خیالات دوران اولیه سمپاد

  • شروع کننده موضوع شروع کننده موضوع Admin2
  • تاریخ شروع تاریخ شروع
من فکر می‌کردم "تیزهوشانی" که شدم دیگه تمووووم! یه کار پژوهشی فوق‌العاده خفن می‌کنم و از هاروارد میان می‌برنم...
الانم که دیگه معلومه.
 
ما كه كلا خيال خاصى در ذهنمون نبود.البته كلا در كل پروسه قبولى و اينها چيزى در ذهنمون نميگذشت و خب همين باعث شد اين اشتباه رو كرده وارد اونجا شم.
افسارتو بدى دست ديگران همين ميشه ديگه
 
وقتی یادم میاد واقعا خندم میگیره!:))
فکر میکردم چون تیزهوشان قبول شدم، پس دیگه نیازی به درس‌خوندن ندارم و همچیییی رو بلدم/=
 
من فکر میکردم معلما معجزه میکنن و یه عجی مجی لاترجی میکنن و بچه ها چیزای خیلی خفن یاد میگیرن. بعد از اون طرف بچه ها خیلی خفنن و گروه های سری دارن و همش اختراعات مافوق بشری میکنن تهشم همشون واسشون از هاروارد نامه پذیرش میاد که بیایین اینجا ادامه تحصیل بدین.
خداوکیلی تا سال پیش دانشگاهی فکر میکردم واسه رتبه های تک رقمی از هاروارد نامه میاد بدون اینکه خودشون درخواست بدن. بعد همیشه فکر میکردم آدرس خونه رو چطوری پیدا میکنن:))
 
خب من فکر میکردم که مثلا الان قراره وارد سمپاد بشم ببینم هرکی یه گوشه نشسته همه عینک به چشم یه مداد بغل گوش در حال درس خوندن و ایده دادن هستن.هیچکس شوخی نمیکنه و همه خیلی جدی هستن.
و خب فکر میکردم که سمپاد که قبول شدم دیگه دور همه ی دوستا و فامیلامونو باید خط بکشم با هیچکس نباید معاشرت کنم و ارتباط داشته باشم تا بتونم درس بخونم ، قراره مثل این فیلما تو خونمون یه آزمایشگاه خفن بزنم . بعد قراره بهمون یاد بدن چجوری اورانیوم غنی سازی کنیم. و مثلا هرکی بیشتر درس بخونه رو عضو گروه ناجیان بشر میکنن و نامیرا میشه .:-"

#ادامه_غباررویی_تاپیکها
 
منم خدا شاهده اصلا بلند پرواز و مغرور نبودم=)
فقط فکر میکردم دیگه الان سمپادی شدم باید با هواپیمای شخصی بیان دنبالم=)
هر ده دقیقه یه بارم از اهل خونه میپرسیدم چه حسی دارن که با یه سمپادی تو یه خونه زندگی میکنن =)
فکر میکردم در های موفقیت رو به من باز شده و الان با اشاره ی من دیگه باید اشیا جا به جا شن =)
تا سال نهم هم میگفتم من رتبه تک رقمی میارم کنکور و میرم هاروارد و آکسفورد و این حرفا=)
هنوزم میگم خدا شاهده اصلا بلند پرواز و مغرور نبودم =) بلند پرواز و مغرور من بود =) :-" :))
 
والا خیالات آنچنانی نداشتم بیشتر میترسیدم که خنگ بزنم اخراجم کنن=/
که معلم فرزانگان ۲ اومد باهام حرف زد گفت نه بچهای سمپاد انیشتینن نه تو خنگی فقط پشتکار شون خیلی زیاده و تلاشگرن
و اون موقع هم که خب هفتم بودم خبری از کنکور اینا نبود ولی فکر میکردم که احتمالا انقدر قراره درس بخونیم که همه عینک پرفسوری و ته استکانی بزنیم و مقام های کشوری و اینا زیاد داشته باشیم که خب تا حدودی همین شد:|
مضحک ترین تصورمم این بود که همه بچها احتمالا از اونان که حتی جوک هاشونم مربوط به هندسه است و خیلی خیلی جدین و زنگ تفریح بحث هاشون درباره نظریات دانشمندای مختلف و بررسی توده آب و هواییه:))
کلا بچه ای نیستم که افکار نجومی داشته باشم زیادی سطح عادی برخورد میکنم :))
 
فکر میکردم تو مدرسه هر کس کمد جداگونه خواهد داشت اما نداشتیم. من عاشق این بودم که تو مدرسه کمد داشته باشم چرا حسرت چیزای کوچیکو به دلم گذاشتین؟=((
 
هیچی دیگه فکر میکردم اومدن دعوتنامه از هاروارد قطعی شد :))
جدی این چه جوی بود که انگار فرش قرمز قراره پهن کنن واسمون از طرف کشورای دنیا :))
ایرانی و اعتماد به نفسش :))
 
دقیق یادمه مهرماه ۱۳۸۴ بود
روز اول مدرسه ها
منتظر بودم سرویس ها بیان و برگردیم خونه
و خیلی جدی تو تصورم این بود که الان روی در اتوبوس ، آرم سمپاد رو خیلی بزرگ حک کردن تا همه شهر بفهمن ما چه نخبه هایی هستیم
چقد بزرگ کرده بودن تو ذهن ما یه چیزایی رو :))
 
