داستان تخیلی سفر سمپادیا

فصل سیزدهم/اپیزود اول

آنیا شمشیر کشید. شمشیر او باریک بود، صاف و سبک. اصلا شبیه هیچ یک از شمشیرهای رایانایی نبود. آن را بالا برد تا دست رنگ‌پریده‌ای را، که از دریچه درون دیوار بیرون آمده و پای کیمیا را گرفته بود، قطع کند، اما دستهایش بیشتری بیرون آمدند و صاحب دست، با صدای صاف و شفاف زنانه‌ای گفت:«تاریک نیستم! تاریک نیستم!»

زینب‌گل آهسته خم شد، و به پشت میله های آهنی نگاه کرد. زن درون ساختمان دستش را داخل برد و دریچه را به داخل باز کرد.«بیاین تو، ما زنده ایم!»

زینب‌گل با شک به آنیا نگاه کرد، بعد دوباره به زن نگریست، و گره ابروانش باز شد.«استاد؟»

آنیا شمشیرش را پایین آورد و خم شد تا به زن نگاه کند.«سانورا!»

فاطمه هم خم شد. در نور اندکی که به چهره زن می‌تابید، می‌شد موهای مشکی مجعد و چشمان سبز او را تشخیص داد. معلوم بود زن از یک تبار اصیل رایاناییست؛ موی مشکی و چشم سبز مختص رایانا بود.

آنیا پرسید:«شما تنهایید؟»

«بیاین پایین، اونجا خطرناکه، این پایین بیشتر از بیست نفر آدمن!»

آنیا به زینب‌گل نگاه کرد، پاهایش را از دریچه عبور داد و پایین پرید. زینب‌گل هم داخل زیرزمین سنگی شد. فاطمه به کیمیا، که هنوز خشکش زده بود، نگاه کرد و گفت:«تو اول برو.»

کیمیا با بدنی خشک و منقبض آهسته پایین رفت. فاطمه هم پایین پرید. پنجره با زمین فاصله داشت و موقع فرود زانوانش خم شدند.

آنجا یک زیرزمین تراشیده شده در دل کوه بود. ده مشعل روی دیوارها می‌سوختند و دودشان از پنجره های نرده‌دار بیرون می‌رفت. با این وجود، زیرزمین سرد و مرطوب بود. دو ستون سقفش را نگه داشته بودند.

دور تا دور اتاق، آدم‌هایی در سنین مختلف، ایستاده، نشسته یا بر زمین افتاده بودند. زینب‌گل به زن و مردی که رو به رویشان ایستاده بودند، نگاه کرد.«از بین اساتید، فقط شما موندید؟»

مرد جواب نداد. زن گفت:«همه کشته نشده‌ن. یک عده به کوهستان فرار کردن. ما اینجا گیر افتادیم، همه مون نمی‌تونیم از دریچه ها فرار کنیم، و تاریک‌ها در رو مسدود کرده‌ن.»

دو پسر و یک دختر حدودا بیست ساله بین افراد رفت و آمد می‌کردند. دختر روی صورتش پانسمانی خون‌آلود داشت. هنگام عبور از کنار آنها، مدتی به زینب‌گل خیره شد، بعد گفت:«لورینا؟ تویی؟»

زینب‌گل به او نگاه کرد، به زخم خون‌آلود صورتش و موهای قهوه‌ای آشفته‌اش.«به جا نمیارم.»

«من اوینا ام! یادت نمیاد؟ وقتی فارغ التحصیل شدی پونزده سالم بود!»

«عه اره... سلام...»

اوینا لبخندی کمرنگ زد و بلافاصله صورتش از درد جمع شد. آنیا از زن پرسید:«سانورا، چرا پیغام نفرستادید که بیایم دنبالتون؟»

مردی از گوشه اتاق جواب داد:«هشت تا کبوتر و کلاغ فرستادم، تاریک ها همه شون رو زدن.»

زینب‌گل گفت:«سینور سوران! انتظار نداشتم هنوز توی مدرسه باشین!»

فاطمه کنار گوش زینب‌گل زمزمه کرد:«اینا کین؟»

«اینها استادهای مدرسه تربیت جنگجو ان، زمانی استاد من هم بوده‌ن. این خانم، سانورا فامیا هستن، استاد تیراندازی. –به مرد کم‌حرف که تا کنون چیزی نگفته بود اشاره کرد- سینور وادین، استاد شمشیرزنی و سینور سوران، استاد رام کردن حیوانات. من توی این مورد هیچ وقت استعداد نداشتم.»

سینور سوران گفت:«تایید می‌کنم، خانم. لورینا هیچ وقت استعدادی در برخورد با پرنده ها از خودش نشون نداد.» او مردی بود نسبتا سالخورده، که چشمهای میشی‌اش هنوز درخشش جوانی داشتند. وقتی به او نگاه کردند، تازه متوجه شدند روی زمین نشسته و پای راستش را دراز کرده. آنیا به سمت او دوید.«سینور!»

از فاصله نزدیک‌تر، زخم پای راستش کاملا مشهود بود. آنیا که به طور ذاتی توانایی دیدن درد دیگران را نداشت، سریع مشغول شد.

در مدتی که زینب‌گل با سانورا فامیا صحبت می‌کرد، کیمیا و فاطمه در زیرزمین می‌گشتند. فاطمه سر صحبت را با اوینا باز کرد. او کنار پسر شانزده-هفده ساله‌ای با موهای قهوه‌ای زانو زده بود. پسر خونریزی داشت و اگر پلک چشمهایش از درد نمی‌لرزید، فاطمه مطمئن می‌شد که او مرده است.

به اوینا گفت:«چند وقته اینجایین؟»

اوینا جواب داد:«سه روز.»

«نه... منظورم اینه که چند وقته اینجا درس می‌خونی؟»

اوینا به تعجب به او نگاه کرد.«از وقتی شش سالم بود. سه روز پیش روز سوگند من بود، اما تاریک ها حمله کردن و مراسم به هم ریخت.» او خم شده بود و انگشتانش را روی نبض گردن پسر گذاشته بود. وقتی از ضربان آن مطمئن شد، آهسته پانسمان کثیف روی شکم پسر را باز کرد.

زخم وسیع، عمیق و بدشکل بود. خون تیره از آن تراوش می‌کرد. اوینا زخم را لمس کرد، سرش را با تاسف تکان داد و آب بینی‌اش را بالا کشید: انگار تلاش می‌کرد گریه نکند.

پسر چشمش را باز کرد و صدای ناله‌اش بلند شد. اوینا فورا معذرت‌خواهی کرد:«ببخش، داوین. الان دوباره می‌بندمش.»

داوین زمزمه کرد:«فایده‌ای نداره... فایده‌ای نداره...»

اوینا که داشت دوباره زخم را با همان پارچه می‌بست، محکم گفت:«چرا، تو زنده می‌مونی و ما از اینجا می‌ریم بیرون.»

داوین با اندک توانش، کمی کمر را بلند کرد تا اوینا پارچه را از زیر آن بگذراند. گفت:«فایده‌ای نداره... دیگه تمومه...»

«حرف نزن.» اوینا بغض کرده بود.

داوین یک بار دیگر زمزمه کرد:«آخرشه...» سرش را تکیه داد و چشمانش را بست. رنگش چنان پریده بود که فرقی با جنازه نداشت؛ البته اگر خس خس نفس هایش نشان از زنده بودنش نمی‌داد.

فاطمه ناامیدی وحشتناکی در چهره اوینا می‌دید. انگار می‌خواست بترکد. او رو به فاطمه کرد.«تو کی هستی؟»

«اسمم فاطمه‌ست.»

«من اوینا م.» دست دادند. چشم فاطمه به طور ناخودآگاه روی زخم صورت او قفل شده بود. اوینا توضیح داد:«رد پنجه گرولاست. خوب میشه، ولی فکر نکنم ردش بره. باید قید زیبایی رو بزنم.»

به پسر اشاره کرد:«این هم داوینه. برادر کوچیکم.» بغش تقریبا راه گلویش را بسته بود.

فاطمه به او دلداری داد:«اون خوب میشه!»

لرزش پلکهای داوین متوقف شده بود و این نشان می‌داد او خوابیده یا از هوش رفته است. اوینا به صورت برادرش نگاه کرد و گفت:«این رو به کسی بگو که تا حالا آدم در حال احتضار ندیده باشه.» نمی‌خواست گریه کند، اما اشکی روی گونه سالمش غلتید.
 
فصل سیزدهم/ اپیزود دو

کیمیا اما کنار آنیا ایستاده بود و به او می‌نگریست که زخم پای سینور سوران را وارسی می‌کرد. حرص آنیا در آمده بود، چون هیچ کاری از دستش بر نمی‌آمد.«انبار مواد دارویی کجاست؟»

سینور سوران، که لب گزیده بود، گفت:«اون طرف مدرسه، دخترم. نزدیک کلاس درمانگری.»

آنیا زیر لب فحش داد. گونه‌هایش از عصبانیت گل انداخته بود. با خشم از جا پرید و به سمت زینب‌گل رفت.«هیچ کاری نمیتونم اینجا برای زخمی‌ها بکنم! باید از اینجا ببریمشون!»

«داریم درباره همین حرف می‌زنیم، آنیا.»



«با حرف که کاری درست نمیشه!» داغ کرده بود و موهای مجعد بنفشش به پیشانی‌اش چسبیده بودند.

سانورا فامیا گفت:«حرف مقدمه عمله. ولی من هنوز معتقدم نمی‌تونیم تنها این کار رو انجام بدیم، به کمک نیاز داریم.»

زینب‌گل گفت:«پس... من می‌رم و کمک میارم.»

«به این راحتی‌ها هم نیست. قبلا امتحانش کردیم.»

سینور وادین ناگهان به حرف آمد و همه از شنیدن صدایش تعجب کردند.«اونها از گرولاها سواری می‌گیرن.» و دوباره ساکت شد.

زینب‌گل گفت:«سرعت گرولاها به پای اسبهای رایانایی نمی‌رسه. سریع می‌تازم.»

یکی از پسرها پرسید:«سرزمین رایانا اون قدر نیرو داره؟» موهای سرخ آتشین و لهجه‌ای عجیب داشت.

سانورا فامیا جواب داد:«نیازی به یک ارتش نیست، آستو. یک گروه بیست نفره هم کافیه. نمی‌خوایم اینجا رو فتح کنیم، فقط می‌خوایم سرشون رو گرم کنیم تا بتونیم فرار کنیم.»

زینب‌گل پنجره را باز کرد. به فاطمه و کیمیا گفت:«شما همین‌جا بمونین. کنار آنیا. من سریع بر می‌گردم.»

هیچ کدام مخالفتی نداشتند. او خودش را از پنجره بالا کشید. ایستاد و سر و گوشی آب داد، بلافاصله خم شد.«آنیا!»

آنیا که بالای سر داوین نشسته بود و حرص می‌خورد، بلند شد و سرش را پرسشگرانه تکان داد.

زینب‌گل گفت:«مثل اینکه غذا خوردنشون تموم شده. خیلی حواس جمعن، نمی‌تونم تا اونجا برم.»

