دلا دیدی که آن فرزانه فرزند
دل بسی خون به کف اورد ولی دیده بریخت
دی می‌شد و گفتم صنما عهد به جای آن
تا توانی دلی بدست آور
دلم صد بار می‌گوید که چشم از فتنه بر هم نِه
من از گیسوش فهمیدم به وقت مرگ نزدیکم
تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم
منم آن بنده مخلص که از آن روز که زادَم
من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش
تو نشسته در مقابل ، من و صد خیال باطل / که به عالم تخیل به که اتصال داری
یک شبی مجنون نمازش را شکست
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
یا رب، چه‌ها به سینه این خاکدان در است
الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
ای مرا بر سر هر موی به زلفت بندی