بیارمش بالا تاپیکو 😀
همون وقتی که قبول شدم رفتم تو تیزلند اسم مدرسمونو سرچ کردم
با دیدن امکانات رفاهیش برگام ریخت ( بیشتر شبیه مدارس غیرانتفاعی واشنگتن بود تا ایران )
بعد که رفتم از نزدیک دیدم فهمیدم من خیلی تصور عجیبی ازش داشتم
وقتی میخواستم ازمون بدم فک میکردم با یه عده بچه ی از بدو تولد انیشتن و پروفسور رو به رو میشم ( اعتماد به نفسم خیلی کم بود ، حس میکردم نباید قبول میشدم و همکلاسیام از من خیلی بهترن ) فک کنم تا هفته ی اول این بود ، که کل بچه ها با یه کتاب قطور و سنگین و عینک ته استکانی زنگای تفریح تو حیاط قدم میزدن ، از هفته ی دوم یه عده دانش اموز بدبخت بودیم که برای پاس شدن تلاش میکردیم🤣
اولاش تازه فک میکردم قراره از همون روز اول ربات اختراع کنیم و ثبت ملی بکنیم :/
 
فکر میکردم بریم اردو ماشینای نظامی برای محافظت دور و ورنونن:)) البته از یکی شنیده بودماا
هنوز نرفتیم اردو ببینم راسته یا نه
 
من فکر می کردم قراره وارد یه محیط کاملا متفاوت از جاهای دیگه بشم.همه چیز تو حداکثر سطح ممکن،معلم های خیلی سختگیر،رقابت خیلی شدید و ...اینطور چیزا
کلا حس می کردم چون یه مدرسه خاصه باید همه چیزش خاص باشه،جوری که به ندرت جاهای دیگه پیدا بشه.
که خوب همه ی چیز هایی که فک میکردم اشتباه بودن و هیچ خبر خاصی نبود. /:
 
لباس فرم سمپاد تا سال قبل از ورود من آرم سمپاد داشت و سارافون و روپوش بود، همچین خیالاتی داشتم.

وارد مدرسه شدیم یه دست گونی سورمه‌ای دادن دستمون.
 
من فقد یادمه که یه چیزی راجع به «زنگ ناهار» شنیده بودم و وقتی رفتم ثبت‌نام کنم یه ساختمونی تو حیاط در نگاه اول خیلی بزرگ به نظر اومد و نتیجه‌گیری کردم این کافه‌تریاس و وقتیم رفتیم مدرسه تا چندروز درشو باز نکردنو من اینجوری بودم که هنوز روزای اوله آماده نیستو اینا.
نمازخونه بود.
 
من تنها فکری که میکردم این بود که همه بچه ها مذهبی از اینایی که بیش چهاری تسبیح دارن و اینا 😂😂😂 درصورتی که دیدم ... خیلی اوضاع خیطه . ‌. .
 
هیچی دیگه همه نمره ها بیست
کنکور صد
پروفسور شدیم رفت اومدم دیدم نه از این خبرا نیست
 
من انتظار فضایی نداشتم ولی فکر می‌کردم حداقل قرار نیست تکالیفمون مثلا این باشه که یدور از رو کل واژه شناسی رونویسی کنیم، به جاش تکلیفمون یه سوال علمی یه معمایی چیزی باشه که بگردیم دنبال جوابش :]
ولی همه چیز معمولی بود
معمولی تر از معمولی
بدی های یه مدرسه عادی رو تمام و کمال داره.
با دنگ و فنگ های بیشتر
و همکلاسی های مغرور تر و رومخ تر

حداقل انتظار داشتم یه استفاده‌ای ازون آزمایشگاه بی‌صاحاب داشته باشیم ولی میشینیم اونجا گلدوزی می‌کنیم چون کارگاه کاروفناوری نداریم و آزمایشگاه فیزیک و زمین شناسی تحت سلطه دبیر کاروفناوریه :]

فکر می‌کردم معاون و ناظم هامون آدم‌های پایه و باحال جوونی باشن که با بچه ها نهایت همکاری رو میکنن کلمات بسیاری هست که باهاش میشه معاونامونو توصیف کرد ولی متاستفانه پایه و باحال جزو اون لیست بلند بالا نیست.
پایه بودن بخوره تو سرم. فکر نمی‌کردم روز آخر مدرسه بخاطر برق ناخن زدن برام مورد انضباطی بنویسن یا بعدش فقط زیر جامیز من چک بشه، با چه منطقی با خودش گفته اینکه لاک میزنه حتما تقلب هم می‌کنه.
هووووف

فکر می‌کردم دلخوشی هام تو مدرسه چیزی بیشتر از یه کتابخونه ۲ در ۳، و دوتا دبیر هنر و کامپیوتر باشه.

انتظار داشتم عوامل مدرسه هم قبل ازینکه انتخاب بشن تستی چیزی ازشون گرفته بشه و یه حداقل IQ رو لازم داشته باشن برای ورود که ما برای مکالمات عادی و روزمره باهاشون به مشکل نخوریم.

یروز اگه تو سمپاد یه کاره ای شدید اینارو درنظر بگیرید
مرسی اه
 
You must log in or register to reply here.
Back
بالا