آنیا سر تکان داد. خودش را از پنجره بالا کشید و ایستاد. نفس عمیقی کشید، و ناگهان کلمات عجیب و غریبی را با بلندترین صدای ممکن نعره زد. بیشتر آنچه بر زبان می‌آورد عربده‌هایی نامفهوم بود؛ اما ده ثانیه نگذشت که شبق به تاخت به لبه پنجره رسید.

صدای تاریک‌ها می‌آمد که با لحن وحشی و صداهای خشن چیزهایی به هم می‌گفتند. زینب‌گل روی شبق پرید، اسب را هی زد. آنیا که به گرد و خاک مسیر او چشم دوخته بود، چیزی مثل یک آواز را زیر لب زمزمه کرد.

زوزه گرگ بلند شد.

چشمان آنیا گرد شدند، و به داخل زیرزمین پرید.«تاریک‌ها دارن تعقیبش می‌کنن!»

صدای ضرب پاهای آن گرگ‌های بزرگ با صدای سم شبق، که می‌تاخت، ترکیب می‌شد و لحظه لحظه دور و دورتر می‌گشت.







https://harfeto.timefriend.net/16384213436735
 
فصل چهاردهم/ اپیزود یک

تاریوس، آرتین و متین را مجبور کرده بود با بقیه برای گچ‌کاری خانه‌ها بروند. می‌گفت همه کار یک جنگجو جنگیدن نیست، اما معلوم نبود چرا خودش نمی‌آمد. همین قضیه موجب نوبتی غر زدن آرتین و متین شد، تا جایی که در خیابان‌های رایانا از نظر پنهان شدند.

رادان در نزدیک‌تر آهنگری به دیوار شهر، در حال تیز کردن شمشیر نینجایی عرفان بود، و عرفان به کار او نگاه می‌کرد. در آن دنیا، هنوز کسی نمی‌دانست نگاه کردن به جرقه‌های درخشان به چشم آسیب می‌زند، و عرفان هم که می‌دانست، برایش مهم نبود.

رادان در حالی که با پای راست پدال می‌زد و شمشیر را روی گردونه فلزی نگه داشته بود، گفت:«تو اهل کجایی؟ تا حالا همچین شمشیری ندیده م.»

عرفان خیلی خلاق نبود. نهایت چیزی که به ذهنش رسید:«یه جای دور.»

رادان پوف کرد:«اسرار کائنات!»

عرفان کنجکاو شد:«شما چرا دنبال فهمیدنش نیستین؟ من جای شما بودم حتما باید می‌فهمیدم.»

رادان جواب داد:«افسانه‌ای می‌گه که در اعماق کوهستان‌های تاریک، کوهی کاملا سیاه وجود داره. در زمان های خیلی قدیم در اونجا دهکده‌ای وجود داشت که روی کوه تراشیده شده بود. مرم اون دهکده به اسراری که نباید می‌دونستن، دست پیدا کردن. چیزهایی دیدن که نباید، و گفت و گوی خدایان رو شنیدن. کوه سیاه دهکده اونها رو بلعید، و خود و خانه و خانواده‌شون سنگ شدن. افسانه می‌گه درست در لحظه‌ای که مردمی بفهمن دنیا چرا ساخته شده یا چطوریه، اون دنیا همون آن به پایان می‌رسه، و دنیای مردم کوه‌نشین، فقط کوه خودشون بود.»

دست از تیز کردن کشید، شمشیر را وارسی کرد و ادامه داد:«ما هم که نمی‌خوایم دنیامون تموم بشه.»

عرفان پوزخند زد.«ولی این مسخره‌س! غیرممکنه!»

رادان به او نگاه کرد.«وقتی خبر به وجود اومدن تاریک‌ها و سایه‌ها اومد، ما هم همین رو گفتیم.» شمشیر را به عرفان داد. در واقع تمام ساختار آن را به هم ریخته بود؛ شمشیر نینجا را طوری تیز کرده بود که حالتی رایانایی داشته باشد، و دیگر نمی‌شد اسمش را شمشیر نینجا گذاشت.

سایه مردی روی دستگاه افتاد. او گفت:«هیچی غیرممکن نیست.»

صورت رادان شکفت.«برگشتی؟ فکر کردیم یه چند ماهی درگیر باشی!»

رونان وارد آهنگری شد. وقتی سرحال بود، جوانی 27 ساله بود با موهای بلوند استخوانی به هم ریخته و چشمان آبی درخشان. اما حالا، صورتش خسته‌تر از خسته بود. عرق روی پیشانی‌اش نشسته بود و دولا راه می‌رفت. نشست، پاهایش را دراز کرد و بدنش را کشید.«مردم خوبی داره سرزمین آزاد. خیلی سریع جوابمو دادن. این چند روز یه لحظه‌ هم از اسب پایین نیومدم. فکر کنم تا یه هفته بدنم شکل زین بمونه.»

«خب، چی شد؟»

«یه عده جنگجو و هرچقدر مقدور بود غذا برامون می‌فرستن.»

رادان خندید.«باید ازت تقدیر کنن، رکورد سرعت رو شکوندی.»

رونان لبخندی کمرنگ زد. پرسید:«تاریوس داره دقیقا چیکار می‌کنه بیرون؟»

«داره به اون دوتای دیگه یاد می‌ده که... نمی‌دونم چی یاد می‌ده!»

«کاراش عجیب بود. از خودش هدف متحرک ساخته؟»

رادان بلند شد و بیرون رفت. عرفان‌ هم با او رفت. رادان پرده جلوی در آهنگری را کشید تا سایه روی صورت رونان بیفتد و او بتواند بخوابد. بعد سراغ تاریوس رفت.

تاریوس وارونه از برج نگهبانی آویزان شده بود و از بس می‌خندید، نمی‌توانست طناب را بگیرد و خودش را بالا بکشد. بالای برج، بهراد و امیر داشتند تلاش می‌کردند او را بالا بکشند. هردویشان از خنده در حال مرگ بودند.

رادان پرسید:«داری چه غلطی می‌کنی؟»

تاریوس که داشت از خنده پس می‌افتاد، جواب داد:«دارن عضلاتشون رو تقویت می‌کنن!»

«خب چرا کله‌پا آویزون شدی؟»

تاریوس خندید.«بابا درست آویزون شده بودم، یه سری فعل و انفعالات باعث شد چپه شم! رفیق عزیز، این دو تا کاری ازشون برنمیاد، بیا منو نجات بده!»
 
فصل چهاردهم/ اپیزود دو

نزدیک به نیم ساعت طول کشید. طناب کوتاه بود و نمی‌توانستند تاریوس را به زمین برسانند. رونان مجبور شد نخوابد و با بهراد و امیر و عرفان و رادان، تاریوس را بالا بکشد. وقتی بالاخره در امنیت کامل، روی زمین ایستاده بودند، رادان به اطراف نگاه کرد، اما اثری از سارا و کارن و زهرا ندید. «دخترها کجان پس؟»

تاریوس به سمت در کلبه برگشت:«اینجا وایـ... عه پس کجا رفتن؟»

رونان که اخم کرده بود، از خستگی یا به هر دلیل دیگری، گفت:«تیلیا داشت باهاشون حرف می‌زد.»

تاریوس و رادان به سمت او برگشتند. رادان پرسید:«مگه تیلیا برگشته؟»

«با من برگشت.» رونان این را طوری گفت، انگار اتفاقی نیفتاده بود. اما تپش قلب تاریوس را می‌شد از روی لباسش دید. سرخ شده بود و دهانش کمی باز مانده بود. رادان به او نگاه کرد، و ریسه رفت. او هیچ وقت در عمرش عاشق کسی نشده بود؛ خودش را «سخت پسند» می‌نامید.

رونان که سعی می‌کرد نخندد، گفت:«توی اصطبلن. فقط مواظب باش قلبت نیفته تو کفشات.» رادان منفجر شد.

تاریوس طوری چهارنعل به سمت اصطبل دوید که سایه حرکتش در هوا ماند. رادان هم با خنده دنبالش رفت، و از آنجا که رونان از خستگی در حال بیهوش شدن بود، بهراد و عرفان و امین هم به اصطبل رفتند تا او را تنها بگذارند.

اصطبل به شکل اتاقک‌های کوچک در دو طرف، و راهرویی تقریبا پهن در وسط بود. دو اتاقک انتها با راهرو یکی شده و غرفه بزرگتری ساخته بودند. تاریوس درست در لحظه‌ای وارد اصطبل شد، که تیلیا داشت درب اتاق انتهای اصطبل را می‌بست، و هم‌زمان با زهرا صحبت می‌کرد:«اسمی نداره، راستش خیلی وقته با منه، ولی اسمی روش نذاشتم.»

زهرا گفت:«برفی یا یه همچین چیزی بهش میاد...»

اسب شیری‌رنگ که یال کرم و طلایی‌اش روی گردنش ریخته بود، سرش را از بالای اتاقک بیرون آورد. انگار می‌خواست بداند چه درباره‌اش می‌گویند.

تیلیا گفت:«نه، ازش خوشم نمیاد.» متوجه تاریوس شد.

به اندازه سه بار تپیدن قلب، سکوت برقرار شد. تاریوس به او نگاه می‌کرد، دختر 143 ساله قدبلند؛ که به نظر می آمد بیشتر از 25 سال نداشته باشد. در عین جوانی چهره‌اش، چشمانی خردمند داشت؛ دریچه‌هایی به تجربه بسیار. شنل خاکستری‌اش هنوز روی دوشش بود، و شال رنگ و رو رفته‌ای که روزگاری آبی بود، و موقع سواری روی مو و صورتش می‌بست، دور گردنش افتاده بود. آبشاری از موی فیروزه‌ای، از روی شنل تا کمرش جریان داشت. مویش برخلاف همیشه باز بود و تنها قسمت جلوی آن را، با گیره‌ای نقره‌ای بسته بود تا جلوی چشمش نباشد. بند کمان بلند و سیاهش از روی سینه‌اش می‌گذشت و آن را روی دوشش نگه می‌داشت. تیردانی از تیرهای بلند قهوه‌ای تیره به کمر بسته بود. نه تیرها و نه کمانش رایانایی نبودند.

و در مقابل او، تاریوس بود. مردی 30 ساله، با موهای آشفته قهوه‌ای‌رنگ و چشمان سبز-خاکستری بی‌قرار. چهره‌ای بامزه که هنوز هم خامی جوانی داشت. در مقابل تیلیا، که چون الهه‌ای بود، چقدر خرد و کوچک به نظر می‌رسید؛ و خودش این حقارت را حس می‌کرد. سرخ شد و نگاه از او برداشت.

کارن، زهرا و سارا تمام قضیه را فهمیده بودند و با هم نگاه رد و بدل می‌کردند.

اگر به خود تیلیا و تاریوس بود، ممکن بود تا ابد همانجا بایستند و گاهی دزدکی به هم نگاه کنند. اما رادان و بقیه وارد اصطبل شدند. از رادان انتظار می‌رفت حداقل یک شوخی کوچک با تاریوس بکند؛ اما درست مثل دوستان خوب رفتار کرد. همان دوستی که همه ما داریم، همان دوستی که وقتی کنار ماست، شوخ‌طبعی‌اش قابل کنترل نیست؛ اما اگر موقعیت جدی پیش بیاید یا پای آبرو وسط باشد، جدی‌ترین فرد دنیا می‌شود. همان دوستی که خودش را به نفهمی می‌زند، اما بیشتر از هر کس دیگری می‌فهمد.

