بهترین شعرهایی که تا به حال خوندی!

  • شروع کننده موضوع شروع کننده موضوع taraneh
  • تاریخ شروع تاریخ شروع
یه جایی توی دلمه که جای توئه

تبی که توی تنمه برای توئه

هنوزم من اون عاشق دیوونه ایم

که اگه اشاره کنی فدای توئه...❤️
 
در خون من غرور نياكان نهفـته است
خـشم و ستـيز رستم دستان نهفـته است

در تنـگــنـاي سيـنـه ی حـسرت كـشـيده ‏ام
گـهـواره بـصـيرت مـردان نهفـته است

خـاك مـرا جـزيـره خـشكـي گـمان مـبر
درياي بي‏كـران و خروشان نهفته است

خـالي دل مـرا تـو ز تاب و تـوان مدان
شـير ژيـان مـيان نـيسـتان نهـفـته اسـت

پـنداشـتي كـه ريـشه پـيونـد من گسـست
در سينـه‏ ام هـزار خـراسان نهـفته است
 
ای مردم ایران همگی تند زبانید
خوش‌نطق و بیانید
هنگام سخن گفتن برنده سنانید
بگسسته عنانید
در وقت عمل کند و دگر هیچ ندانید:|
از بس که جفنگید!
از بس که جُبانید!
گفتن بلدید اماکردن نتوانید:)
هنگام سخن پادشه چین و ختایید!
ارباب عقولید!
در فلسفه اهل کره را راهنمایید!
با رد وقبولید!
هنگام فداکاری در زیر عبایید:)
از بس که فضولید!
از بس که جهولید!
از بس چو خروس سحری هرزه درایید!
گرروی زمین‌راهمگی‌آب بگیرد،
ای ملت هشیار!
دانم که شما را همگی خواب بگیرد!
ای مردم بیکار!
ور این کره رادانش و آداب بگیرد،
براین تن بیعار، هرگز نکندکار!
کی راست شود چوب اگرتاب بگیرد؟!
گر روی زمین پر ز جدل گشته به ما چه؟
ملت به شما چه‌؟!
ور موقع خذلان دُوَل گشته به ما چه؟!
دولت به شما چه‌؟!
عالم همه پر کید و دغل گشته به ما چه؟!
آقا به شما چه‌، مولا به شما چه‌؟!
ور بین دوکس رد و بدل گشته به ما چه؟!
ما عرضه نداربم کزین جنگ عمومی،
گردیم زیاده.
عز و شرف افزاید بلغاری و رومی،
ما باده و ساده!
ما را نبود صنعتی از شهری و بومی،
جز کبر و مناعت‌، جز ناز و افاده
فریاد ازین مسکنت و ذلت و شومی!
گوییم که کیخسرو ما تاخت به کلدان،
در سایهٔ خورشید
گوییم که اگزرسس ما رفت به یونان
با لشکر جاوید
گوییم که بهرام درآویخت به خاقان
آن یک چه بر این کرد، این یک چه ازآن دید
گر بس بود این فخر به ما، وای بر ایران!
گر کورش ما شاه جهان بود، به من چه؟!
جان بود به تن چه؟
گشتاسب سرپادشهان بود، به‌ من چه؟!
دندان به دهن چه؟!
ور توسن، شاپورجهان بود به من چه؟!
شاپور چنان بود،برکلب حسن چه؟!
جانا، تو چه هستی‌؟ اگر آن بود، به من چه؟!

ای وای دریغا که وطن مرد ندارد.
کم درد ندارد.
روبین‌تنی اندر خور ناورد ندارد.
همدرد ندارد.
در خاک وطن خصم‌، همآورد ندارد.
هم جمع ندارد، هم فرد ندارد.
جز دیدهٔ گریان و رخ زرد ندارد.

