جانا! سخن از زبان ما می‌گویی :-"

  • شروع کننده موضوع شروع کننده موضوع Samandoon :D
  • تاریخ شروع تاریخ شروع
مرگ از دیارمان رد شد و گفت:
سال‌ها پیش روحتان را قبض کردم؛ شما چگونه زیستده اید!؟
غم به مرگ‌ نگاهی کرد و گفت:
روح!؟ این قبلیه سالهاست در کالبدشان من را بجای روح یدک میکشند.
 
هوا بس ناجوانمردانه سرد است
و غمی زوزه کشان
سوزکنان
در شیار پلک هایم
داد کشد
زار زند
مرا بر در و دیوار زند
به دل غم زده ام یکه دو پندار زند
که دلِ بیچاره!
به چه دلبستی چنین؟
ز چه بیماری چنین؟...:)
 
(همه شب جوی روان شد چشم ما
عالم اشک صفایی دارد
دل ما تنگ شد و سوخت بسی
آه دل تنگ چه دردی دارد)

فی البداهه از خودم
 
بیهوده برف بارید، نتوان سپید کردن
روی سیاهِ شب را، بختِ سیاهِ ما را...

مرتضی لطفی: )))
 
نی حدیث راه پرخون می کند
قصه ی عشق مجنون می کند

در غم ما روز ها بی گاه شد
روز ها با سوز ها همراه شد

روز ها گر رفت گو رو باک نیست
تو بمان ای که چون تو پاک نیست
 
فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت
دیدیم کزین جمعِ پراکنده کسی رفت

شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ
زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت

آن طفل که چون پیر از این قافله درماند
وآن پیر که چون طفل به بانگ جرسی رفت

از پیش و پس قافله ی عمر میندیش
گه پیشروی پی شد و گه بازپسی رفت

ما همچو خسی بر سر دریای وجودیم
دریاست چه سنجد که بر این موج خسی رفت

رفتی و فراموش شدی از دل دنیا
چون ناله ی مرغی که ز یاد قفسی رفت

رفتی و غم آمد به سر جای تو ای داد
بیدادگری آمد و فریادرسی رفت

این عمر سبکسایه ی ما بسته به آهی است
دودی ز سر شمع پرید و نفسی رفت

هوشنگ ابتهاج


پ.ن : برگام چرا تا الان نمیدونستم چنین شعر خفنی سروده شده... @_@
 
انجا که ازادی وجود ندارد، اگر رای دادن چیزی را تغییر می داد اجازه نمی دادند کسی رای بدهد!
مارک تواین
 
بشنو این نی چون شکایت می‌کند

از جدایی‌ها حکایت می‌کند

کز نیستان تا مرا ببریده‌اند

در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

باز جوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم

جفت بدحالان و خوش‌حالان شدم

هر کسی از ظن خود شد یار من

از درون من نجست اسرار من

سر من از نالهٔ من دور نیست

لیک چشم و گوش را آن نور نیست

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست

لیک کس را دید جان دستور نیست

آتش است این بانگ نای و نیست باد

هر که این آتش ندارد نیست باد

آتش عشق است کاندر نی فتاد

جوشش عشق است کاندر می فتاد

نی حریف هر که از یاری برید

پرده‌هایش پرده‌های ما درید

همچو نی زهری و تریاقی که دید

همچو نی دمساز و مشتاقی که دید

نی حدیث راه پر خون می‌کند

قصه‌های عشق مجنون می‌کند

محرم این هوش جز بیهوش نیست

مر زبان را مشتری جز گوش نیست

در غم ما روزها بیگاه شد

روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو رو باک نیست

تو بمان ای آن که چون تو پاک نیست

هر که جز ماهی ز آبش سیر شد

هرکه بی روزیست روزش دیر شد

در نیابد حال پخته هیچ خام

پس سخن کوتاه باید و السلام

بند بگسل باش آزاد ای پسر

چند باشی بند سیم و بند زر

گر بریزی بحر را در کوزه‌ای

چند گنجد قسمت یک روزه‌ای

کوزهٔ چشم حریصان پر نشد

تا صدف قانع نشد پر در نشد

هر که را جامه ز عشقی چاک شد

او ز حرص و عیب کلی پاک شد

شاد باش ای عشق خوش سودای ما

ای طبیب جمله علت‌های ما

ای دوای نخوت و ناموس ما

ای تو افلاطون و جالینوس ما

جسم خاک از عشق بر افلاک شد

کوه در رقص آمد و چالاک شد

عشق جان طور آمد عاشقا

طور مست و خر موسی صاعقا

با لب دمساز خود گر جفتمی

همچو نی من گفتنی‌ها گفتمی

هر که او از هم‌زبانی شد جدا

بی‌زبان شد گرچه دارد صد نوا

چون که گل رفت و گلستان درگذشت

نشنوی زآن پس ز بلبل سر گذشت

جمله معشوق است و عاشق پرده‌ای

زنده معشوق است و عاشق مرده‌ای

چون نباشد عشق را پروای او

او چو مرغی ماند بی‌پر وای او

من چگونه هوش دارم پیش و پس

چون نباشد نور یارم پیش و پس

عشق خواهد کاین سخن بیرون بود

آینه غماز نبود چون بود

آینه‌ت دانی چرا غماز نیست

زآن که زنگار از رخش ممتاز نیست
 
در کوچه‌سار شب
درین سرای بی کسی، کسی به در نمی‌زند
به دشت پر ملال ما، پرنده پر نمی‌زند

یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی‌کند
کسی به کوچه‌سار شب، در سحر نمی‌زند

نشسته‌ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین، سپیده سر نمی‌زند

گذرگهی ست پر ستم، که اند او به غیر غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی‌زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی‌شود
که خنجر غمت از این خراب تر نمی‌زند!

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات؟
برو که هیچکس ندا به گوش کر نمی‌زند!

نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست
اگرنه بر درخت تر کسی تبر نمی‌زند

سایه؛ سیاه‌مشق۲؛تهران،دی۱۳۳۷
 
شبی شاید رها کردم جهانِ چون سرابم را
کسی اینجا نمی فهمد من و حالِ خرابم را

اگر چه سخت بیزارم ازاین تقدیرِ سَرخورده
ولی میگیرم از دنیا همه حق و حسابم را

شدم مأیوس باظلمی که ازاطرافیان دیدم
همان هایی که میدیدندغَمِ پشتِ نقابم را

چراسهم من ازدنیا عذاب و دل شکستن شد!؟
کسی می داند آیا این سوالِ بی جوابم را!؟

میان عقل و احساسم همیشه دل موفق شد...
به شدّت می دهم دائم تقاصِ انتخابم را

هجوم واژه ها در ذهن و دستی بر قلم دارم
«که تسکین می دهد داروی شعرم اضطرابم را
 
عشقِ ویرانگرِ او در دلم اردو زده است
هرچه من قلبِ هدف را نزدم او زده است

بیستون بود دلم عشق چه آورده سرش
که به ارگِ بمِ ویران شده پهلو زده است؟...:)
 
You must log in or register to reply here.
Back
بالا