یخ تاریوس آب شد و خندید. خنده‌ای پت و پهن و عجیب و غریب، که به خنده‌های خودش شباهتی نداشت. تاریوس صدای خنده خودش را می‌شنید و تشخیص نمی‌داد صدای کیست.

رادان قیافه او را می‌دید و بیشتر خنده‌اش می‌گرفت.

تیلیا به امیر و بقیه اشاره کرد.«من با دخترهای مسافر آشنا شدم، اما شما نه.»

مراسم معرفی، رسمی تکراری بود که مجبور بودند مدام آن را تکرار کنند. اما تیلیا با اشتیاقی از درخشش چشمان آبی‌اش مشخص بود، برای تک تک آنها سر تکان داد. عجیب نبود که تاریوس شیفته او بود: حتی در مقام یک دوست، تیلیا زن خوش‌مشرب و مهربانی به نظر می‌رسید.

اسب کرم‌رنگ از داخل اتاقک شیهه کشید؛ انگار می‌خواست بگوید من هم هستم!

صدای شیپور، جو اصطبل را به هم ریخت.




https://harfeto.timefriend.net/16384213436735
 
فصل پانزدهم/ اپیزود یک

زینب‌گل کاملا به گردن شبق چسبیده بود و با بیشترین سرعت ممکن می‌تاخت. باد تند و سرد، بوی متعفن کوهستان را به صورتش می‌کوبید و شنلش در اهتزاز بود. پنج تاریک، سوار بر گرگ‌هایی پنج برابر گرگ‌های معمولی تعقیبش می‌کردند. نفس گرم گرگ‌ها بخار می‌کرد و صدای فریاد نخراشیده تاریک‌ها به گوش می‌رسید. زینب‌گل هر چند ثانیه یک بار نگاهی به پشت سرش می‌انداخت، و دوباره روی اسب خم می‌شد.

با اینکه گرولاها به پای شبق نمی‌رسیدند، آنقدر نزدیک می‌شدند که سوار تاریکشان بتواند زینب‌گل را با تیر بزند. ایراد کار تاریک‌ها از خود مَرکَب بود؛ گرولاها نمیخواستند بکشند: می‌خواستند بگیرند. طعمه زنده لذت‌بخش‌تر بود، تا جسد کسی که با تیر زهرآلود مرده باشد.

سرعت چنان زیاد بود که زینب‌گل نمی‌توانست از تیر و کمان استفاده کند. در این کار به اندازه تاریا مهارت و تجربه نداشت. اما چاقویی که پرتاب کرد به هدف خورد و یکی از تاریک‌ها را از پشت گرولا به زمین انداخت؛ مشکل برطرف نشد، او تهدیدی را از بین برده بود که در اولویت نبود.

بیشتر خم شد و آرزو کرد کاش مثل دنیس دسته‌ای کامل از چاقو به همراه داشت.

دست به کمرش برد تا شاید چاقوی دیگری پیدا کند.

دیوارهای مرزی رایانا پدیدار شدند.

به جای چاقو، شیپور تاریا را پیدا کرد. آن را به دهان برد و با تمام وجودش در آن دمید.

اسب با شنیدن صدای شیپور، سریع‌تر تاخت.

صدای شیپور، بلند و پیوسته، انگار به او می‌گفت که تنها نیست. دوستانش کنارش هستند.

گرولا جستی زد، و شنل را به دندان گرفت. زینب‌گل به عقب کشیده شد، چشمهایش بیرون زدند، و در حالی که تلاش می‌کرد روی اسب باقی بماند، در تنگنا قرار گرفت؛ فشار بند شنل داشت خفه‌اش می‌کرد.

لحظه‌ای دست از دمیدن در شیپور برداشت و تقلا کرد گره‌ای را که روی گلویش فشرده می‌شد، باز کند. کبود شدنش را حس می‌کرد و فرو رفتن گره در گوشت گلویش را.

گره کور شده بود و باز نمی‌شد.

با قدرتی بی‌نظیر، قدرتی که همه ما هنگام جنگ رو در رو با مرگ به دست می‌آوریم، بند شنل را از جا کند.

شنل خاکستری رنگ در هوا به پرواز در آمد و به دست و پای گرولا پیچید.

زینب‌گل، در حالی که ریه‌های خالی‌اش دوباره با هوای سرد پر می‌شدند، شیپور را به دهان برد. پشت بازوی چپش ‌سوخت.

این بار سایه‌ای آشنا روی برج نگهبانی دید.

بعد سایه‌های آشنا.

و بعد، آدم‌های آشنا سوار بر اسبهایشان از دروازه بیرون تاختند. او واقعا دیگر تنها نبود. به سمت شهر تاخت و وقتی از دروازه گذشت، کماندارها-که کارن هم حالا رسما عضوی از دسته‌شان بود- به سمت گرولاها تیر‌اندازی کردند.

بیست دقیقه بعد، سینور مارون و رادان و تاریوس، سوار بر اسب به شهر برگشتند و تاریا، که سردسته کمانداران بود، از پله‌های برج پایین دوید.«لورینا، بقیه کجان؟»

زینب‌گل از شبق پایین پرید. اسب سیاه نفس‌نفس می‌زد و سم به زمین می‌کشید: هنوز می‌خواست بدود.

سرعت یا شاید هم فشار هوا، باعث شده بود چشم‌های زینب‌گل سیاهی برود؛ هنوز زین را گرفته بود تا نیفتد. چرخید و در حالی که تلوتلو می‌خورد، نفس‌نفس‌زنان همه چیز را توضیح داد.

سینور مارون به تاریا نگاه کرد، و هر دو به عنوان فرمانده می‌دانستند باید چه کار کنند. مارون به سرعت به تاریوس و رادان فرمان می‌داد(فرمان‌هایی که زینب‌گل نامفهوم می‌شنید و سر در نمی‌آورد.). تمام نگهبان‌های شهر را جمع کردند، نهایت قوای نظامی آماده، و تاریا دسته کمانداران را روی دیوارها مستقر کرد تا از شهر دفاع کنند.

مارون در دومین باری که با زینب‌گل مواجه شد، به او دستور داد:«سانورا، اون دو نفر رو به جای امن ببرید.»

زینب‌گل به سمتی که او اشاره کرده بود، چرخید، و دید زهرا و سارا ایستاده‌اند و منتظرند کسی پیدایشان کند و کاری به آنها بدهد. گفت:«اما... می‌خوان... که...» چرا نفسش بالا نمی‌آمد؟

سینور مارون قاطعانه گفت:«زیر نوزده سال اند، و آموزش ندیده. خطرش رو به جون نمی‌خرم. از اون دو نفری هم که با خودتون بردید، یکیشون همین سن و سال بود، بدون نبرد برش گردونید.»

زینب‌گل گفت:«بله، سینور.»

انبار اسلحه به نظر جای امنی می‌آمد. وقتی زهرا و سارا را به آنجا برد، گفت:«اجازه ندارید که... که...» مغزش هنگ کرد.

سارا گفت:«حق نداریم بیایم بجنگیم؟ پس چرا بهمون یاد دادین؟»

«هنوز کامل آموزش ندیدین.»

زهرا گفت:«خب کارن هم کامل آموزش ندیده، ولی تاریا اومد و بردش.»

زینب‌گل جواب داد:«تاریا می‌تونه... هرکسی رو که می خواد وارد دسته کمانداران کنه... من زیردست اون نیستم... من از نیروهای سینور مارون ام و بهم دستور داده که...» حس می‌کرد چشمهایش به سمت بالا می‌روند، مثل وقتی که خیلی خسته بود. سرش را تکان داد تا هشیار شود، و قسمتی از موی سیاه به هم ریخته‌اش روی صورتش افتاد. آن را کنار زد و ادامه داد:«همینجا بمونین.»

زهرا پرسید:«تو حالت خوبه؟»

سارا گفت:«رنگت پریده یه کمی.»

زینب‌گل جواب نداد و در انبار را بست. پشت بازوی چپش هنوز می‌سوخت و درد می‌کرد. دست برد و شی عجیبی را لمس کرد. تیر کوتاه ده سانتی‌متری سیاه را از پشت بازویش بیرون آورد. از خون، تیره شده بود. لب گزید و آن را به گوشه‌ای پرت کرد.
 
فصل پانزدهم/ اپیزود دو

در زیرزمین مدرسه تربیت جنگجو، اوضاع ترکیبی از انتظار، نومیدی، درد، نگرانی و کلافگی بود. کیمیا روی زمین نشسته بود و با دوستان جدیدش حرف می‌زد. دو دختر موطلایی اهل سرزمین صلح‌طلب توساندرا در شمال شرق. خواهر بودند؛ لیرا پانزده سال داشت و لیرانا هفده سال. هردویشان خوش‌صحبت و پر از روحیه بودند، زندگی‌ای که در نگاه آبی آنها جریان داشت در سراسر اتاق بی‌همتا بود.

سینور سوران وانمود می‌کرد خواب است، اما داشت به حرف‌های آنها گوش می‌داد و گاهی می‌خندید؛ مثل پدربزرگ یا عمویی مهربان. بامحبت‌ترین پیرمردی بود که هر جنگاوری می‌شناخت. همه بچه‌های مدرسه مثل یک نوه به او اعتماد داشتند و برایشان عزیز بود؛ چنان که آنان برای او. محبتش نثار طبیعت و حیوانات هم می‌شد: بیش از چهل سال بود که تربیت حیوانات تدریس می‌کرد. درسی نه چندان محبوب، که معلمی دوست‌داشتنی داشت.

لیرا گفت:«توی ایران آواز هم می خونن؟»

کیمیا جواب داد:«آره، موسیقی سنتی داره.» مثل هر کس دیگری در جواب «کجا زندگی می‌کنی؟» گفته بود ایران، در جایی دور.

لیرانا گفت:«عالیه، میتونی برامون بخونی؟» آن طور که به کیمیا گفته بودند، موسیقی بخشی بسیار مهم در فرهنگ توساندرا بود، و در آن سرزمین هرکس که نتواند بخواند و برقصد بی‌عرضه محسوب می‌شود.

کیمیا شوکه گفت:«نه، فقط خواننده‌ها می تونن بخونن!»

لیرا به خواهرش نگاه کرد و گفت:«بیخیال، موسیقی در رگهای همه جریان داره. چطور نمی‌تونی بخونی؟»

کیمیا پیش‌دستی کرد:«خودتون می‌تونین بخونین؟»

لیرانا گفت:«آره که می‌تونیم، می‌خوای برات بخونیم؟»

کیمیا سر تکان داد. لیرا به خواهرش گفت:«"ای بانوی دریاها" خوبه؟»

لیرانا سر تکان داد و دهان باز کردند تا بخوانند، اما سینور سوران، که ته‌رنگ لبخند روی لبهایش بود، با چشمان بسته گفت:«نه، دخترها. اینجا بعضی‌ها زخمی و مریضن، سر و صدا نکنین.»

