"اتنیک" های این کشور چهل درصد جمعیت نیستن،عملا تمام این جمعیتن.
در ایران اساسا چیزی به عنوان یک اکثریت قومی در مرکز و تعدادی اقلیت قومی نداریم؛ قومیت های غیر از فارس بی هیچ تردیدی در اکثریتن ( آمار رسمی عنوان کرده که صرفا چهل و هفت درصد ایران فارس هستن،همین هم به طرز واضحی درست نیست).
هیچ دلیلی برای رد یا لزوم فدرالیسم وجود نداره، در حقیقت حاکمیت مرکزی یک امر تازه برای چنین کشوریه( و این لزوما به معنی کارایی یا عدم کاراییش نیست). تا پیش از حکومت پهلوی، شاه در مرکز صرفا محل توافق حکومتهای بزرگ و کوچک محلی و ایلاتی بود و حاکمیت مرکزی معنی نداشت. هر سرسلسله در ایران با شکست و سرکوفتن باقی رقبا (معمولا با اتکا به قدرت ایل و طایفه های بزرگ) به قدرت می رسید و باقی نواحی هم تبعیت او رو می پذیرفتن. در دوره های متاخر دربار قاجار یا زند علاوه بر پایتخت به چند شهر بزرگ دیگه هم تسلطی نسبی داشت. باقی نواحی صرفا در حدودی نامعین (که حسب هر دوره متفاوت بود) از شاه تبعیت نسبی داشتن. بنابراین حاکمیت مرکزی به شکل کنونی عملا از زمان پهلوی اول معنی پیدا کرده.
و نهایتا اینکه اگر خواست مردمی به فدرالیسم (یا حتی جدایی) باشه،اساسا امکانی برای ممانعت از چنین تصمیمی نیست،بنابراین قضیه صرفا بستگی به خواست اون مردم خواهد داشت.