ای مفتخوران مفتخوری تاکی وتا چند؟!
کو حس و حمیت‌؟!
ای رنجبران دربدری تاکی و تا چند؟
بیچاره رعیت‌!!
ای هموطنان کینه وری تاکی وتا چند؟!
کوعرق‌نژادی ، کوآن‌عصبیت؟!
این مزرعه خشکید، خری تاکی وتا چند؟!
خاکم به دهن ملت ایران همه شیرند!
هنگام مکافات!
از بهر نگهداری این خاک دلیرند،
پیش صف آفات!
چون‌جان‌به‌لب‌آیدهمه‌ازجان‌شده‌سیرند!
یکباره بشویند اوراق خرافات!
اوراق بشویند و بمانند و نمیرند!
امیدکه جنبش کند این خون کیانی،
در ملت آرین!
گیرند ز سر مرد صفت تازه جوانی.
در ملک نگهداری و در ملک ستانی،
کز سطوت جمشید وز قدرت بهمن
دارند بسی بر ورق دهر نشانی


ملک الشعرا بهار
 
کری از پیش یک سه تار گذشت
گفت؛ آهنگ، چیز خوبی نیست
وصله ها را به من بچسبانید
به شما انگ چیز خوبی نیست
هاي عاشق نشو نميداني
كه دل تنگ چيز خوبي نيست
گفته بودی؛ شهید یعنی چه
پسرم! جنگ چیز خوبی نیست
 
قاصدک!
شعر مرا از بر کن
برو آن گوشه ی باغ
سمت آن نرگس مست
و بخوان در گوشش
و بگو باور کن
یک نفر یاد تو را
دمی از دل نبرد....

سهراب سپهری
 
مایه اصـل و نسب در گردش دوران زر است

هر كسی صاحب زر است او از همه بالاتر است

دود اگر بالا نشیند كسـر شأن شعله نیست

جای چشم ابرو نگیرد چون كه او بالاتر است

ناكسی گر از كسی بالا نشیند عیب نیست

روی دریا، خس نشیند قعر دریا گوهر است

شصت و شاهد هر دو دعوی بزرگی میكنند

پس چرا انگشت كوچك لایق انگشـتر است

آهن و فولاد از یك كوه می آیند برون

آن یكی شمشیر گردد دیگری نعل خر است

كـره اسـب ، از نجابت از پـس مـادر رود

كـره خـر ، از خـریت پیش پیش مـادر است

كاكل از بالا بلندی رتبــه ای پیدا نكرد

زلف ، از افتادگی قابل به مشك و عنبر است

پادشه مفلس كه شد چون مرغ بی بال و پر است

دائماً خون میخورد تیغی كه صاحب جوهر است

سبزه پامال است در زیر درخت میوه دار

دختر هر كس نجیب افتـاد مفت شوهر است

صائبا ! عیب خودت گو عیب مردم را مگو

هر كه عیب خود بگوید، از همه بالاتر است


صائب تبریزی
 
بی تو ، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم !


در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید


یادم آید که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم


ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ماه فرو ریخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ


یادم آید : تو بمن گفتی :
ازین عشق حذر کن !
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب ، آئینة عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا ، که دلت با دگران است
تا فراموش کنی ، چندی ازین شهر سفر کن !


با تو گفتنم :
حذر از عشق ؟
ندانم
سفر از پیش تو ؟
هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پَر زد
چون کبوتر لب بام تو نشستم
تو بمن سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم
باز گفتم که : تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … !


اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب نالة تلخی زد و بگریخت !
اشک در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید


یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم
نگسستم ، نرمیدم


رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهای دگر هم
نه گرفتی دگر از عاشق آزده خبر هم
نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم !
بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم



فریدون مشیری
 
لطفا ادغام نکنین میخوام جدا باشن. مرسی


آهسته باز از بغل پله ها گذشت

در فكر آش و سبزی بیمار خویش بود

اما گرفته دور و برش هاله یی سیاه

او مرده است و باز پرستار حال ماست

در زندگی ما همه جا وول می خورد

هر كنج خانه صحنه یی از داستان اوست

در ختم خویش هم بسر كار خویش بود

بیچاره مادرم!