لیرا گفت:«چشم سینور. کیمیا یه آواز از ما طلبکاره.»

لیرانا به دیوار تکیه داد.«مهم نیست طلبکار باشه یا نه، به محض این که خلاص شیم یه آهنگ جانانه می‌خونم. دلم برای تیساوا تنگ شده.»

کیمیا پرسید:«تیساوا؟»

«اسم شهر زادگاه ماست، و اسم یه جور ساز هم هست. لیرانا میتونه تیساوا بزنه.»

«خب دلت برای شهرتون تنگ شده یا تیساوا زدن؟»

«هر دوش.» لیرانا لبخندی آرزومند زد.

آن سوی اتاق، فاطمه کنار اوینا نشسته بود و دست او را در دست داشت. آنیا با قیافه‌ای عصبی و نگران روی داوین خم شده بود، و از گره ابروانش معلوم بود خبر خوبی در کار نیست. اوینا بی‌صدا اشک می‌ریخت، و آشکارا به وحشت افتاده بود. فاطمه سعی می کرد دلداری‌اش بدهد.

آستو، آن پسر هجده- نوزده ساله سرخ مو که لهجه‌ای عجیب داشت، کنار داوین نشسته بود. گونه‌های آستو سرخ شده بود، نه از خجالت یا ترس، مثل کسی که تب دارد.

آنیا زمزمه کرد:«فقط جادو می تونه نجاتش بده.» طوری این را گفت انگار کاملا غیرممکن بود.

فاطمه نفهمید چرا آستو به طرف دیگری نگاه کرد. سومین و آخرین نوزده‌ساله اتاق، با تمسخر گفت:«خب دورگه می‌تونه انجامش بده، شفاگر.» با سر به آستو اشاره کرد.

آستو دست راستش را مشت کرد و چیزی نگفت. گونه‌هایش به طرز محسوسی سرخ‌تر شدند.

آنیا به آستو نگاه کرد، و بلافاصله فهمید. رو به آن پسر گفت:«بهتره کسی رو مسخره نکنی، وگرنه ممکنه فرصت سوگندخوردن رو از دست بدی.»

پسر پوزخندی زد و چیزی نگفت. آستو به آنیا نگاه کرد، شاید می‌خواست تشکر کند، اما در نگاهش اثری از تشکر نبود. مثل این بود که آنیا دردی همیشگی را فقط چند ثانیه فرو نشانده باشد، و آستو مطمئن باشد درد دوباره بر می‌گردد. چشمان آبی-خاکستری کم‌رنگش، درخششی نقره‌ای داشتند و به نظر می‌رسید موهای سرخ کوتاهش روی هوا شناورند.

آنیا دوباره کنار داوین زانو زد. برای این که حواس خودش را از داوین پرت کند، پرسید:«یه دورگه توی رایانا چیکار می‌کنه؟»

آستو لحظه‌ای با نگاهِ «واقعا می‌خوای بدونی؟!» به آنیا نگریست و چیزی نگفت.

آنیا ادامه داد:«مگه جامعه ندارید برای خودتون؟ این همه دورتر از خونه چی‌کار می‌کنی؟»

«فرار.» تحت تاثیر لهجه، ر هایش می‌زد و الف‌هایش آهنگی غیرعادی و کمی متمایل به اُ داشتند. یک کلمه گفت و به کل خاموش شد. سرخی گونه‌هایش فرو می‌نشست.

گویا آنیا منتظر همین فرونشستن آستو بود، چرا که لبخندی پیروزمندانه زد و گفت:«آتش. می‌دونستم.»

آستو به او خیره شد، و هیچ نگفت.

دختربچه‌ای کنار آستو نشست. پر شر و شور و پرانرژی بود، موها و چشمان قهوه‌ای روشن داشت و لبخندی وسیع و کودکانه؛ اما نگاهش نشان می‌داد آن قدر بزرگ شده است که معنای بحران را بفهمد. شاید یازده سال داشت.

گفت:«آستو وقتی عصبانی می‌شه تب می‌کنه.» دستش را روی صورت آستو گذاشت، و بلافاصله برداشت. ادامه داد:«کسی حرف منو باور نمی‌کنه، ولی باید بگم آستو یه شعله توی خودش داره.»

رو به فاطمه گفت:«من سیرا هستم.»

«فاطمه.»

سیرا سر تکان داد، و فاطمه متوجه شد صورت آستو دیگر سرخ نیست.
 
فصل پانزدهم/ اپیزود سوم

ده دقیقه بعد از هم‌صحبت شدن با سیرا، صدای گریه وحشت‌زده اوینا بلندتر شد، و آنیا که کمی آرام گرفته بود متوجه شد داوین نفس نمی‌کشد. جمعیت به تنش و هول افتاد و چند دقیقه بیشتر طول نکشید که آنیا، در حالی که با عذاب‌وجدان صدایش دورگه شده بود، اعلام کرد داوین مرده‌است.

اوینا به بازوی فاطمه چسبید و سر آنیا جیغ کشید:«داری اشتباه می‌کنی! اون هنوز گرمه!»

نیازی نبود آنیا توضیح بدهد جسد در دقایق اول هنوز گرم است. همه، حتی خود اوینا هم می دانست که داوین شانزده ساله را از دست داده‌اند. اوینا به آغوش فاطمه پناه برد و هق‌هق کرد. از صمیمیت زودهنگامش با فاطمه معلوم بود جز برادرش دوستی نداشته است.

اندوه جمعیت، به شکل آوازی آرام و مناجات‌وار جاری گشت. اول از خود اوینا سرچشمه گرفت، بعد سانورا فامیا و سینور سوران شروع به خواندن کردند، و سرانجام مثل یک دعا، همه اتاق آن را می‌خواندند. کیمیا خودش را به آنیا رساند و پرسید:«چی دارن می‌گن؟» متوجه زبانشان نمی‌شد.

آنیا گفت:«زبان کهن رایانا. عده خیلی کمی بلدن، و این آدم ها هم درست بلدش نیستن. فقط معنای این آواز رو می‌دونن.»

«خب چی دارن می‌گن؟»

«آوای رایانا، اسم دیگه‌ش «در تنگنای جنگ» هست.» شروع به ترجمه کرد، و در حین آن اشک از گوشه چشمهایش می‌چکید.

«رایانا، ای الهه طردشده
برای تو می‌خوانیم، چرا که ما را نیز از خانه طرد کردند.
نه خدایانی مقدس، که دشمنانی تاریک
جنگ ما را از خانه بیرون کشید.
بانوی کماندار، آوازمان برای توست.
ای رهبر ما آوارگان!
کمانت سپید و بلند و موهایت مواج
نگاهت به سبزی چمن و گیسوانت به سیاهی شب
حالا که مرگ را در آغوش می‌پذیریم،
چراغ راه ما باش برای مرگی پر افتخار،
مبادا که تیغ دشمن پشتمان را حین فرار بشکافد،
و مباد که بی‌دیدار تو به دیار مرگ بشتابیم،
چرا که جنگاوران مخلوق تواند،
و تو گیرنده ارواح ایشان.
الهه طرد شده، رایانا
برای تو می‌خوانیم،
و برای کمان سپید و موهای سیاهت،
و برای آوازی که به ما آموختی
تا صدایت بزنیم، وقتی در تنگنای سیاه جنگ گرفتاریم.»

آواز اوینا را آرام کرد. مناجات آنطور که کیمیا انتظار داشت جادویی و ماورایی نبود، بیشتر شعری بود آرامش دهنده. توسلی بود نه چندان کارساز.

نغمه شعر هنوز هم ادامه داشت، تا جایی که وقتی برای بار سوم تمام شد، صدای تاختن به گوش رسید و فریادهای انسان‌ها.

کمک رسیده بود.





https://harfeto.timefriend.net/16384213436735
 
فصل شانزدهم/ اپیزود اول


قسمتی از صدای تاخت و تاز دور می‌شد، و قسمتی از آن نزدیک. هرکسی که توان داشت ایستاده بود. اولین کسی که مقابل پنجره از اسب پایین پرید، تیلیا بود. سانورا فامیا در را باز کرد و تیلیا داد زد:«زخمی‌ها و بچه ها، زخمی‌ها و بچه ها!»

فامیا پرسید:«نیازی به نیرو هست؟»

تیلیا سر تکان داد که بله. نگاهش در زیرزمین می‌چرخید. فامیا به شاگردان و همکارانش رو کرد.«هر کس سلاحی با خودش داره، بیاد!»

اوینا هم از کسانی بود که رفت. شمشیر رایانایی برادرش را برداشت، اندوه از چهره‌اش رفته بود، تنها نفرت دیده می‌شد. فاطمه شمشیر سوزنی به پشت داشت، اما مطمئن نبود که بتواند از آن استفاده کند.

شمشیر را به آنیا نشان داد.«من می‌تونم با این برم؟»

آنیا به پشت سر او اشاره کرد.«نه، ولی می‌تونی با اون بری!»

فاطمه رو برگرداند، و آستو را دید که یک شمشیر در دست راست داشت و با دست چپ، شمشیری بلند و صاف را از کمر جسد دختری هم‌سن و سال فاطمه باز می‌کرد. آن را به سمت فاطمه گرفت، و فاطمه در کمال تعجب متوجه شد شمشیر به سبکی شمشیر سوزنی است.

هر کسی که می‌خواست بجنگد، خودش را از پنجره‌ها بالا می‌کشید. زینب‌گل آنجا ایستاده بود، به زین شبق تکیه داده، و داشت با سیرا بحث می‌کرد که نمی تواند بیاید. البته بیشتر از بحث کردن، به بهانه‌های دخترک یازده ساله گوش می‌داد. مقاومتی نمی‌کرد. سانورا فامیا شاگرد بیش از حد جوانش را سوار تیسرون کرد و قاطعانه دستور داد برود.

اما زینب‌گل در برابر کیمیا، که شمشیر باریک سوزنی به دست گرفته بود، ایستاد. کیمیا سر بلند کرد، او را دید. قیافه بیش از حد آشفته، صورت رنگ‌پریده و حلقه‌های تیره زیر چشمانش. وحشت کرد.«تو چه‌ت شده؟!»

زینب‌گل بازوی او را گرفت.«تو نه... سینور دستور داد... که... تو رو برگردونم.»

کیمیا با لجبازی گفت:«دلم میخواد بمونم، پس می‌مونم!»

«ممکنه بمیری.»

«مهم نیست اصن دوست دارم بمیرم!»

«ولی احتمال اینکه... قطع عضو... یا زخمی بشی... بیشتره...»

توی دل کیمیا خالی شد.«پس کی قراره بجنگم؟!»

«هر وقت... سینور مارون... اجازه داد...»

کیمیا سر تکان داد و با این که دلش نمی‌خواست، قبول کرد. دست زینب‌گل را گرفت، انتظار داشت او کمکش کند تا سوار شبق شود.

زینب‌گل فقط به او نگاه کرد.

دستش به طور غیرمنتظره‌ای سرد بود.

