌ده بازی‌ها immersive باشن؟ الآن تکلیف آدم‌هایی که تو دنیای Resident Evil و The Last of Us و Far Cry در مقایسه با Dark Souls بیشتر غرق می‌شن چیه؟ تنها دلیلی که به ذهنم می‌رسه، تکراری شدن و استفادۀ بیش‌ازحد از این نوع از روایت‌هاست که خب اصلاً منکرش نیستم. ولی این موضوع وقتی صدق می‌کنه که راجع به صنعت ویدئوگیم صحبت می‌کنیم و مقایسه‌مون مثلاً بین نسل‌های مختلفه؛ به‌نظرم درست نیست که برای قضاوت یک بازی مشخص (a specific game ) از این زاویه به موضوع نگاه کنیم. من با هیچ‌کدوم از حرف‌های یاتزی مخالف نیستم. مشکلم فقط این‌جاست که دلیل خاصی برای خرده گرفتن به این نوع روایت‌ها نداره و صرفاً می‌گه فلان نوع قصه‌گویی فلان ویژگی‌ها رو داره و immersive نیست و ضعیفه.

دلیل ناراحتی یاتزی تکراره، یاتزی موقع نقد Modern Warfare (2007) حسابی ازش تعریف کرد ولی بعد از اون هرچی ویژگی های این بازی توی بقیه بازی ها بیشتر تکرار شدن یاتزی بیشتر از این "الگو" بدش اومد(میشه گفت همون سلیقه). برای مقایسه نقد MW 2007 و MW2 و MW3 و MW 2019.

و اینکه برای غوطه‌وری دلایل زیادی هست یکیش میتونه روایت باشه. Deus ex HR و Deus ex MD بخش زیادی از غوطه وری‌شون رو مدیون فضا و محیطن نه روایت. بعضی وقت ها غوطه وری بخاطر Grounded بودن بازیه مثلا Crysis 2 پلیر رو یه شخصیت شکست ناپذیر نشون میده ولی بوسیله Nano suit توجیحش میکنه و نشون میده وقتایی که Nano Suit از کار میوفته Alcatraz واقعا آسیب پذیره. بعضی وقت ها هم غوطه وری بخاطر دیالوگ ها و تعاملات شخصیت هاست مثل سری Max Payne و Assassin's Creed 4. هیچکدوم از این بازی ها Immersion Storytelling ندارن ولی تا حدی سعی میکنن Immersive باشن.(Deus ex که اصلا Immersive-sim)
مقایسه فقط بین Immersion Storytelling و Linear Narrative سخته چون پیش زمینه داستانی لازم براشون متفاوته ولی اگه فقط بخوایم ایده شون رو مقایسه کنیم به نظر من(و احتمالا یاتزی) Immersion Storytelling بهتره. جدا از پیشرفت تکنولوژی چیزی که باعث شد از بازی های آرکیدی شوتر(Serious Sam) به سمت شوتر های داستانی(Half Life) بریم این بود که پلیر میخواست بیشتر درگیر بازی باشه و به خاطر ایجاد درگیری بیشتر Immersion Storytelling بهتره.
+«برای غوطه‌وری دلایل زیادی هست یکیش میتونه روایت باشه.» اگه بازی اینجور روایتی نداشته باشه میتونه یه جور دیگه غوطه وری رو ایجاد کنه.
++مسلما این حرف ها برای بازی های رقابتی یا بازی‌ای مثل Doom درست نیست.

 

[Leo]

دلیل ناراحتی یاتزی تکراره، یاتزی موقع نقد Modern Warfare (2007) حسابی ازش تعریف کرد ولی بعد از اون هرچی ویژگی های این بازی توی بقیه بازی ها بیشتر تکرار شدن یاتزی بیشتر از این "الگو" بدش اومد(میشه گفت همون سلیقه). برای مقایسه نقد MW 2007 و MW2 و MW3 و MW 2019.