هر روز می گذشت از این زیر پله ها

آهسته تا بهم نزند خواب ناز من

امروز هم گذشت

در باز و بسته شد

با پشت خم از این بغل كوچه می رود

چادر نماز فلفلی انداخته بسر

كفش چروک خورده و جوراب وصله دار

او فكر بچه هاست

هرجا شده هویج هم امروز می خرد

بیچاره پیرزن ، همه برف است كوچه ها

او از میان كلفت و نوكر ز شهر خویش

آمد به جستجوی من و سرنوشت من

آمد چهار طفل دگر هم بزرگ كرد

آمد كه پیت نفت گرفته بزیر بال

هر شب در آید از در یك خانه فقیر

روشن كند چراغ یكی عشق نیمه جان

او را گذشته ایست ، سزاوار احترام :

تبریز ما ! بدور نمای قدیم شهر

در ( باغ بیشه ) خانه مردی است با خدا

هر صحن و هر سراچه یكی دادگستری است

این جا بداد ناله مظلوم می رسند

این جا كفیل خرج موكل بود وكیل

مزد و درآمدش همه صرف رفاه خلق

در ، باز و سفره ، پهن

بر سفره اش چه گرسنه ها سیر می شوند

یک زن مدیر گردش این چرخ و دستگاه

او مادر من است

انصاف می دهم كه پدر رادمرد بود

با آن همه درآمد سرشارش از حلال

روزی كه مرد ، روزی یك سال خود نداشت

اما قطارهای پر از زاد آخرت

وز پی هنوز قافله های دعای خیر

این مادر از چنان پدری یادگار بود

تنها نه مادر من و درماندگان خیل

او یك چراغ روشن ایل و قبیله بود

خاموش شد دریغ

نه ، او نمرده ، میشنوم من صدای او

با بچه ها هنوز سر و كله می زند

ناهید ، لال شو

بیژن ، برو كنار

كف گیر بی صدا

دارد برای ناخوش خود آش می پزد

او مرد و در كنار پدر زیر خاک رفت

اقوامش آمدند پی سر سلامتی

یك ختم هم گرفته شد و پر بدک نبود

بسیار تسلیت كه بما عرضه داشتند

لطف شما زیاد

اما ندای قلب بگوشم همیشه گفت :

این حرف ها برای تو مادر نمی شود .

پس این كه بود ؟

دیشب لحاف رد شده بر روی من كشید

لیوان آب از بغل من كنار زد ،

در نصفه های شب .

یك خواب سهمناک و پریدم به حال تب

نزدیک های صبح

او زیر پای من اینجا نشسته بود

آهسته با خدا ،‌

راز و نیاز داشت

نه ، او نمرده است .

نه او نمرده است كه من زنده ام هنوز

او زنده است در غم و شعر و خیال من

میراث شاعرانه من هرچه هست از اوست

كانون مهر و ماه مگر می شود خموش

آن شیرزن بمیرد ؟ او شهریار زاد

هرگز نمیرد آن كه دلش زنده شد به عشق

او با ترانه های محلی كه می سرود

با قصه های دلكش و زیبا كه یاد داشت

از عهد گاهواره كه بندش كشید و بست

اعصاب من بساز و نوا كوک كرده بود

او شعر و نغمه در دل و جانم بخنده كاشت

وانگه به اشک های خود آن كشته آب داد

لرزید و برق زد بمن آن اهتزاز روح

وز اهتزاز روح گرفتم هوای ناز

تا ساختم برای خود از عشق عالمی

او پنج سال كرد پرستاری مریض

در اشک و خون نشست و پسر را نجات داد

اما پسر چه كرد برای تو ؟ هیچ ، هیچ

تنها مریض خانه ، به امید دیگران

یک روز هم خبر : كه بیا او تمام كرد .