کیمیا فقط یک چیز از تاریک‌ها شنیده بود، نحوه تبدیل شدنشان. با حالتی مشکوک به زینب‌گل نگاه کرد.«تو... مطمئنی چیزی بهت حمله نکرده؟»

«من تاریک نیستم... تاریک‌ها... اینطوری... حرف نمیزنن. من فقط...» دست به پیشانی‌اش کشید.

کیمیا یک ابرویش را بالا برد.

زینب‌گل گفت:«بیا سوار شو.»

با اینکه کیمیا دست چپ او را گرفته بود، زینب‌گل دست راستش را بالا آورد و کیمیا را بالا راند.

آنیا از پنجره خودش را بالا کشید و خم شد تا به سینور سوران کمک کند بالا بیاید. سوران سوار شبق شد، و تیلیا برایش توضیح داد:«اون قدر به سمت جنوب پیش برید تا نه مدرسه دیده بشه نه شهر. اونجا منتظرتونن.»

تا وقتی همه زخمی‌ها را سوار کردند، صدای فریاد و شمشیر از داخل محوطه به گوش می‌رسید. دم رفتن زخمی‌ها، کسانی‌ که برای جنگ داوطلب بودند، به داخل محوطه دویدند و صداها بیشتر و بلندتر شدند.

زینب‌گل زین شبق را گرفت و به کیمیا، که جلوی سینورسوران نشسته بود، گفت:«شبق... راه رو بلده... با سینور... امنه... اما...» شیپور تاریا را به او داد.

شبق به راه افتاد و بقیه اسب‌ها پشت سر او؛ کیمیا یک بار دیگر به پشت سرش نگاه کرد و همان دم که پیکر نه چندان استوار زینب‌گل را دید، او به طرف مخالف خم شد و چند بار سرفه کرد، سپس شمشیرش را از غلاف پشتش بیرون آورد و به سمت مدرسه دوید.
 
فصل شانزدهم/ اپیزود دوم

فاطمه شمشیر را با هر دو دست گرفته بود. در جنگ تن به تن، بر خلاف نبردهای مدرن، اگر ثابت بمانی، کسی برای کشتن سراغت نمی‌آید. همه بر سر حریف‌های قَدَر می‌ریزند و آدمهای نامرئی را فراموش می‌کنند. برای همین، تا وقتی که یکی از تاریک‌ها پیدایتان کند، وقت زیادی برای تماشای دیگران دارید.

فاطمه نمی‌توانست باور کند آن جماعت اندوه‌زده و آرام درون زیرزمین، بتوانند به چنین وحشی‌هایی تبدیل شوند. اوینا با آن روحیه لطیف و پرمحبتش، فریاد زنان قلوه‌سنگی را بارها و بارها به جمجمه دختر تاریکی می‌کوبید که شمشیری تا نصفه در سینه‌اش فرو رفته بود. پیدا بود که مرده است، اما اوینا دست از سرش بر نمی‌داشت. قلوه‌سنگ به خون و مغز آغشته شده بود.

آستو، بر افروخته‌تر و سرخ‌تر از همیشه شمشیر می‌زد. به نظر می‌رسید مشتعل است.

حتی خواهران تیساوایی، لیرا و لیرانا، که انتظار می‌رفت با توجه به زادگاهشان اهل خشونت نباشند، با همان جثه کوچک پانزده-شانزده ساله، تاریک‌ها را درو می‌کردند.

دنیس خم شده بود و گوش جسدی را میبرید. رشته‌ای گوش آغشته به خون از کمرش آویزان بود.

از همه شگفت‌انگیزتر سینور وادین بود، استاد شمشیرزنی مدرسه. شمشیر قطور و بلند فولادین در دستش مثل پر سبک بود. مردی که شاید در تمام عمرش یک یا دوبار یک پاراگراف کامل حرف زده بود، دو شمشیر سنگین را در دست میچرخاند و بی آنکه حتی فریاد بکشد، دشمنش را تکه تکه می‌کرد.

مهلت تماشا برای فاطمه تمام شده بود. حریفش، مردی تاریک بود. موهای سیاه، چشمان سبز بیرون زده. او یک رایانایی اصیل بود. وقتی شمشیر قطورش را بالا برد و به سمت فاطمه دوید، آستین پاره‌اش بالا رفت و نشان روی مچ راستش نمایان شد. فاطمه شمشیر را طوری که رادان به او یاد داده بود گرداند.

گردن، سینه، شکم، ران پا.

شکمِ کاملا بی‌حفاظ مرد، که زرهی رایانایی به تن داشت.

باید چه کار می کرد؟ باید زنده می‌ماند.

خم شد تا بتواند به سمت او بپرد، و وقتی خودش را روی مرد انداخت، شمشیرش تا نیمه در شکم او فرو رفت. مثل بریدن فلزی نرم در آزمایشگاه.

مرد تاریک به او نگاه کرد. رنگ به چهره‌اش برمی‌گشت، انگار دیگر تاریک نبود، چشمانش به حالت طبیعی در آمدند. گیج و مبهوت، با نگاهی سبز از فاطمه توضیح می‌خواست. نمی‌دانست چه اتفاقی افتاده، نمی‌دانست چرا روی زمین است، چرا تیغ تیز یک شمشیر را در شکمش حس می‌کند. گویی می‌خواست حرف بزند، اما چیزی مثل یک بغض گلویش را گرفته بود. پیشانی‌اش با پرسشی بی‌پاسخ چین افتاد، سپس جان داد.

وقتی مرد، کاملا انسان بود.

فاطمه در وحشت مرگ او، برجای ماند. به او یورش برده بود، چون باور داشت هیولاست. اما هیولاها اینطور به آدم نگاه نمی‌کنند. حس می‌کرد سینه‌اش سنگین شده.

آن قدر برجای ماند که دستی به پشت پیراهنش چنگ انداخت و بلندش کرد. وقتی مورا، با چشمان خاکستری روشنش او را به دقت برانداز کرد و پرسید:«آسمون چه رنگیه؟»، هنوز مات و مبهوت بود.

«چی؟»

«هیچی... می‌خواستم حرف بزنی تا مطمئن شم تاریک نشدی.» با احتیاط لباس فاطمه را رها کرد، انگار انتظار داشت او روی زمین بیفتد. نگاهش از فاطمه، به مرد تاریکی افتاد که او کشته بود.

«تو این کار رو کردی؟»

فاطمه صدایی شبیه "اوهوم" در آورد.

«اون تاریک شده بود؟» صدایش بغض‌‌آلود بود.

«اوهوم.»

مورا کنار جسد مرد تاریک زانو زد. انگشتان دست راستش را روی پیشانی قرار داد و به او احترام گذشت. وقتی دستش را انداخت، علامت روی مچش چشم فاطمه را گرفت.

مورا گفت:«مونتا! بچه‌ها! بیاین این جا!»

فاطمه مات و مبهوت ایستاده بود، وقتی جماعت پیروز میدان یکی یکی به جسد احترام می‌گذاشتند.

مونتا به فاطمه گفت:«اون استاد ما بود. استاد همه ما.»

سانورا فامیا گفت:«استاد تکنیک‌های جنگی مدرسه بود. خودم تاریک شدنش رو دیدم، و کاری نتونستم بکنم.» مکث کرد، سپس دستور داد:«بسوزونش، آستو.»

آستو سر تکان داد. چند دقیقه بعد، تنها پیکری که در محوطه شعله می‌کشید، پیکر استاد بود. می‌سوزاندند، تا خوراک گرگ‌ها نشود.
 
فصل شانزدهم/ اپیزود سوم

باید به رایانا برمی‌گشتند. فاطمه زینب‌گل را پیدا کرد. از قافله عقب مانده بود، حتی برای احترام به استادش هم نیامده بود. میان جسدها، به دیوار تکیه زده بود. فاطمه تلوتلو خورد-پایش روی اجساد و وسایلشان می‌رفت- و به او نزدیک شد.«زینب، پاشو.»

از فاصله نزدیک‌تر، زینب‌گل به جسد شباهت داشت. فاطمه ترسید و سریع‌تر پیش رفت. خواست داد بزند:«زنده‌ای؟!»، که زینب‌گل سرش را بلند کرد و به او نگریست.«فاطمه...»

فاطمه پرسید:«زخمی شدی؟» خودش هم باورش نمی‌شد تا این حد راحت درباره‌اش حرف می‌زند.

زینب‌گل سرش را به چپ و راست تکان داد، و با تکیه به شمشیرش بلند شد. فاطمه که حالا به کنار او رسیده بود، گفت:«تو خوبی؟»

زینب‌گل زمزمه کرد:«باید... برم پیش آنیا...» سرفه کرد و تلو تلو خورد.

فاطمه سر تا پای او را برانداز کرد، و چشمش روی خونی که از لا به لای انگشتان دست چپ او می‌چکید، ثابت ماند. «دستت زخمیه؟»

زینب‌گل جواب نداد، فقط با بدنی خمیده به سمت زنبور رفت، اسب ابلق یک‌گوشی که باید با فاطمه دونفری سوارش می‌شدند. به سمت چپ اسب رفت، دست راستش را روی زین گذاشت و با حبس کردن نفسش، سعی کرد سوار شود. حین تلاشهای مداومش، دنیس، که در کنار اسب خاکستری‌رنگ خودش ایستاده بود، چشم از او برنمی‌داشت.

فاطمه که متوجه این همه تلاش، آن هم توسط زینب‌گلی که می‌شناخت، نمی‌شد، مات و مبهوت ایستاده بود. در نهایت، دنیس اسبش را به سمت او پیش راند، دهانه اسب خاکستری را پایین کشید و آن را روی زمین نشاند.«لورینا.»

زینب‌گل چرخید، کند و سرد. دنیس دستش را دراز کرد و مچ دست او را گرفت.«بیا سوار شو. اون اسب معلول نمی‌تونه دو نفری ببردتون.» این حجم از محبت از کسی که گوش جمع می‌کرد بعید بود، اما زینب‌گل به او اعتماد داشت.

وقتی اسب خاکستری دوباره ایستاد، دنیس پشت سر زینب‌گل روی آن پرید، و فاطمه شنید که زمزمه کرد:«باید سریع برسونیمت.»

دنیس خیلی سریع‌تر از بقیه گروه می‌تاخت، و کسی به او خرده نگرفت. ظاهرا تنها کسی که دلیل بیماری زینب‌گل را نمی‌دانست فاطمه بود، و بقیه هم خسته‌تر از آن به نظر می‌رسیدند که توضیح بدهند.

تنها لیرا، که در زیرزمین گفته بود در شفاگری مدرسه شاگرد اول است، یک کلمه جواب داد:«زهر.»

فاطمه وحشت‌زده پرسید:«خطرناکه؟»

لیرا مجبور شد توضیح بدهد:«مرگ ساکت. هنوز نه، وقتی خطرناک می‌شه که دیگه نتونه بایسته.»



https://harfeto.timefriend.net/16384213436735
 
فصل هفدهم/ اپیزود اول

زهرا و سارا در انبار بودند. هنوز پنج دقیقه هم از رفتن زینب‌گل نگذشته بود، که حوصله‌شان سر رفت. از بین شلوغی، به کلبه نگهبانی رفتند و با عبور از مسیر مخفی، سر از کاخ مرمرین درآوردند. وقتی محمدرضا درب انبار را باز کرد تا برای امیر، بهراد، عرفان، آرتین و متین زوبین پیدا کند، متوجه نبودن دخترها نشد.

