جانا! سخن از زبان ما می‌گویی :-"

  • شروع کننده موضوع شروع کننده موضوع Samandoon :D
  • تاریخ شروع تاریخ شروع
ای نسخهٔ نامهٔ الهی که تویی
وی آینهٔ جمال شاهی که تویی
بیرون ز تو نیست هر چه در عالم هست
در خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی
هر جا که روی، چو نقش جمعی که تویی
هر چیز که جوی، عین معنی که تویی
چرخ ارچه بسی بلند و پرگار نماید
تو مرکز آنی و نهایی که تویی

مولانا
 
اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
نهیب حادثه بنیاد ما ز جا ببرد
اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر
چگونه کشتی از این ورطه ی بلا ببرد
 
تو بگو ماه کجاست؟
تو مرا خانه ببر
دل من نابیناست
تو بگو «آه» چه طعمی دارد؟
تو بگو ابر چرا میبارد؟
باد در گوش درخت چه آوازی میخواند؟
سرو شیراز چرا آزاد است؟
بر لب خاک چرا فریاد است؟
این چه شهریست همان جابلقاست؟
ما کجا گمشده ایم؟
ته بن بست چرا ناپیداست؟
تو بگو ماه کجاست؟
تو مرا خانه ببر
دل من نابیناست
 
رخش این چنین متاز که پیش از تو دیگری
کرده‌است اینچنین و ندیده است رنگ ما!

جناب وحشی بافقی
 
ما را به حال خود بگذارید و بگذرید
از خیل رفتگان بشمارید و بگذرید

اکنون که پا به روی دل ما گذاشتید
پس دست بر دلم مگذارید و بگذرید

تا داغ ما کویردلان تازه‌تر شود
چون ابری از سراب ببارید و بگذرید

پنهان در آستین شما برق خنجر است
دستی از آستین به در آرید و بگذرید

ما دل به دست هرچه که بادا سپرده‌ایم
ما را به دست دل بسپارید و بگذرید

با آبروی آب، چه باک از غبار باد
نان‌پاره‌ای مگر به کف آرید و بگذرید

- قیصر امین پور
 
و قل جاء الحق و زهق الباطل ن الباطل کان زهوقا
 
وصال، با منِ خونین جگر چه خواهد کرد؟
به تلخ‌کامیِ دریا، شکر چه خواهد کرد؟ (صائب)

فی الواقع از اول هم تلخ بودیم. اما تا کام‌مون «تلخ‌کامی دریا» نشده بود، تو مرهم بودی. اما امروز دیگه بود و نبود چنان شکری چون تو، به کام تلخ این دریا توفیری نداره. نیامدی و دیر شد.
 
همیشه بهم می‌گفتی تو بچه‌ای،
منم دلم می‌شکست و میگفتم نه، نیستم.
حالا که دارم فکر میکنم حق با تو بود؛
من خیلی بچه بودم، مثل بچه‌ها واسه کوچیک ترین چیزا ذوق میکردم.
مثل بچه ها دروغ بلد نبودم.
مثل بچه‌ها دلم پاک بود و وقتی می‌گفتم دوست دارم واقعاً دوست داشتم.
مثل بچه ها دلم می‌شکست و مثل بچه‌ها دو دقیقه بعد میبخشیدمت و فرداش همه چیو یادم می رفت.
راست میگی، من خیلی بچه بودم.
اما تو خیلی بزرگ بودی.
دوست داشتنت، حرفایی که می‌زدی، رفتارات و خیلی چیزای دیگت مثل آدم بزرگا دروغ بود.
تو خیلی بزرگ بودی،
خیلی خیلی بزرگ.

قشاع - نیلوفر قائمی فر
 
و به من خندیدی
و نمی‌دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می‌دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا
خانه کوچک ما سیب نداشت

- حمید مصدق
 
غیرتم کشت که محبوب جهانی لیکن
روز و شب عربده با خلق جهان نتوان کرد
 
من از تمام دختران شهر سَر بودم
افسوس از بازی دنیا بی خبر بودم
از عکس هایی که به دیوار اتاقت بود
هرچندزیباتر نبودم، ساده تر بودم
هرجا کم آوردی کنارت بیشتر ماندم
با این که زن بودم ولی مرد خطر بودم
هرجا به خاکی میزدی از آن همه همراه
تنها یکی می ماند من آن یک نفر بودم
هرجا یکی کم بود کاسه کوزه هایت را
روی سر او بشکنی آن دور و بر بودم
از دور میفهمم چه حالی، شادی یا غمگین
اما تو چه؟ دیروز فهمیدی پکر بودم؟
از خود به تو ،از تو به غم، از غم به تنهایی
من در تمام عمر در حال سفر بودم
من عاشقی کردم تو عادت، فرق ما اینست
اهل سیاست بودی و اهل هنر بودم
ای کاش آن روزی که گفتی دوستت دارم
یا لال بودی، نه زبانم لال، کر بودم
گفتی اگر تو جای من بودی چه میکردی؟
ترکت نمیکردم عزیزم من اگر بودم
برگشتی و تنهایی ام را بیشتر کردی
من هم به پایت سوختم از بس که...
مائده هاشمی
 
ارغوان این چه رازی است که هرسال بهار
با عزای دل ما می آید؟
 
او مانند تکه ای از روحم، همیشه آنجا بود.
من ناامیدانه تلاش میکردم انکارش کنم،
تلاش میکردم فراموشش کنم،
اما هیچکدام از آن جلسه های مشاوره و روانکاوی نتوانست او را از وجودم بیرون بکشد.
ما بخشی از همدیگر بودیم.
 
رک بگویم از همه رنجیده‌ام
از غریب و آشنا ترسیده‌ام.
بی‌خیالِ سردیِ آغوش‌ها،
من به آغوشِ خودم چسبیده ام
 
نزدیکم به تو مثل اسفند به فروردین،
دوری از من مثل فروردین تا اسفند.
 
You must log in or register to reply here.
Back
بالا