بهترین شعرهایی که تا به حال خوندی!

[Maedeh :)]

كاش باراني ببارد قلب ها را تر كند
بگذرد از هفت بند ما، صدا را تر كند

قطره قطره رقص گيرد روي چتر لحظه ها
رشته رشته مويرگ هاي هوا را تر كند

بشكند در هم طلسم كهنه اين باغ را
شاخه هاي خشك و بي بار دعا را تر كند

مثل طوفان بزرگ نوح در صبحي شگفت
سرزمين سينه ها تا ناكجا را تر كند

چترهاتان را ببنديد اي به ساحل مانده ها
شايد اين باران كه مي بارد شما را تر كند

+ جليل صفربيگي

 

[PD]

از بس که ملول از دل دلمرده‌ خویشم
هم خسته بیگانه، هم آزرده خویشم

این گریه مستانه من بی سببی نیست
ابر چمن تشنه و پژمرده خویشم

گلبانگ ز شوق گل شاداب توان داشت
من نوحه سرای گل افسرده خویشم

شادم که دگر دل نگراید سوی شادی
تا داد غمش ره به سراپرده خویشم

پی کرد فلک مرکب آمالم و در دل
خون موج زد از بخت بد آورده خویشم

ای قافله! بدرود، سفر خوش، به سلامت
من همسفر مرکب پی کرده خویشم

بینم چو به تاراج رود کوه زر از خلق
دل خوش نشود همچو گل از خرده خویشم

گویند که «امید و چه نومید!» ندانند
من مرثیه گوی وطن مرده خویشم

مسکین چه کند حنظل اگر تلخ نگوید؟
پرورده این باغ، نه پرورده خویشم

 

[شایلین]

با یقین آمده بودیم و مردد رفتیم
به خیابان شلوغی که نباید رفتیم
می شنیدیم صدای قدمش را اما
پیش از آن لحظه که در را بگشاید رفتیم

زندگی سرخی سیبی است که افتاده به خاک
به نظر خوب رسیدیم ولی بد رفتیم

آخرین منزل ما کوچه‌ی سرگردانی است
دربه‌در در پی گم کردن مقصد رفتیم

مرگ یک عمر به در کوفت که باید برویم
دیگر اصرار مکن باشد، باشد، رفتیم

فاضل نظری

 

[ra-na]

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
وان که این کار ندانست در انکار بماند

اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن
شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

صوفیان واستدند از گرو می همه رخت
دلق ما بود که در خانه خمار بماند

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد
قصه ماست که در هر سر بازار بماند

هر می لعل کز آن دست بلورین ستدیم
آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند

جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت
جاودان کس نشنیدیم که در کار بماند

گشت بیمار که چون چشم تو گردد نرگس
شیوه تو نشدش حاصل و بیمار بماند

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر
یادگاری که در این گنبد دوار بماند

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید
خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند

بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد
که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی
شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند

حافظ

 

[Ashley Grm]

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ
ای هیچ برای هیچ بر هر هیچ مپیچ

 

[Sss.lll]

گاه با یک گل سرخ
گاه با یک دل تنگ
گاه با سوسوی امیدی کم رنگ
زندگی باید کرد
گاه با غزلی از احساس
گاه با خوشه ای از عطر گل یاس
زندگی باید کرد
گاه با ناب ترین شعر زمان
گاه با ساده ترین قصه یک انسان
زندگی باید کرد
گاه با سایه ابری سرگردان
گاه با هاله ای از سوز پنهان
گاه باید رویید
از پس آن باران
گاه باید خندید
بر غمی بی پایان
لحظه هایت بی غم
روزگارت آرام ....
____________________________________
درین سرای بی کسی، کسی به در نمی زند
به دشتِ پُرملال ما پرنده پَر نمی زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی کُند
کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی زند

نشسته ام در انتظارِ این غبارِ بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

گذرگهی است پُر ستم که اندر او به غیر غم
یک صلای آشنا به رهگذر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
که خنجر غمت از این خراب تر نمی زند!

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات؟
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند!

نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

خداحافظ

 

[mumoot]

دین راهگشا بود و تو گمگشتۀ دینی
تردید کن ای زاهد اگر اهل یقینی
….
آهو نگران است، بزن تیر خطا را
صیاد دل از کف شده! تا کی به کمینی؟
….
این قدر میاندیش به دریا شدن ای رود
هر جا بروی باز گرفتار زمینی
….
مهتاب به خورشید نظر کرد و درخشید
هر وقت شدی آینه، کافی‌ست ببینی
….
ای عقل بپرهیز و مگو عشق چنان است
ای عشق کجایی که ببینند چنینی
….
هم هیزم سنگین سری دوزخیانی
هم باغ سبک‌سایۀ فردوس برینی
….
ای عشق! چه در شرح تو جز «عشق» بگوییم
در ساده‌ترین شکلی و پیچیده‌ترینی
….
شاعر: فاضل نظری

 

[Mo_reza4]

تو مَـر دیـو را مـردمِ بـد شنــاس

کســی کــو نــدارد ز یــزدان ســپاس

هـر آن کـو گذشـت از رَهِ مردمـی
ز دیــوان شــمر مَشْـمُرَش ز آدمــی



دو بیت پایانی داستان اکوان دیو

 

[Mo_reza4]

شنیدم که یک بار در حله‌ای
سخن گفت با عابدی کله‌ای
که من فر فرماندهی داشتم
به سر بر کلاه مهی داشتم
سپهرم مدد کرد و نصرت وفاق
گرفتم به بازوی دولت عراق
طمع کرده بودم که کرمان خورم
که ناگه بخوردند کرمان سرم
بکن پنبهٔ غفلت از گوش هوش
که از مردگان پندت آید به گوش


حکایتی از بوستان سعدی

 

[ra-na]

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
به کجا میروم آخر ننمایی وطنم

مولانا

 

[armin_att]

بنشین مرو ، چه غم که شب از نیمه رفته است

بگذار تا سپیده بخندد به روی ما ...

بنشین ببین که دختر خورشید صبحگاه

حسرت خورد ز روشنی آرزوی ما

بنشین مرو ، هنوز به کامت ندیده‌ام

بنشین مرو ، هنوز کلامی نگفته‌ایم

بنشین مرو ، چه غم که شب از نیمه رفته است

بنشین که با خیال تو شب‌ ها نخفته‌ام

بنشین مرو ، که در دل شب در پناه ماه

خوشتر ز حرف عشق و سکوت و نگاه نیست

بنشین و جاودانه به آزار من مکوش ...

یک دم کنار دوست نشستن گناه نیست

بنشین مرو ، حکایت ِ وقت دگر مگو

شاید نماند فرصت دیدار دیگری

 

[zeynabgol]

روی به دریا کنم و سر به صحرا فکنم
اندر این کار دل خویش به دریا فکنم
جرعه جام بر این تخت روان افشانم
هلهله جنگ بر این گنبد مینا فکنم
مایه خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست
میکنم جهد که خود را مگر آنجا فکنم
از دل تنگ گنهکار برآرم آهی
کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم
حافظا تکیه بر ایام چو سهو است و خطا
من چرا عشرت امروز به فردا فکنم؟

 

[nafaass]

پشت دیوار دلم دخترکی میرقصد
دختری شاد و رها ز غصه ها میرقصد
گرچه از شرم نگاه دگران پنهان است
ولی با ناز و طرب شادی کنان میرقصد

 

[asiww]

ملک جمشید ندارم که ز تو بوسه خرم
اینک اینک من و دل، گر به دلی خرسندی