سینور مارون اجازه بردن پسرها را نداده بود. اما به نگهبانی‌شان از دیوار رضایت داد. با این وجود تاریا به شدت با عضویت آنها در دسته کمانداران مخالفت می‌کرد.

باری، سارا و زهرا به اتاق زینب‌گل رفتند که از شانسشان، خالی بود. وسایل مردم گوشه و کنار به چشم می‌خورد. سارا روبیک خودش را روی میز پیدا کرد و مشغول حل معمایی شد که از درون جنگل حل‌نشده مانده بود. زهرا کتاب جادوی سیاه عجیبش را پیدا کرد و مثل یک شکارچی، سراغ سارا رفت تا به او نشانش بدهد.

سارا اهل این چیزها نبود، اما چند روز زندگی در یک جهان پر از جادو کافیست تا اندکی به موضوع آن کتاب علاقه‌مند شوید.

کتاب را ورق زدند و به عکس‌های ترسناکش نگاه کردند. سارا چند بار پلک زد، و گفت:«به نظرت... این عکس‌ها یه کمی تکون نمی‌خورن؟»

زهرا به عکس‌ها دقت کرد.«شاید به خاطر سه بعدی بودنشونه.»

«نمی‌دونم.»

کتاب را ورق می‌زدند و تماشا می‌کردند. گاهی زهرا بخشی از متن را برای سارا می‌خواند. بعضی اوقات صداهای خفه و مبهمی به گوش می‌رسید، و سارا حاضر بود قسم بخورد یک بار نور سرخی را دید که از لا به لای صفحات بیرون زد.

وقت‌گذرانیشان باعث شد بیشتر حوصله‌شان سر برود؛ دانش‌آموزان مدرسه تربیت جنگجو رسیدند. خسته و زخمی. بچه‌ها. پشت پنجره به سمت میدان، اتفاقی نمی‌افتاد. اما سارا که از پنجره به سمت غرب بیرون را نگاه می‌کرد، کیمیا را دید که روی اولین اسب نشسته بود. وقتی پایین پرید نزدیک بود با سر روی زمین سقوط کند. محمدرضا، که آشفته به این سو و آن سو می‌دوید، به سینور سوران کمک کرد پایین بیاید. سینور پیر، تقریبا روی دست او افتاد.

سارا گفت:«کیمیا اومده. پاشو بریم پایین کمک کنیم.»

«از ما که کاری بر نمیاد. ما بچه ایم!»شکلک در آورد.

«من می‌رم ولی.»

زهرا چیزی نگفت، مسحور یکی از تصاویر کتابش شده بود. سارا روبیک را روی میز گذاشت و بیرون رفت. کاشی ورودی راه مخفی را پیدا کرد، از نردبان پایین رفت، و ده دقیقه بعد در حال کمک به آنیا بود، که این طرف و آن طرف می‌دوید و آدرس وسایلش را به سارا و کیمیا می‌داد تا بیاورند.

کارن تمام مدت روی دیوار، کنار تاریا ایستاده بود. هر دو منتظر بودند دشمن پدیدار شود.

نزدیک یک ساعت بعد، دنیس، که با یک دست افسار را گرفته و با دست دیگرش زینب‌گل را روی اسب نگه داشته بود، به تاخت از راه رسید. آنیا مشغول بود، اما جیغ و دادی که دنیس راه انداخت، باعث شد او به سمت زینب‌گل بدود.

کیمیا و سارا باور نمی‌کردند این همان زینب‌گل دیروز باشد. حتی باور نمی‌کردند زینب‌گل یک ساعت پیش باشد. چشمهایش نیمه باز بودند، عنبیه سیاه چشمانش نقره‌اش شده بود. وقتی دنیس او را به دیوار کلبه تکیه داد، معلوم شد نامرئی نفس می‌کشد. این چیزی بود که آنیا گفت. او با خودش تندتند زمزمه می‌کرد:«تغییر رنگ چشم، یخ زدگی بدن، تنفس نامرئی» آستین چپ زینب‌گل را پاره کرد، و یک نشانه دیگر به مشاهداتش اضافه شد:«خون تیره.»

دست او را برگرداند، انگشتانش به دنبال زخم می‌گشتند. پشت بازویش حفره‌ای بود نسبتا عمیق، که وقتی لمسش کرد، ناله خفیفی نشان داد زینب‌گل هنوز هشیار است.

آنیا موهایش را کنار زد-ردی از خون روی پیشانی‌اش به جا ماند- و به سارا و کیمیا گفت:«دنبالم بیاین.»

با پاهای باریکش، سریع و فرز می‌دوید. وقتی به انبارش رسیدند، قفسه‌ای را نشان داد.«یک بطری سبز اونجا دارم، برش دارین و برین و تا وقتی من بیام زخم رو باهاش بشورین.»

کیمیا قبل از آن که با سارا، که بطری را برداشته بود، برود، فهمید دست آنیا با حالتی عصبی می‌لرزد.

آنیا زود برگشت، و چند نوع گل و گیاه در دست داشت. آنها را یکی یکی و به ترتیب در هم می‌پیچاند و زیر لب چیزی می‌گفت. دنیس بالای سر زینب‌گل ایستاده بود و با دقت و شک به دست‌های آنیا نگاه می‌کرد.

بقیه از راه رسیدند. خسته بودند و چند نفرشان مجروح. با رسیدنشان خطر حمله از بین رفت، و کمانداران پایین آمدند. کارن به سمت فاطمه دوید، که بهت زده و حیران و به هم ریخته شده بود.

سارا حس کرد صداهای خفه آشنا در گوشش می‌پیچند.

جیغ بلند و پرزجر.

سر گرداند و دید در آن شلوغی، فقط خودش چنین چیزی می‌شنود. دوباره به آنیا نگاه کرد که می‌خواست آن توده گیاه لهیده را روی زخم بازوی زینب‌گل بگذارد و دنیس را دید که با اخم، حالتی تدافعی گرفته بود.

دوباره جیغ.

در گوش کیمیا زمزمه کرد:«صدای جیغ نمیاد؟»

کیمیا در جواب داد زد:«چی میگی؟!»

سارا سر تکان داد که هیچی.

جیغ بلند و بلندتر شد. تاریا، که هنوز روی دیوار بود، سرش را چرخاند. فریاد کشید:«تاریوس!»

تاریوس که تازه از راه رسیده بود، به سمت او برگشت، گوشش را تیز کرد. هردویشان به سمت مسیر داخل کلبه دویدند.

سارا هم به دنبالشان رفت.

درب اتاق زینب‌گل را باز کردند، صدای جیغ قطع شد.

کتاب زهرا وسط اتاق افتاده بود و دود می‌کرد. زهرا در سه کنج دیوار مچاله شده بود. و در سمت دیگر اتاق، سایه‌ای روی هوا شناور بود با دستی استخوانی و درخشان. تاریا داد کشید، و سایه، برخلاف عادت طبیعی‌اش، از پنجره به بیرون پرواز کرد و ناپدید شد.
 
فصل هفدهم/ اپیزود دوم

داخل اتاق سرد بود. تاریا زهرا را آرام برگرداند، و سر سارا داد کشید:«برو همه رو خبر کن!»

طولی نکشید که اتاق پر شد از آدم‌های مختلف. از کسانی که سارا نمی‌شناخت، زنی موسیاه و قدبلند وارد شد، و پسری جوان و موقرمز که گونه‌هایی برافروخته داشت.

زن به کتاب اشاره کرد و گفت:«آستو، از بین ببرش!»

کسی نفهمید آستوی موقرمز چطور کتاب را به آتش کشید و آن را از پنجره به بیرون پرتاب کرد.

آنیا کنار زهرا زانو زده بود و چیزی مثل یک آواز را می‌خواند. صورت خودش می‌درخشید، اما زهرا، نه.

تیلیا به داخل اتاق دوید، اطراف را نگاه کرد، به یقه سارا چنگ انداخت و پشت او را به دیوار کوبید.«کتاب یه دریچه بود!؟»

سارا که ترسیده بود و از تیلیای مهربان انتظار چنین رفتاری نداشت، من من کرد:«نـ... نه!»

تیلیا خنجری از کمربندش بیرون آورد و به گونه سارا چسباند.«تو واقعا کی هستی؟»

صدای آشنایی گفت:«ولش کن، تیلی... من... تضمین می‌کنم که... تقصیر اون... نیست...»

تیلیا به او، که در آستانه در بود نگریست، و سارا را رها کرد. سارا چرخید تا ضامنش را بشناسد.

زینب‌گل بود، تکیه زده به چهارچوب در. آستینش توسط آنیا از شانه پاره شده بود، و پانسمان روی بازویش از خون و مرهم سرخ و سبز بود. اندکی رنگ به چهره‌اش برگشته، و چشمانش تیره‌تر شده بودند.«کتاب... کجاست؟»

آستو جواب داد:«سوزوندمش، سانورا.»

زینب‌گل با تایید سر تکان داد. از آنیا پرسید:«حالش خوبه؟»

آنیا جواب داد:«هنوز نمی‌دونم. به زمان نیاز داره برای...»

دنیس وسط حرفش پرید:«تاریک شدن!»

آنیا با خشم به او نگاه کرد.«نه، برای درمان شدن.»

دنیس به زینب‌گل گفت:«داریم دردسر برای خودمون می‌خریم، لورینا. همین الان بکشیم و راحتش کنیم!»

زینب‌گل به او نگاه کرد. چشمهایش تقریبا رنگ سیاه همیشگی را داشتند.«اگر راهی برای درمان داشته باشه، به... آنیا اجازه می‌دیم امتحانش کنه.»

به تیلیا نگاه کرد. تیلیا سر تکان داد و داد زد:«همه بیرون! بیرون!»

تا اتاق خالی شود، زینب‌گل به سمت آنیا رفت، و او را تماشا کرد که زهرا را بلند می‌کرد و روی تخت می‌گذاشت.

فاطمه وارد اتاق شد. زینب‌گل به او نگاه کرد.«کارت خوب بود.»

فاطمه گفت:«ممنون... تو خوبی؟»

زینب‌گل گفت:«آره. بار اولم نیست.»

آنیا به او پرخاش کرد:«ولی می‌تونست بار آخرت باشه! اگه از این به بعد تیری چیزی خوردی سریع به خودم میگی!»

«تو که توی مدرسه بودی.»

آنیا لحظه‌ای فکر کرد، و فهمید اشتباه کرده.«باشه، از این به بعد.»به زهرا اشاره کرد و ادامه داد:«کی اینجا پیشش می‌مونه؟»

زینب‌گل جواب داد:«من و... سارا و فاطمه. کیمیا، با آنیا برو. شاید کمک لازم داشته باشه.»
 