و اینکه برای غوطه‌وری دلایل زیادی هست یکیش میتونه روایت باشه. Deus ex HR و Deus ex MD بخش زیادی از غوطه وری‌شون رو مدیون فضا و محیطن نه روایت. بعضی وقت ها غوطه وری بخاطر Grounded بودن بازیه مثلا Crysis 2 پلیر رو یه شخصیت شکست ناپذیر نشون میده ولی بوسیله Nano suit توجیحش میکنه و نشون میده وقتایی که Nano Suit از کار میوفته Alcatraz واقعا آسیب پذیره. بعضی وقت ها هم غوطه وری بخاطر دیالوگ ها و تعاملات شخصیت هاست مثل سری Max Payne و Assassin's Creed 4. هیچکدوم از این بازی ها Immersion Storytelling ندارن ولی تا حدی سعی میکنن Immersive باشن.(Deus ex که اصلا Immersive-sim)
مقایسه فقط بین Immersion Storytelling و Linear Narrative سخته چون پیش زمینه داستانی لازم براشون متفاوته ولی اگه فقط بخوایم ایده شون رو مقایسه کنیم به نظر من(و احتمالا یاتزی) Immersion Storytelling بهتره. جدا از پیشرفت تکنولوژی چیزی که باعث شد از بازی های آرکیدی شوتر(Serious Sam) به سمت شوتر های داستانی(Half Life) بریم این بود که پلیر میخواست بیشتر درگیر بازی باشه و به خاطر ایجاد درگیری بیشتر Immersion Storytelling بهتره.
+«برای غوطه‌وری دلایل زیادی هست یکیش میتونه روایت باشه.» اگه بازی اینجور روایتی نداشته باشه میتونه یه جور دیگه غوطه وری رو ایجاد کنه.
++مسلما این حرف ها برای بازی های رقابتی یا بازی‌ای مثل Doom درست نیست.

متوجه‌ام؛ درست میگه. البته همین تکرار هم به‌نظرم فی‌الذاته برای تمام مخاطب‌ها «بد» نیست و شاید فقط برای یک منتقد سخت‌گیر مثل یاتزی این حکم رو داشته باشه. مثلاً من به‌عنوان یک مخاطب ساده [حداقل تا الآن] مشکلی با این نوع روایت‌ها نداشتم. همون‌طور که شاید بتونم یک ماه تمام هر روز پیتزا بخورم ولی شکایتی نداشته نکنم
مثال‌های خیلی خوبی زدی. من این نکته رو به صحبتام اضافه می‌کنم که به‌نظرم فقط و فقط بالانس و هماهنگیِ بین فاکتورهای مختلف game-designـه که تعیین می‌کنه تجربۀ بازی چقدر immersive خواهد بود و اصلاً درست نیست که این اِلِمان‌ها رو جداگانه و تک‌بعدی بررسی کنیم. همون‌طور که تک‌تکِ مثال‌هایی که زدی با یک فاکتور متفاوت نسبت به بقیه سعی کردن مخاطب رو توی تجربه‌شون غوطه‌ور کنن و مثلاً مقایسۀ قصه‌گویی Crysis با Max Payne جالب نیست یا این‌که بگیم Doom در مقایسه با Half-Life طراحی محیطی قوی‌تری داره و بعد از این‌ها نتیجه بگیریم که کدوم یکیشون immersiveتره، منصفانه نخواهد بود. کلاً این موضوعِ immersion و غوطه‌وری و غرق شدن تو دنیای بازی‌ها خیلی چندعاملی و پیچیده‌ست؛ حس می‌کنم صحبت‌های یاتزی راجع به تفاوت نوعِ روایت بازی‌ها و نتیجه‌ای که ازشون می‌گیره درست نیست. من هم نوع قصه‌گویی امثال Dark Souls رو بیشتر از امثال The Last of Us 2 دوست دارم ولی خب خیلی ادعای عجیبیه که بگم کدوم یکیشون بهتره و در کدوم بازی راحت‌تر می‌شه غرق شد.
پ.ن: آها راستی الان یادم اومد مثلاً در رابطه با یک قصۀ پسا‌آخرالزمانی ما Days Gone و Dying Light رو هم داریم که با وجود خطی بودن روایتشون باز هم در مقایسه با The Last of Us 2 غیرخطی‌تر هستن و بیشتر سعی کردن از Immersion Storytelling استفاده کنن ولی خب وقتی نتیجۀ نهاییشون در immersive بودن رو با The Last of Us 2 مقایسه می‌کنیم این کجا و آن کجا؟

