تاریخ پرستی ایرانی

[Iman.Mage]

برام واقعا عجیبه.
دروغ هایی رو به وسیله ی اینترنت و SMS به اشتراک میذارن و باور میکنن که هیچ آدم عاقلی باور نمیکنه.
چند روز پیشا دیدم یکی یه عکس گذاشته از دو تا اسکلت که تو قبر دارن همدیگه رو بوس میکنن و ادعا کرده این تو ماسوله است و اسمش رو هم گذاشته بود "بوسه ی تاریخی - ماسوله"
آخه یعنی چی؟! یعنی اینا جفتشون در این حالت ناگهان مردن, بعد دفن کردنشونم یه طوری بوده که جدا نشدن؟! بعد یه طوری هم استایلشون حفظ شده که آدم شاخ در میاره.

یا میان یه داستان از کوروش تعریف میکنن با جزییات مو به مو؛ آخه کدوم تاریخ نگاری اینا رو ثبت کرده!
یا هزاران دروغ دیگه مثل "روز جهانی کوروش" و ...

و همه ی اینا وقتی ناراحت کننده است که میبینی کسایی که از این دروغ ها حمایت میکنن که ادعای روشنفکری و منطقی بودن و خارج از تعصب بودنشون میشه.

حالا علت چیه؟
اینکه وقتی یه حرفی رو میشنویم, اول میایم بررسی میکنیم ببینیم دوست داریم حقیقت داشته باشه یا نه؛ و اگه جواب بله بود میپذیریم! به همین سادگی ... دوست داریم فکر کنیم بهترین تمدن بودیم؛ دوست داریم فکر کنیم تخت جمشید بهترین بنای تاریخی دنیا است و ...


یه مدت هم هست مد شده بعضیا میگن بین دینا فقط به زرتشت اعتقاد دارن. بعد که میری تو نخشون میبینی نه اوستا رو خوندن نه گاتها و بازم به خاطر اینکه دوست دارن تنها پیامبر واقعی از کشور خودشون باشه ...
تازه بعد هم میگن ما چرا به تاریخ ایران اهمیت نمیدیم!
-------------------------------------------
بعضیا میگن اینا باید زیاد مطرح بشه که مردم اعتماد به نفس داشته باشن ...
اعتماد به نفس من آیا باید به خاطر وجود یه آدمایی در 2000 سال پیش که هیچ رابطه ای با مردم حالا ندارن باشه؟ این اعتماد به "نفس" نیست!


نتیجه ای که میخوام در کل بگیرم اینه:
برای نشون دادن عقل و روشنفکریت, لازم نیست عکس پادشاهان هخامنشی رو قاب کنی بزنی به دیوار, فروهر بندازی گردنت یا بری تو فیسبوک دروغای تاریخی پخش کنی؛ خودت مظهرش باش
اگه میخوای تمدن کشورت رو نشون بدی, متمدنانه رفتار کن
اگه میخوای باهوش بودن ایرانیان رو نشون بدی, یه دستی به تحقیق ببر و اینقدر راحت گول شایعات رو نخور

این که بخوای به زور دروغ و شایعه خودتو بالا ببری نشونه ی یه ضعف بزرگه.

 

[رهاـbehemoth]

پاسخ : تاریخ پرستی ایرانی

به به چه تاپیک خوبی.
چیزی که اول از همه به ذهنم رسید اینه که ما الان چی هستیم؟ دنیا ما رو به عنوان لولو خرخره می شناسه و آدم های ایرانی از احترامی که سایر ملل دارن برخور دار نیستن. مثال ما مثل مثال یک ژنرال ارتشه که سالها از جنگی که توش شرکت کرده می گذره. در اون زمان اون یه اسطوره بود و همه به چشم قهرمان ملی نگاه می کردند. ولی بعد سالها می گذره. نسل جدید به جنگ اهمیتی نمی ده و حواسش به چیز های جدید جلب شده. و ژنرال بیچاره که شکوه گذشته اش رو نداره یه گوشه توی عمارت اربابی اش کز می کنه و نشانهای افتخار و قاب عکس های گذشته رو برق می اندازه و چون الان چیزی نیست، سعی می کنه با رویای شیرین گذشته ای شکوه مند سر کنه.

یک سری لحظات تاسف بار برای هر ملت پیش میاد و ما الان داریم توی همون زمانه زندگی می کنیم. توی یک چنین لحظه هایی کشور و تمدن نفس نفس می زنه و تمام درد گذشته ی مسلولش رو مثل خون سرفه می کنه.این جاست که دعواهای مذهبی و عقده های قومی خودشون رو توی جامعه نشون می دن و کشور رو به انحطاط اجتماعی می ره. این وسط مردم برای این که درد کمتری از لحاظ اجتماعی بکشن یاد گذشته ی شکوهمند می کنن که ما چنین بودیم و چنان. یک ترکیب از حس شدید افسوس و کمی هم امید و دلخوشی که شاید بتونیم تاریخ گذشته مون رو احیا کنیم.
یک بار از پدرم پرسیدم که چرا تاریخ ما انقدر شکوهمنده و اون جواب دندون شکنی به من داد:
-چه گذشته ای رو شکوهمند می دونی، تاریخی پر از شکوه و قدرت که کارش در نهایت به انحطاط می کشه و یا تمدنی نو ظهور که از هر تمدن دیگه ای قدرتمند تر می شه. می تونی بین افغانستان با تمدنی 3000 ساله و آمریکای 300 ساله قضاوت کنی؟

به نظر من ما توی جواب به این سوال گیر کردیم.