در راه قم به هر چه گذشتم عبوس بود

پیچید كوه و فحش بمن داد و دور شد

صحرا همه خطوط كج و كوله و سیاه

طوماز سرنوشت و خبرهای سهمگین

دریاچه هم به حال من از دور می گریست

تنها طواف دور ضریح و یكی نماز

یك اشک هم به سوره یاسین چكید

مادر به خاک رفت .

آن شب پدر به خواب من آمد ، صداش كرد

او هم جواب داد

یک دود هم گرفت بدور چراغ ماه

معلوم شد كه مادره از دست رفتنی است

اما پدر بغرفه باغی نشسته بود

شاید كه جان او به جهان بلند برد

آن جا كه زندگی ،‌ ستم و درد و رنج نیست

این هم پسر ، كه بدرقه اش می كند بگور

یك قطره اشک ، مزد همه زجرهای او

اما خلاص می شود از سرنوشت من

مادر به خواب ، خوش

منزل مباركت .

آینده بود و قصه بیمادری من

ناگاه ضجه یی كه بهم زد سكوت مرگ

من می دویدم از وسط قبرها برون

او بود و سر بناله برآورده از مغاک

خود را به ضعف از پی من باز می كشید

دیوانه و رمیده ، دویدم بایستگاه

خود را بهم فشرده خزیدم میان جمع

ترسان ز پشت شیشه در آخرین نگاه

باز آن سفیدپوش و همان كوشش و تلاش

چشمان نیمه باز :

از من جدا مشو

می آمدیم و كله من گیج و منگ بود

انگار جیوه در دل من آب می كنند

پیچیده صحنه های زمین و زمان بهم

خاموش و خوفناك همه می گریختند

می گشت آسمان كه بكوبد به مغز من

دنیا به پیش چشم گنهكار من سیاه

وز هر شكاف و رخنه ماشین غریو باد

یك ناله ضعیف هم از پی دوان دوان

می آمد و بمغز من آهسته می خلید :

تنها شدی پسر .

باز آمدم به خانه چه حالی ! نگفتنی

دیدم نشسته مثل همیشه كنار حوض

پیراهن پلید مرا باز شسته بود

انگار خنده كرد ولی دلشكسته بود :

بردی مرا به خاک كردی و آمدی ؟

تنها نمی گذارمت ای بینوا پسر

می خواستم بخنده درآیم ز اشتباه

اما خیال بود

ای وای مادرم
 
ز تاب جعد مشکینش
چه خون افتاد در دل ها...

حافظ
 
مکش منت به هر نامرد و مردی
مده دل را به ذلت دست فردی
اگر اورا به تو مهر و وفا نیست
اگر او بر جراحاتت دوا نیست
رهایش کن٬ مرنجان خویشتن را
مبر هرگز ز یادت این سخن را
 
دلتنگم و دلتنگ نبودی که بدانی چه کشیدم
عاشق نشدی، لنگ نبودی که بدانی چه کشیدم

کو قطره ی اشکی که به پای تو بریزم که بمانی؟
بی اسلحه در جنگ نبودی که بدانی چه کشیدم

تو آن بت مغرور پیمبر شکنی، داغ ندیدی
دل بسته به یک سنگ نبودی که بدانی چه کشیدم

تو تابلوی حاصل دستان هنرمند خدایی
نقاشی بی رنگ نبودی که بدانی چه کشیدم

گشتم همه جا را پیِ چشمان پر از شوق تو اما
فرسنگ به فرسنگ نبودی که بدانی چه کشیدم
 
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا
وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار
این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا
شور فرهادم به پرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا
ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا
آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند
در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا
در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا
شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

شهریار
 
یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
پر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو … من نیستم

گفت: ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یک جا باختم

کردمت آوارهء صحرا نشد
گفتم عاقل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر میزنی
در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهم باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم.
 

