عید

[مهسـا]

قرار بود واسه عید پست بذاریم و بگیم چه کارهایی بکنید و چه کارهایی نکنید و اینکه کلا عید رو چه جوری درس بخونید...که همه این کارا رو بقیه انجام دادن و دیگه حرفی نیست که بخوام بگم...
(هرچند من سعی میکنم تند تند پ.خ هامو چک کنم تا هر سوالی داشتید بتونم سریع جواب بدم.)
اما گفتم شاید این وسط بیشتر از این توصیه ها و دستورالعملها، نیاز به یه جور همدردی داشته باشید... چیزی که من پارسال خیلی بهش نیاز داشتم...
اینکه بدونین همه مون این روزها رو گذروندیم...همه مون یه عید سخت رو پشت سر گذاشتیم...همه مون این روزهای پر اضطراب رو گذروندیم...
داشتم دفتر خاطرات پارسالمو ورق می ردم و خاطرات تک تک روزهای نوروزمو می خوندم...
روزهای ناامیدی...امید...آرزو...تک تک روزهای پرتنش و پراضطراب...تک تک لحظه هایی که حس می کردم دیگه نمی تونم ادامه بدم... تک تک لحظه هایی که یهویی از یه چیز خیلی خیلی کوچیک امید و انرژی می گرفتم...
و تمام آرزوهام واسه اینکه سال بعد اونموقع جایی باشم که دوستش دارم...
اونموقع من همه ش به این فکر می کردم که آیا نتیجه این همه زحمتو می گیرم یا نه... آیا به جایی که دوست دارم می رسم یا نه... یه جورایی آینده خیلی مبهم بود...خیلی خیلی زیاد!...همه ش می گفتم این عیدو تحمل می کنم تا عید بعد حسابی خوش بگذرونم و استراحت کنم...
ولی راستشو بخواین این عید که اومده باز فکر امتحانای میان ترم بعد از عیدم!!و نگران پروژه هامم!
و البته فکر بازی و تفریح هم هستیم!
الان به این فکر می کنم که پارسال جقدر واسم رسیدن به یه آرزو مهم بود... و چقدر برای نرسیدن بهش گریه کردم و ناامید شدم...
و الان روزی چند صد بار خدا رو به خاطر نرسیدن به اون آرزو شکر می کنم...
می خوام بگم، زحمتتونو بکشید...این روزها روزهای تلاشه...روزهایی که باید اونقدرتلاش کنید که بعدا حسرت گذشتنشونو نخورید... اما ته تهش به خدا توکل کنید و بدونید براتون بهترین رو پیش میاره...اینو از کسی که این روزهارو تازه از سر گذرونده و بدجوری توکلش رو از دست داده بوده تو اون روزها بپذیرید...
واستون یه عید خیلی خیلی پربار و یه سال خیلی خیلی خوب پر از اتفاقای خوب رو آرزو می کنم...
(بعد از کنکور فکر می کردم سال 90 تا ابد بدترین سال زندگیم خواهد ماند...الان میتونم بگم سال 90 بهترین سال زندگیم بوده تا الان... همه چیز به دید شما بستگی داره...)