فصل هفدهم/ اپیزود سه

وقتی فقط زینب‌گل و سارا و فاطمه در کنار تخت زهرا نشسته بودند، اتاق سکوتی حزن‌انگیز داشت. زینب‌گل سرش را به دیوار تکیه داده بود و معلوم نبود فکر می‌کند، نگران است یا چرت می‌زند. سارا به زهرا خیره شده بود، و فکرش روی عکس‌های آن کتاب متمرکز بود. فاطمه اما، غرق در اتفاقات آن روز، آخرین نگاه مرد تاریک از جلوی چشمانش کنار نمی‌رفت.

سارا از زینب‌گل پرسید:«از کجا فهمیدین سایه از توی کتاب بیرون اومده؟ اصلا چطور از اونجا بیرون اومده؟»

زینب‌گل به او نگاه کرد.«شاید بی‌ادبی باشه، ولی من همه وسایل شما رو گشتم. وقتی تازه رسیده بودین. کتاب رو خیلی زودتر از اینکه به بقیه نشون بده دیده بودم. فکر نمی‌کردم تا این حد خطرناک باشه، برای همین فقط به آنیا گفتم.»

فاطمه گفت:«ولی کتاب رو از دنیای ما خریده بود، چجوری توش جادوی سیاه داشت؟»

«کتاب قبلا جادو رو لمس کرده بود. زهرا رو کتاب وارد این دنیا کرد. من دریچه‌های بین دنیاها رو می‌شناسم، وقتی کتاب رو برداشتم مطمئن بودم جادوی دریچه رو لمس کرده. باید مراقب باشین جادو رو از چی عبور می‌دین. اون کتاب شاید توی دنیای شما جنبه سرگرمی داشت؛ اما اینجا شی خطرناکی به حساب میومد.»

سکوت برقرار شد. سارا پرسید:«اون خوب می‌شه؟»

«آنیا امیدواره، ولی به قول رایانایی‌ها: امید به مرگباری شمشیر چوبیه. ممکنه بتونین کسی رو با شمشیر چوبی بکشین، ولی احتمالش یک در هزارانه.»

«پس... تو فکر نمی‌کنی که خوب بشه؟»

«امیدوارم که بشه، اما چشمم آب نمی‌خوره.»

فاطمه پرسید:«اگر خوب نشه... یکی از اونها می‌شه؟»

«اگر به مرحله تبدیل برسه، نه. اجازه نمی‌دیم تبدیل بشه.»

سارا امیدوارانه پرسید:«راه نجاتی دارین؟»

«آره. یه خنجر فرو کن توی قلبش.»

ابروهای فاطمه در هم رفت و سارا دلش می‌خواست گریه کند. «گفتم راه نجات!»

زینب‌گل بلند شد و ایستاد.«من هم راه نجات گفتم. راه نجات خودتون.»

از اتاق بیرون رفت، و تا غروب برنگشت. زهرا گاهی در خواب حرف‌های نامفهومی زمزمه می‌کرد، گاهی چشمانش را باز می‌کرد، مات و بی‌روح بی‌آنکه چیزی ببیند. بارها سارا از فاطمه پرسید اگر زهرا بمیرد در دنیای واقعیت چه خواهند کرد؟ چه خواهند گفت؟ و فاطمه جوابی نداشت.

غروب بود که زینب‌گل برگشت. چند تکه خوراکی خشک آورده بود و ظرفی آب، و یک چیز پیچیده شده در پارچه. خوراکی‌ها را به فاطمه و سارا داد و نشست. سارا پرسیِد:«بقیه مون کجان؟»

«تاریوس و رادان و سینور مارون پسرها رو مشغول کرده‌ن. کیمیا هم داره به آنیا کمک می‌کنه. در واقع خیلی زیادی سختکوشانه داره کمک می کنه.»

رو به فاطمه کرد.«در میان جنگجویان رسمی هست؛ روزی که اولین بار کسی رو در راه روشنایی می‌کشی روز بزرگ و فرخنده‌ایه. تو امروز در راه نور شمشیر زدی؛ و از اونجا که الان متاسفانه بساط مراسم نداریم، و کسی که باید در اصل این رو بهت می‌داد، سینور مارون، سرش شلوغه، من هدیه‌ت رو برات آوردم.» وسیله پیچیده شده در پارچه را به سمت او دراز کرد.

فاطمه آن را گرفت، و وقتی داشت پارچه را باز می‌کرد، زینب‌گل توضیح داد:«خنجر نقره‌ای تا آخر عمر با تو می‌ماند، نگهبان جان توست و هر زمان که تنهایی و تاریکی تو را اسیر خویش ساخت، خنجر نقره‌ای حقیقتی را به یادت خواهد آورد و آن، این است که روح و امید مردمی جنگجو همیشه همراه توست... این سخنرانی ادامه هم داره ولی من یادم نمیاد.» خندید.

فاطمه خنجر را از لای پارچه بیرون آورد.

از میان تمام سلاح‌هایی که دیده بود، این زیباترینشان بود. دسته نقره‌اش براق و درخشان بود، با تزئینی گرد از یاقوت‌های سرخ و ریز. خنجر را از غلاف خارج کرد. فولاد تیغه به سفیدی برف بود.

زینب‌گل گفت:«فولاد سفید. می‌گن رایانا به جنگاورها یاد داد بسازنش.»

فاطمه چشم از خنجر گرفت و به زینب‌گل گفت:«روی دست مورا و اون مرد تاریک، علامت روی پرچم مدرسه خالکوبی شده بود... اون یه چیز اتفاقیه؟»

زینب‌گل مچ دست راستش را به او نشان داد. «روز سوگند نوزده سالگی روی دستمون خالکوبی می‌شه. الان هم دارن روی دست آستو و اوینا خالکوبی می‌کنن. اونها سوگند خورده‌ن.»

به خنجر اشاره کرد و ادامه داد:«مواظبش باش. هرجا که میری با خودت ببرش. شاید تو پیرو دین و خدایان این دنیا نباشی، اما خنجر همیشه بهت امید می‌ده.» به خنجر خودش دست کشید که به کمربندش آویزان بود. تزئین چندانی نداشت و مشخص بود جواهراتش را بیرون آورده‌اند.

فاطمه پرسید:«چرا مال تو.. یاقوت نداره؟»

«ازم دزدیدنش. جواهراتش رو درآوردن، ولی ترسیدن نفرینی چیزی دامنشون رو بگیره، اصلش رو برگردوندن.»
 
فصل هفدهم/ اپیزود چهار

بلند شد و از بالا به زهرا نگاه کرد. چشمهایش را بست و پلکهایش را روی هم فشار داد. به سارا گفت:«من باید برم... امشب شیفت دارم.»

سارا اعتراض کرد:«ریلی؟ امروز تیر خوردی!»

«الان که خوبم. اگه کیمیا هنوز مشغول بود می‌فرستمش بالا.» یک بار دیگر به زهرا نگاه کرد، برای فاطمه سر تکان داد، و از اتاق خارج شد.

نزدیک نیمه شب بود. زهرا دیگر چیزی نمی‌گفت، دیگر تکان نمی‌خورد. آنیا یک بار آمد و نگاهی به او انداخت. تمام روز درگیر بود. صورتش از خستگی به زردی گراییده بود و پلک‌هایش سنگین بودند؛ به نظر رسید متوجه فاجعه‌ای که داشت اتفاق می‌افتاد، نشد. وقتی اتاق را ترک کرد، زیر لب حرف می‌زد و دستش را تند تند تکان می‌داد.

سارا بود که دید: دید که زهرا تکان خورد، روی تخت نشست، با ناله‌ای غرش مانند سرش را به چپ و راست تکان داد تا قولنج گردنش را بشکند. با چشان بسته از روی تخت بلند شد. سارا و فاطمه با حیرت صدایش می‌زدند.

امید در اتاق جریان داشت. سارا حس می‌کرد دیگر مجبور نیستند به خانواده او جواب بدهند، دیگر دینی بر گردنشان نخواهد بود.

این حس تا وقتی ادامه داشت که زهرا چشمهایش را باز کرد.

چشم‌های بیرون زده و کمرنگ، وحشی‌گری هولناکی در چشمان دختر چهارده ساله موج می‌زد. لب‌هایش به لبخندی پهن و ترسناک باز شد. چنان سریع بود که کسی نفهمید چطور خنجر نقره‌ای فاطمه را از روی زمین چنگ زد؛ و چنان قوی بود که تا سارا به خودش آمد روی زمین افتاده بود و به طور غریزی داشت با دستان دوست سابقش کلنجار می‌رفت تا خنجر را به سینه‌اش فرو نکند.

دهان زهرا باز شد و صدایی بیرون آمد که متعلق به او نبود. جیغی زیر، و سپس خنده‌ای هولناک مثل قهقهه یک جن.

فاطمه قبلا هم چیزی مثل این را دیده بود.

آیا تن نرم دوستش را هم می‌توانست مثل یک فلز نرم، مثل تن آن استاد پیر، ببُرد و بدرد؟

وقت فکر کردن نبود. صدای دویدن می‌آمد، کسی آن خنده ترساک را شنیده بود. زهرا شاید قوی، سریع و تاریک بود، اما هنوز تازه‌کار بود. تاریک‌ها می‌دانستند نباید بخندند. تاریک کردن زهرا برای جذب نیرو نبود. می‌خواستند انتقام آن روز را گرفته باشند.

فاطمه می‌دانست آن شخص هرکه هست، به موقع نمی‌رسد.

با قدرتی که هرگز در خودش سراغ نداشت، به پشت گردن زهرا چنگ انداخت و او را با هر دو دستش کشید.

موجود کریه و رقت‌انگیز، که روزگاری دختر بامزه‌ای بود، از سارا جدا شد و روی زمین افتاد. فاطمه خنجر را از دست او بیرون کشید، هنگام کشتنش لختی درنگ کرد. آیا این همان دختری بود که می‌شناخت؟ روزگار یوزرنیم بستنی و روزگار زهرا به پایان رسیده بود. موجودی زشت در قالب آن دختر، به فاطمه چنگ می‌انداخت و می‌خواست خنجر را پس بگیرد.

فاطمه خنجر را بالا برد.

نه، آن صدای زهرا نبود که با خنده‌ای هولناک از حنجره او خارج شد:«نمی‌تونی منو بکشی!»

فاطمه نفهمید دقیقا در جواب او چه فحشی داد، اما خنجر را با هر دو دست روی سینه او فرود آورد. این بار مثل فلزی نرم نبود، خنجر از میان دنده‌ها می‌لغزید و به سختی فرو می‌رفت. با زاویه‌ای رو به پایین.

زهرا به موهای فاطمه چنگ انداخته بود.

فاطمه دوباره خنجر را بالا برد. دیگر اختیاری روی دستانش نداشت. خنجر نقره‌ای را بارها و بارها در سینه او فرو برد. خون روی صورتش پاشیده بود و طعم آن را در دهانش حس می‌کرد.

آنچه او را به خود آورد، جیغ سارا بود و باز شدن درب اتاق. زینب‌گلو تاریا به داخل اتاق دویده بودند و فاطمه هنوز دیوانه‌وار سینه دوست نوجوانش را می‌درید. جسد او بی‌جان روی زمین افتاده بود، با نگاهی پر از سوال و به دور از تاریکی.

