مشاعره

[دژاوو]

در اين درگه که گه گه که که و که که شود ناگه
مشو غره ز امروزت که از فردا نهی آگه

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنایی بنوازد این نوا را
حافظ

 

[دژاوو]

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم
وین یکدم عمر را غنیمت شمریم
فردا که ازین دیر فنا درگذریم
با هفت هزار سالگان سر بسریم

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان
قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو
حافظ

 

[دژاوو]

و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فرو ریزد هزاران جان ز هر مویت
حافظ

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد

بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود اندر غم عشق

اما نه چنین زار که این بار افتاد
مولوی

 

[دژاوو]

دوش سیلاب خیالت می‌گذشت از خاطرم
خانه ی دل بر سر ره بود ویران ‌کرد و رفت
بیدل دهلوی

تا زلف ترا به جان و دل بنده شدیم

چون زلف بس جمع و پراکنده شدیم

ارواح ترا سجده‌کنان میگویند

چون پیش تو مردیم همه زنده شدیم
مولوی

 

[دژاوو]

مسلمانان مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید
که کفر از شرم یار من مسلمان وار می‌آید
مولانا

در این دنیای ظالم پرور و مظلوم کش شادم
که در بهر غمم اما امید ساحلی دارم

 

[Atbin]

در این دنیای ظالم پرور و مظلوم کش شادم
که در بهر غمم اما امید ساحلی دارم

ما سرخوشان مست دل از دست داده‌ایم / همراز عشق و همنفس جام باده‌ایم
بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند / تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم
چون لاله می مبین و قدح در میان کار / این داغ بین که بر دل خونین نهاده‌ایم
حافظ

 

[دژاوو]

ما سرخوشان مست دل از دست داده‌ایم / همراز عشق و همنفس جام باده‌ایم
بر ما بسی کمان ملامت کشیده‌اند / تا کار خود ز ابروی جانان گشاده‌ایم
چون لاله می مبین و قدح در میان کار / این داغ بین که بر دل خونین نهاده‌ایم
حافظ

ما را به چه روی از تو صبوری باشد
یا طاقت دوستی و دوری باشد
جایی که درخت گل سوری باشد
جوشیدن بلبلان ضروری باشد
سعدی

 

[دژاوو]

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم
لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی
حافظ

یا روی به کنج خلوت آور شب و روز
یا آتش عشق بر کن و خانه بسوز
مستوری و عاشقی به هم ناید راست
گر پرده نخواهی که درد، دیده بدوز
سعدی

 

[دژاوو]

ز غفلت با تبه کاري به سر بردم جواني را کنون از زندگي سيرم نخواهم زندگاني را
صائب تبريزی

ای ماه شب‌افروز شبستان‌افروز
خرم تن آنکه با تو باشد شب و روز
تو خود به کمال خلقت آراسته‌ای
پیرایه مکن، عرق مزن، عود مسوز
سعدی

 

[..Mehrab..]

ای ماه شب‌افروز شبستان‌افروز
خرم تن آنکه با تو باشد شب و روز
تو خود به کمال خلقت آراسته‌ای
پیرایه مکن، عرق مزن، عود مسوز
سعدی

زین نگاه پر ز عشوه ک بدیدم
گر بمیرم من ز ذوقش پس شهیدم
#شعر های_ بداهه ی_خودم

 

[amirvictor]

موج زلف و برق چشمش در دلم میتازد
عطر دست و رخش عشقش در دلم میتازد

#خودم_:/

شادیِ شکفتنِ غنچه ی عشق را عجب است
چون آب گوارا بر لبِ تشنه نشینِ سحر است

#خودم(در حد فقرا و معلولین)

 

[phoenix_s9]

یک عدد هرزنامه: اینجا که نباید چیزشعر های خودتون رو بگید، باید شعر بگید، واسه چیزشعر سراییدن تاپیک های مرتبطی هست
باتشکر

 

[lyamyy]

دین و دل بردند و قصد جان کنند
الغیاث از جور خوبان الغیاث
حافظ

ثانیه ها در پی هم میروند
نیست کسی در پی آنها رود

 

[دژاوو]

ثانیه ها در پی هم میروند
نیست کسی در پی آنها رود

در باغ چو شد باد صبا دایهٔ گل

بربست مشاطه‌وار پیرایهٔ گل

از سایه به خورشید اگرت هست امان

خورشید رخی طلب کن و سایهٔ گل

 

[دژاوو]

لعل شاهد نشنیدیم بدین شیرینی
زلف معشوقه ندیدیم بدین زیبایی

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست؟؟

جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست؟؟

حالیا خانه برانداز دل و دین من است

تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کیست؟!

 

[dorincii]

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست؟؟

جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست؟؟

حالیا خانه برانداز دل و دین من است

تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کیست؟!

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده‌ام
رهی معیری

 

[دژاوو]

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده‌ام
رهی معیری

می‌دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد
که دل نازک او مایل افسانه کیست
یا رب آن شاهوش ماه رخ زهره جبین
در یکتای که و گوهر یک دانه کیست

 

[dorincii]

می‌دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد
که دل نازک او مایل افسانه کیست
یا رب آن شاهوش ماه رخ زهره جبین
در یکتای که و گوهر یک دانه کیست

تهمت نا لایقی بر ما زدی رفتی قبول
در پی لایق برو ماهم تماشایش کنیم

 

[دژاوو]

تهمت نا لایقی بر ما زدی رفتی قبول
در پی لایق برو ماهم تماشایش کنیم

میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

خوش خرامان شو که پیش قد رعنا میرمت

گفته بودی کی بمیری پیش من تعجیل چیست

خوش تقاضا می‌کنی پیش تقاضا میرمت

 

[dorincii]

میر من خوش می‌روی کاندر سر و پا میرمت

خوش خرامان شو که پیش قد رعنا میرمت

گفته بودی کی بمیری پیش من تعجیل چیست

خوش تقاضا می‌کنی پیش تقاضا میرمت

تو همایی و من خسته بیچاره گدای
پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی
بنده وارت به سلام آیم و خدمت بکنم
ور جوابم ندهی می‌رسدت کبر و منی
سعدی