مشاعره

[SARA.MA]

تویی آن شکرین لب یاسمین بر
منم آن آتشین دل دیدگان تر

از آن ترسم که در آغوشم آیی
گدازد آتشت بر آب شکر

رهِ آسمان درون است
پَر عشق را بجنبان
پر عشق چون قوی شد
غمِ نردبان نماند

(مرسی ک شعرت با "ر" تموم شد)

 

[دژاوو]

رهِ آسمان درون است
پَر عشق را بجنبان
پر عشق چون قوی شد
غمِ نردبان نماند

(مرسی ک شعرت با "ر" تموم شد)

دلم زار و دلم زار و دلم زار
طبیبم آورید دردم کرید چار

طبیبم چون بوینه بر موی زار
کره در مون دردم را بناچار

 

[SARA.MA]

دلم زار و دلم زار و دلم زار
طبیبم آورید دردم کرید چار

طبیبم چون بوینه بر موی زار
کره در مون دردم را بناچار

رفتم به طبيب جان گفتم که ببين دستم
هم بی ‌دل و بيمارم هم عاشق و سرمستم
گفتا که نه تو مردی گفتم که بلی اما
چون بوی توام آمد از گور برون جستم
(آخ جون باز"ر"بود )

 

[دژاوو]

رفتم به طبيب جان گفتم که ببين دستم
هم بی ‌دل و بيمارم هم عاشق و سرمستم
گفتا که نه تو مردی گفتم که بلی اما
چون بوی توام آمد از گور برون جستم
(آخ جون باز"ر"بود )

مرا عاشق چنان باید که هر باری که برخیزد
قیامت‌های پرآتش ز هر سویی برانگیزد
دلی خواهیم چون دوزخ که دوزخ را فروسوزد
دو صد دریا بشوراند ز موج بحر نگریزد

 

[SARA.MA]

مرا عاشق چنان باید که هر باری که برخیزد
قیامت‌های پرآتش ز هر سویی برانگیزد
دلی خواهیم چون دوزخ که دوزخ را فروسوزد
دو صد دریا بشوراند ز موج بحر نگریزد

دلتنگم و دیدار تو درمان من است
بی رنگ رخت زمانه زندان من است
بر هیچ دلـی مبـاد و بر هیچ تنـی
آنچه از غم هجران تو بر جان من است

 

[دژاوو]

دلتنگم و دیدار تو درمان من است
بی رنگ رخت زمانه زندان من است
بر هیچ دلـی مبـاد و بر هیچ تنـی
آنچه از غم هجران تو بر جان من است

تو خورشیدی و یا زهره و یا ماهی نمی‌دانم
وزین سرگشته مجنون چه می خواهی نمی‌دانم
در این درگاه بی‌چونی همه لطف است و موزونی
چه صحرایی چه خضرایی چه درگاهی نمی‌دانم

 

[SARA.MA]

تو خورشیدی و یا زهره و یا ماهی نمی‌دانم
وزین سرگشته مجنون چه می خواهی نمی‌دانم
در این درگاه بی‌چونی همه لطف است و موزونی
چه صحرایی چه خضرایی چه درگاهی نمی‌دانم

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا
کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا
ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد
باز آن سلیمان شد تا باد چنین بادا
(قبلا نگفتم کِ؟!)

 

[دژاوو]

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا
کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا
ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد
باز آن سلیمان شد تا باد چنین بادا
(قبلا نگفتم کِ؟!)

ی عشق که کردستی تو زیر و زبر خوابم
تا غرقه شده‌ست از تو در خون جگر خوابم
از کان شکر جستن اندر شب آبستن
بگداخت در اندیشه مانند شکر خوابم

 

[Reza43]

ی عشق که کردستی تو زیر و زبر خوابم
تا غرقه شده‌ست از تو در خون جگر خوابم
از کان شکر جستن اندر شب آبستن
بگداخت در اندیشه مانند شکر خوابم

مرا از بزرگان ستایش بود
ستایش ورا در فزایش بود

فردوسی

 

[hos-killer]

مرا از بزرگان ستایش بود
ستایش ورا در فزایش بود

فردوسی

دلی دیرُم خریدار محبت
کزو گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل
زپود محنت و تار محبت

 

[Reza43]

دلی دیرُم خریدار محبت
کزو گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل
زپود محنت و تار محبت

تویی کرده کردگار جهان
ببینی همی آشکار و نهان

فردوسی

 

[zeynabgol]

تویی کرده کردگار جهان
ببینی همی آشکار و نهان

فردوسی

ناله ام در سینه ماند و استخوانم در گلو

تا خروش خفته را از دل برارم چاه کو؟

 

[hos-killer]

ناله ام در سینه ماند و استخوانم در گلو

تا خروش خفته را از دل برارم چاه کو؟

واعظان کین جلوه در محراب و منبر میکنند
چون به خلوت میروند آن کار دیگر میکنند

 

[Reza43]

واعظان کین جلوه در محراب و منبر میکنند
چون به خلوت میروند آن کار دیگر میکنند

دید موری در رهی پیری سترگ
گفت باید بود چون پیلان بزرگ

پروین اعتصامی

 

[505]

دید موری در رهی پیری سترگ
گفت باید بود چون پیلان بزرگ

پروین اعتصامی

گیرم پدر تو بود فاضل
از فضل پدر تو را چه حاصل
سعدی

 

[دژاوو]

گیرم پدر تو بود فاضل
از فضل پدر تو را چه حاصل
سعدی

لب فرو بسته ام از ناله و فریاد، ولی
دل ماتمزده، در سینه من نوحه گر است

 

[hos-killer]

لب فرو بسته ام از ناله و فریاد، ولی
دل ماتمزده، در سینه من نوحه گر است

تا توانی دلی به دست اور
دل شکستن هنر نمی باشد

 

[دژاوو]

تا توانی دلی به دست اور
دل شکستن هنر نمی باشد

در آرزوی بوس و کنارت مردم
وز حسرت لعل آبدارت مردم

قصه نکنم دراز کوتاه کنم
بازآ بازآ کز انتظارت مردم

حافظ

 

[hos-killer]

در آرزوی بوس و کنارت مردم
وز حسرت لعل آبدارت مردم

قصه نکنم دراز کوتاه کنم
بازآ بازآ کز انتظارت مردم

حافظ

مزن بر سر ناتوان دست زور
که روزی درافتی به پایش چو مور

 

[دژاوو]

رهرو آن نیست گهی تند و گهی خسته رود
رهرو آنست که آهسته و پیوسته رود​

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
گفت با ما منشین کز تو سلامت برخاست
که شنیدی که در این بزم دمی خوش بنشست
که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست