حقیقتش من اونقدری دانش کافی ندارم که نظر مناسب بدم، اما همچنان به خودم این حق رو میدم که حداقل همین فکری رو که دارم بگم:
حقیقتش به نظرم جامعه مون خیلی خیلی خیلی خیلی زیاد پر شده کثیفی و چیزایی پستِ انسانی، جوری که انگار دیگه عادی شده و انگار مهارتِ بقا هست. توی فیلم ها هم همین ها پره و عادی نشون داده میشن.
بنظرم اگر به راه های حل این مساله پرداخته بشه خیلی بهتره. الان فقط شاهد این هستیم که نمایش شون میدن روایت میکنن همین.
مورد دیگه اینکه من زیاد فیلم سریال تئاتر نمیبینم اما همین مقدار کمی هم که دیدم اصلا جذبم نکرده چون که مال صدا سیما که خب عملا سیرکه و توهین به شعور مخاطب، و دیگر فیلم ها خیلی اوضاع رو به صورت اغراق شده بد نشون میدن. من دنبال دیدن حقیقتم. خود حقیقت. نه چیزی که اغراق شده. میدونم این جواب(حقیقت) خیلی کلی عه ولی واقعا جای خودِ حقیقت خیلی خالیه.
همین دیشب فیلم علفزار رو دیدم، از موضوعش، فضاش و داستانش بدم میومد اما جذبم کرد و دوست دارم دوباره هم نگاهش کنم چون من احساس میکردم دارم حقیقت رو میبینم.
مورد بعدی اینکه به کمدیِ درست و حسابی، یه چیز سنگین که عمیق و در عین حال طنز باشه کم پرداخته شده و جای کار زیادی درش میبینم.
موارد دیگه ای هم هست که امیدوارم دوستان دیگه شرکت کنن در تاپیک و بگن.