گر تن بدهی ... دل ندهی کار خراب است
چون خوردن نوشابه که در جام شراب است

گر دل بدهی ... تن ندهی باز خراب است
این بار نه جام است و نه نوشابه ... سراب است

اینجا به تو از عشق و وفا هیچ نگویند
چون دغدغه ی مردم این شهر حجاب است

تن را بدهی ... دل ندهی فرق ندارد
یک آیه بخوانند ... گناه تو ثواب است

ای کاش که دلقک شده بودم نه شاعر
در کشور من ارزش انسان به نقاب است​

 
ماه مشروطه در این ملک طلوعیدن کرد

انتخابات دگر بار شروعیدن کرد

شیخ در منبر و محراب خشوعیدن کرد

حقه و دوز وکلک باز شیوعیدن کرد

وقت جنگ و جدل و نوبت فحش وکتک است

انتخابات شد و اول دوز و کلک است

صاحب‌الرأیا! رو صبح‌نشین روی خرک

رأی‌ها پیش نه و داد بزن های جگرک

پوت قند آید ازبهرتو و توپ برک

می‌دود پیشتر و می‌دهدت پیشترک

هرکه عقلش کم و فضل و خردش کمترک است

انتخابات شد و اول دوز و کلک است

این وکالت نه به‌آزادی و خوش تعلیمی است

نه به دانستن تاربخ و حقوق و شیمی است

بلکه در تنبلی وکم‌دلی و پربیمی است

یا بپوطین و کلاه و فکل و تعلیمی است

یا به‌تسبیح و به‌عمامه و تحت‌الحنک‌است

انتخابات شد و اول دوز و کلک است

تو برو جا به دل مردم بازاری کن

گه ز خودگاه ز من یاد به هشیاری کن

گر وکالت به من افتاد تو پاداری کن

ور به اسم تو درآمد تو ز من یاری کن

اسم ما هر دو اگربود دگر یک بیک است

انتخابات شد و اول دوز و کلک است

حضرت آقا خوش باشکه فالت فال است

از زر و سیم دگر جیب تو مالامال است

هرکه آقاست نکو طالع و خوش اقبالست

گه نمایندگی مجلس و قیل و قال است

گاه میرآخور و بیرونی و چوب وفلک است

انتخابات شد و اول دوز و کلک است

طرفه عهدیست که هرگوشه کنی روی فراز

هرکه دزدی نکند همسر خار و خشک است

نه ادارات مبراست نه محراب نماز

انتخابات شد و اول دوز و کلک است

گلهٔ دزدان بینی همه با عشوه وناز

هرکه دزد است بهر جای بود محرم راز

نوبهارا بود اندر سخنانت نمکی

اف برآن کاورد اندر سخنان توشکی

هرچه داری ده و بستان ز وکالت کمکی

ملک‌هایی که تو بینی همه دارد درکی

این وکالت ده پرفایدهٔ بی‌درک است

انتخابات شد و اول دوز و کلک است



ملک الشعرای بهار
 
در دست کسانی است نگهبانی ایران

کاصرار نمودند به ویرانی ایران

آن قوم‌، سرانند که زیر سر آنهاست

سرگشتگی و بی‌سرو سامانی ایران

الحق که خطا کرده و تقصیر نمودند

این سلسله در سلسله جنبانی ایران

در سلطنت مطلقه چندی پدرانشان

بردند منافع ز پریشانی ایران

نعم‌الخلفان نیز درین دورهٔ فترت

ذیروح شدند از جسد فانی ایران

پامال نمودند و زدودند و ستردند

آزادی ایران و مسلمانی ایران

کشتند بزرگان را و ابقا ننمودند

بر شیخ حسین و به خیابانی ایران‌

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد

سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

کشت ‌آن‌ حسن از بهر وطن‌، گر دو سه کاشی

کشت این ‌حسن احرار وطن را چو مواشی

تقلید از او کرد و ندانست و خطا کرد

آری در کهدان شکند سارق ناشی

این صاحب کابینه و آن والی تبریز

صدری که چنین است چنانند حواشی

گه ‌قتل مهین شیخ حسین‌خان را در فارس

تصویب نمودند به صد عذرتراشی

گه بر سرتبریز دویدند و نمودند

قانون اساسی را از هم متلاشی