 

[PD]

متوجه‌ام؛ درست میگه. البته همین تکرار هم به‌نظرم فی‌الذاته برای تمام مخاطب‌ها «بد» نیست و شاید فقط برای یک منتقد سخت‌گیر مثل یاتزی این حکم رو داشته باشه. مثلاً من به‌عنوان یک مخاطب ساده [حداقل تا الآن] مشکلی با این نوع روایت‌ها نداشتم. همون‌طور که شاید بتونم یک ماه تمام هر روز پیتزا بخورم ولی شکایتی نداشته نکنم
مثال‌های خیلی خوبی زدی. من این نکته رو به صحبتام اضافه می‌کنم که به‌نظرم فقط و فقط بالانس و هماهنگیِ بین فاکتورهای مختلف game-designـه که تعیین می‌کنه تجربۀ بازی چقدر immersive خواهد بود و اصلاً درست نیست که این اِلِمان‌ها رو جداگانه و تک‌بعدی بررسی کنیم. همون‌طور که تک‌تکِ مثال‌هایی که زدی با یک فاکتور متفاوت نسبت به بقیه سعی کردن مخاطب رو توی تجربه‌شون غوطه‌ور کنن و مثلاً مقایسۀ قصه‌گویی Crysis با Max Payne جالب نیست یا این‌که بگیم Doom در مقایسه با Half-Life طراحی محیطی قوی‌تری داره و بعد از این‌ها نتیجه بگیریم که کدوم یکیشون immersiveتره، منصفانه نخواهد بود. کلاً این موضوعِ immersion و غوطه‌وری و غرق شدن تو دنیای بازی‌ها خیلی چندعاملی و پیچیده‌ست؛ حس می‌کنم صحبت‌های یاتزی راجع به تفاوت نوعِ روایت بازی‌ها و نتیجه‌ای که ازشون می‌گیره درست نیست. من هم نوع قصه‌گویی امثال Dark Souls رو بیشتر از امثال The Last of Us 2 دوست دارم ولی خب خیلی ادعای عجیبیه که بگم کدوم یکیشون بهتره و در کدوم بازی راحت‌تر می‌شه غرق شد.
پ.ن: آها راستی الان یادم اومد مثلاً در رابطه با یک قصۀ پسا‌آخرالزمانی ما Days Gone و Dying Light رو هم داریم که با وجود خطی بودن روایتشون باز هم در مقایسه با The Last of Us 2 غیرخطی‌تر هستن و بیشتر سعی کردن از Immersion Storytelling استفاده کنن ولی خب وقتی نتیجۀ نهاییشون در immersive بودن رو با The Last of Us 2 مقایسه می‌کنیم این کجا و آن کجا؟

ویدیوش رو دوباره دیدم و به نظرم یاتزی فقط دو نوع روایت رو مقایسه کرد نه روایت بازی‌ها رو با هم، بازی‌هایی هم که اسم میبرد فقط مثال بودن برای این دو نوع روایت. همه جا هم Immersion رو درباره روایت به کار برد نه کلیت بازی.
ولی خب در نهایت دلایل اصلی یاتزی برای گفتن اون حرف‌ها، تکراری شدن روایت خطی(و درنتیجه بازی‌هایی با روایت خطی) و کم‌تر پرداختن صنعت گیم به Immersion storytelling بود که همونجور خودت گفتی فقط برای یکی مثل یاتزی این قضیه مهمه.

 

[mahan138]

بازی فقط زولا
کسی بازی میکنه بیاد بگه

 

[حامی جعفری]

دوستان فورتنایت باز
آیدی میفرمایید ؟ مردم از بس سولو بازی کردم

 

[Chillax]

من آخر نفهمیدم این الدن رینگ اصلا چجور بازی ایه
هرجا میبینم حرف از کوئستاش و باسای سختشه، بعد یجا میگن مولتی پلیر داره، بعد میگن کمپینه
فکر میکنم یچی شبیه گنشین ایمپکت باشه هعب

 

[امین]

الان سه‌گانه‌ی اتزیوی AC رو برای چندمین بار تموم کردم، بعد از حدود ۲ هفته. نگران کلید Wی لپ‌تاپمم که هرز نشده باشه. در تمام طول بازی‌هاش باید W و Space و راست‌کلیک رو نگه داری :‌))
واقعاً همه اتفاق نظر دارن که بهترین نسخه‌های AC، این دو بازی هستن:

Assassin's Creed II
Assassin's Creed: Brotherhood​

به‌ویژه برادرهود که شاهکاره از نظر من. همون AC 2 عه منتها بهبودیافته‌ترش.
کاراکتر اتزیو رو خیلی دوست دارم. خیلی خوب پرداخته شده بهش. توی برادرهود هم که قشنگ OP عه، ۲۰ نفرو ممکنه پیوسته بکشه :‌))
از نظر داستان، من ۲ رو بیشتر دوست داشتم. اما مابقی فاکتورها مثل گیم‌پلی و مکانیکِ بازی و گرافیک و آنتاگونیست‌ها و ابزار و ... من برادرهود رو می‌پسندم. Revelations فضاش کلاً متفاوته با دوتای قبلی. توی قسطنطنیه در زمان حکومت عثمانی رخ میده، اتزیو ۵۰ سالشه و خبری از لئوناردو داوینچی هم نیست و از خانواده‌ش هم دوره و فقط واسه خواهرش نامه می‌نویسه، مراحل جانبی آنچنانی هم نداره؛ اما مثلاً برادرهود هم سیکرت لوکیشنز داره که باید وارد معبد پیروان رومولوس بشی تا Armor of Brutus رو پیدا کنی، هم Leonardo's War Machines رو داره که داوینچی اومده از سر اجبار و تهدید برای دشمن ماشین‌آلات جنگی مثل تانک و اینا ساخته و ازت خواسته بری نابودشون کنی و واقعاً مراحل سخت و رومخی هم هستن. تمام مراحل بازی شرط جانبی واسه 100% sync شدن دارن و اگه اونا رو به‌جا نیاری 50% sync می‌خوری. اتفاق بدی نمیفته ولی خب ناراحت‌کننده‌ست :‌)) تمام اتفاقات برادرهود به‌جز چند مرحله‌ی استثنا توی شهر رم اتفاق میفته، ولی AC 2 توی چندین شهر ایتالیا رخ میده و میشه بین شهرها سفر کرد.

+ آغازِ AC 2 به نظرم یکی از زیباترین آغازهاست. ویری دِ پاتزی و دار و دسته‌ش که با اتزیو و کلاً خاندان آدیتوره خصومت شخصی دارن می‌ریزن سر اتزیو و اتزیو همه‌شونو کتک می‌زنه، بعدش شب به همراه برادرش از یه برج بالا میرن و داداشش آرزو می‌کنه کاش اوضاع همیشه به خوبیِ الان بمونه و بعد یوبیسافت پرزنتس و لوگوی AC نشون داده میشه و همه‌ی این‌ها زمانی به اوج می‌رسن که آهنگ Ezio's Family از Jesper Kyd پخش میشه و مثل چسب تمام این عواملو به هم می‌چسبونه و اشک آدم رو درمیاره. به خصوص اگه برای دومین بار سراغ بازیش برید و می‌فهمید که چه بلایی سر این خانواده اومده.

 

[PD]

واقعاً همه اتفاق نظر دارن که بهترین نسخه‌های AC، این دو بازی هستن:

Assassin's Creed II
Assassin's Creed: Brotherhood​

خیر، بهترین: Black Flag

 

[امین]

خیر، بهترین: Black Flag

بازیش نکردم اما در ادامه می‌خوام برم سراغش، بعد از ۳.
برادرهود رو بازی کردی؟ این که برادرهود بهترینه فقط نظر من نیستش، خیلیا رو به عنوان مثال تو یوتیوب دیدم که لیست می‌ساختن برادرهود رو همیشه یا اول یا دوم‌ قرار می‌دادن.
+ تریلر پشم‌ریزون برادرهود. یادمه اول یا دوم دبیرستان بودم تریلرشو از کافی‌نت دانلود کردم :‌)) قبل اینکه بازیش ریلیز شه منتظرش بودیم حسابی من و یکی از دوستام که اونم مثل من اسسین‌باز بود :‌))