در سایهٔ قانون سر قانون‌طلبان را

از تن ببریدند و نکردند تحاشی

آوخ اگر ارواح شهیدان به قیامت

گیرند گریبان نژاد لله‌باشی

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد

سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

دریوزه گری کوفت در صاحب‌خانه

وانگاه برفت از اثر صاحب خانه

از کثرت تلبیس و ریا کرد به خود جلب

چون گربهٔ عابد نظر صاحب خانه

از بهرگدایی شد و چون خانه تهی دید

بگرفت به حجت کمر صاحب خانه

دژخیم خیابانی ازین قسم به تبریز

وارد شد و شد حمله‌ور صاحب خانه

با آنکه در افواه عوام است که مهمان

من‌باب مثل هست خر صاحب خانه

این نره‌خران لگدانداز شتر کین

جستند به دیوار و در صاحب خانه

در خانهٔ احرار شدند، از ره اصرار

مهمان و بریدند سر صاحب خانه

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد

سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

رندان به گمانشان که شکاری سره کردند

وز قتل مهمان‌، کار جهان یکسره کردند

روبه‌صفتان بین که چسان پنجه خونین

از فرط سفه درگلوی قسوره کردند

آزادی را بلهوسان ملعبه کردند

حریت را بی‌خردان مسخره کردند

راندند ز خون شهدا سیل و بر آن سیل

از نعش بزرگان وطن قنطره کردند

قصری زخیانت بنهادند و بر آن قصر

از لخت دل سوختگان کنگره کردند

وانگه پی تنویر شبستان شقاوت

از تیر جفا، سینهٔ ما پنجره کردند

وز کینه شبانگاه‌، تجددطلبان را

کشتند و تو گویی عملی نادره کردند

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد

سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

جمعی پی ترحیم خیابانی مظلوم

اجلاس نمودند نجیبانه درین بوم

رسم‌ است که‌ چون‌ مُرد مسلمان‌،‌ پی ترحیم

قرآن به دعا ختم کند امت مرحوم

جز آنکه مسلمان نبود یا که نباشند

حکام مسلمان و مسلمانی مرسوم

چون مرده مسلمان بود و زنده مسلمان

از ختم و عزا منع حرام آید و مذموم

این بلعجبی بین که به‌جد حمله نمودند

بر مجلس ترحیم خیابانی مظلوم

بستند ره آمد و شد را به رخ خلق

وابداع نمودند ز نو قاعده‌ای شوم

غافل که ازین حرکت مذبوح‌، نگردد

آزادی معدوم و ستمکاری مکتوم

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد

سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد

از آستی ار دست حقیقت به در آید

این دستگه غیر طبیعی به سر آید

رخسار بپوشند وجیهان ریاکار

گر چهر حقیقت ز پس پرده درآید

ای قاتل آزادی ایران به حذرباش

زان لحظه که قاضی به‌سر محتضر آید

پر گیرد و در بارگه عدل بنالد

این روح کزین کالبد خسته برآید

ملت بود آن شیر که هنگام تزاحم

چون بیشتر آزرده شود پیشتر آید

ای پیر مکن گریه که هنگام مکافات

از روح جوان تو بر تو خبر آید

وی کودک نالان پدر کشتهٔ مسکین

زاری مکن امروز که روز دگر آید

گر خون خیابانی مظلوم بجوشد

سرتاسر ایران کفن سرخ بپوشد



ملک الشعرای بهار
 
خدایا من دلی بیمار دارم
به جانم آتشی تکرار دارم

خدایا آمدم بر درگهِ تو
تو میدانی غمِ بسیار دارم

چه خوش اقبال بودم من خدایا
که با تو وعده ی دیدار دارم

پناهم ده تو را جانِ حسینت
من امشب با تو خیلی کار دارم
 
You must log in or register to reply here.
Back
بالا