تاریا با حیرت به آنجه او انجام داده بود نگاه می‌کرد. زینب‌گل شانه‌های فاطمه را گرفت و او را عقب کشید.«بسه! بسه! مرده!»

سارا ناخودآگاه گریه می‌کرد. خون روی دامن او هم پاشیده بود.

اما فاطمه با صورت، سینه و دامنی پرخون و لکه لکه، به طرزی هیستریک می‌خندید.




با تشکر از @Bastani عزیز، برای شرکتشون در این داستان، و برای اینکه شجاعت مرگ رو داشتن. روحشون شاد:))


https://harfeto.timefriend.net/16384213436735
 
فصل هجدهم/ اپیزود اول

نزدیک سحرگاه، از معدود زمان‌هایی بود که دور هم جمع می‌شدند. این بار، به خاطر فعالیت شدید روز قبل، افراد بیشتری دور آتش بزرگ نشسته بودند. کمک‌های مردم سرزمین آزاد شمالی رسیده بود، و حالا غذای بیشتری برای خوردن داشتند. رادان و رونان سیب‌زمینی‌ها را از وسط می‌بریدند و رو به آتش می‌چیدند. آرتین داشت برایشان توضیح می‌داد که می‌توانند آن‌ها را زیر آتش چال کنند. رادان- که ذاتا آدم شکمویی بود- مشتاقانه به او خیره شده بود، اما رونان پرسید:«خب اون وقت چطوری از زیر آتیش درشون بیاریم؟»

به جای آرتین، آستوی سرخ‌مو با لهجه عجیبش جواب داد:«اون قسمتش کاری نداره، سیب زمینی رو بده به من.» از قرار گرفتن در جمعی غریبه خوشحال بود و همین باعث شده بود راحت صحبت کند و نظر بدهد.

رونان سیب زمینی درشتی را به سمت او پرت کرد.

عضلات آستو لحظه‌ای با حالتی عصبی منقبض شد، چون فهمیده بود بهراد زل‌زل نگاهش می‌کند. بعد آستینش را تا بازو بالا زد، دستش را تا آرنج در میان آتش فرو برد و سیب زمینی را در زمین فرو کرد.

وقتی دستش را از میان شعله‌های آتش بیرون آورد، آسیبی ندیده بود.

نه رادان و نه رونان، چیزی نگفتند و اظهار شگفتی نکردند، حتی تاریوس هم، با دهانی پر از سیب‌زمینی، سر تکان داد. اما آرتین با تعجب به بهراد نگاه کرد و او هم نگاهش را پاسخ داد. آرتین خم شد و از آستو پرسید:«چجوری؟!»

به نظر نمی‌آمد آستو از این سوال خوشش آمده باشد، اما جواب داد:«من مارژیت هستم.» الف را اُ تلفظ می‌کرد.

بهراد و آرتین در جست و جوی توضیح به رادان نگاه کردند. رادان فقط گفت:«دورگه ساحره-انسان.»

رونان از آستو پرسید:«پس مادرت ساحره آتش بوده؟»

آستو اخم کرد و جواب داد:«اینطور می‌گن. من که ندیدمش. به هرحال، مارژیت‌ها دوست ندارن درباره خودشون حرف بزنن.» دستش را دوباره میان آتش برد، و سیب‌زمینی را بیرون آورد.

کیمیا کنار آنیا نشسته بود. از بعداز ظهر، دیگر از او جدا نشده بود و تک‌تک اعمالش را دنبال کرده بود. آنیا از او خوشش می‌آمد، و تمام سوالاتش را جواب می‌داد. کیمیا که حرف‌های آستو را شنیده بود، از آنیا پرسید:«دورگه یعنی چی؟ اون پسره به آستو گفت دورگه، و تابلو بود که آستو ازش خوشش نمیاد.»

آنیا جواب داد:«در جنوب، سرزمین سوروانا محل زندگی ساحره هاست. اونها همیشه مونثن، و برای تولید مثل به مرد های انسان نیاز دارن. هیچ مردی حاضر نبود با یک ساحره ازدواج کنه، برای همین ساحره ها از یه سری جادوی شیفتگی استفاده میکردن و نوعی بردگی وجود داشت. از من می‌پرسی میگم هنوز هم وجود داره. اگر بچه دختر میشد، ساحره بود، پیش مادرش می‌موند. ولی اگر بچه پسر بود، یه دورگه بود. به زبان خودشون، مارژیت. جادوگری که توانایی استفاده از جادو رو نداره. ساحره‌ها اون رو به پدرش می‌دادن و از خودشون دورش می‌کردن. بعدها فهمیدن که به جای مردان انسان، میشه دورگه‌ها رو هم به بردگی گرفت، و یه همچین اتفاقایی افتاد که در گوشه‌ای از سرزمین سوروانا، جامعه دورگه‌ها تشکیل شد. چند تا دهکده تماما دورگه هستن، پسرهای زاده ساحره‌ها که خودشون پدر ساحره‌ها و دورگه‌های دیگه‌ای ان... وضعیت نفرت‌انگیزیه، دورگه‌ها نمیتونن برن چون جای دیگه ای پذیرفته نمیشن، می‌مونن و هروقت ساحره‌ها بخوان، یکیشون رو طلسم می‌کنن...»

مکث کرد و ادامه داد:«گاهی در موارد نادر پیش میاد که یه دورگه میتونه جادو رو بروز بده، این طور مواقع ساحره‌ها می کشنش. آستو وقتی بچه بود تا حدودی به صورت غیرعمدی جادو رو بروز می‌داد. آتش رو. دیدی که آتش اون رو نمی‌سوزونه. چون در رگ‌هاش جاریه. ساحره‌ها خواستن بکشنش، پدرش که یه دورگه دیگه بود آوردش اینجا و به مدرسه سپردش. پدر آستو کشته شده، و مدتهاست که آستو اینجاست. البته گاهی به سوروانا می‌ره، تا برادرانش رو ببینه... همه دورگه ها با هم برادرن، به تعبیر خودشون. اونها برای قرن‌ها از جنوب شرق در برابر بلاسایی‌ها محافظت کرده‌ن.»

کیمیا که متاثر شده بود، پرسید:«از ساحره‌ها محافظت می‌کنن؟»

«ساحره‌ها نیازی به محافظت ندارن. تاریخ دورگه‌ها تشکیل شده از شورش، کشته شدن توسط ساحره‌ها، انقراض، و دوباره و دوباره تجمع و تشکیل جامعه جدید با دورگه‌های جدید. هیچ وقت هیچ کس جلوی ساحره‌ها دووم نمیاره... دورگه‌ها هم استثنا نیستن.»

کیمیا پرسید:«چرا آستو لهجه داره؟»

«زبان دورگه‌ها ترکیبی از بلاسایی و زبان ساحره‌هاست؛ زبان آستو اونه و لهجه باهاش مونده.»
 
فصل هجدهم/ اپیزود دو

کیمیا دوباره به پسر سرخ‌مو نگاه کرد. موهای کوتاهش مثل شعله‌های آتش روی هوا شناور بودند. تنش مرتعش به نظر می‌رسید، مثل شعله‌های آتش بزرگ. گاهی لبخندی می‌زد، گاهی سر بلند می‌کرد، گاهی چیزی می‌گفت؛ اما مدام در شرم از ماهیتش، ساکت و بی‌صدا بود. با این وجود نمی‌شد نادیده‌اش گرفت. مثل خود آتش، گرمایی شیرین از او شعله می‌کشید.

کیمیا گفت:«به نظر نمیاد آدم بدی باشه.»

آنیا که داشت پاتیل کوچکی را روی قسمتی از آتش هم می‌زد، جواب داد:«نه، نیست. مارژیت‌ها همیشه در برابر بقیه جبهه می‌گیرن، اما مردم خوبی‌ان.»

زینب‌گل که داشت با تیلیا صحبت می‌کرد، لحظه‌ای رویش را از او برگرداند و با لحنی حاکی از عذاب گفت:«آنیا، زیر این پانسمانت خیلی می‌خاره، بیا بازش کن!»

آنیا با لبخندی کج جواب داد:«تا صبح خارشش برطرف می‌شه، بعد بازش کن.»

زینب‌گل شکلکی در آورد و به سمت تیلیا برگشت.

در سمتی دیگر، تاریا و کارن کنار هم نشسته بودند و حرفی نمی‌زدند. کارن خیلی بزرگ‌تر از چند روز پیش به نظر می‌رسید، قوی و مغرور آنجا نشسته بود. اما فاطمه قیافه‌ای به هم ریخته داشت، پیراهن خونینش را عوض نکرده بود و موهایش ژولیده بودند. زانوهایش را بغل گرفته بود، و شعله‌های آتش در چشمانش زبانه می‌کشیدند.

سارا هم ممکن بود مثل او غم‌زده شود، اما خواهران تیساوایی سرگرمش کرده بودند. لیرا و لیرانا، دختران بلوند پانزده و هفده ساله، انگار نه انگار که از جنگی برگشته بودند. برق زندگی در چشمانشان می‌درخشید. لیرا ساز کوچکی داشت، از صبح آن را زیر زرهش پنهان کرده بود. ساز شبیه چنگ کوچکی بود که دو لایه سیم داشت؛ عمودی و افقی. وقتی لیرا آن را نواخت، نوایی شیرین فضا را پر کرد. چیزی ورای دنیای واقعیت، انگار موسیقی تیساوا روح داشت. پر از زندگی بود، پر از رقص، آرامش و شادی مردمی که کنار ساحل زندگی می‌کردند و شب‌هایشان روشن از نور ستارگان بود. مردمی دور از کوهستان، دور از هیاهوی جنگ رایانا. مردمی دور از خون، دور از درد، سرشار از لبخند‌های واقعی و انعکاس دریا در چشم و خورشید در موهایشان.

لیرانا صدای خوبی داشت، و خواهرش نیز. به سارا اصرار می‌کردند بخواند، سارا گفت که شعر این آهنگ را نمی‌داند. لیرا گفت:«آهنگ‌های تیساوایی که شعر ندارن! هر چیزی رو می‌شه باهاشون خوند!»

سارا اصرار کرد که صدای خوبی ندارد. لیرانا گفت:«شماها اهل کجایین، که مردمش بدصدان؟ هر آدمی که دلش بخواد بخونه، قشنگ‌ترین صدای دنیا رو داره!»

با خواهرش شروع به خواندن آواز تندی کردند، که این بیت مدام در آن تکرار می‌شد:«آی دریا دریا دریا، شب بات قراری داره/ آی مهتاب مهتاب مهتاب، ماهی دلش گرفتاره!»

عجیب‌ترین صحنه آن شب، سینور مارون بود که از میانه‌های آواز پا به پای دخترها می خواند، و باعث شده بود چشم همه گرد شود. تاریوس و رونان و رادان تعجبی نکردند، آن‌ها او را بهتر از بقیه می‌شناختند. تنها کسانی بودند که به نام صدایش می‌زدند.
 
فصل هجدهم/ اپیزود سه

صبح زود، سارا متوجه شد کنار آتش خوابش برده بوده. کیمیا، لیرا و لیرانا و همه پسرهای سمپادیا هم به خواب رفته بودند. فاطمه در همان حالت نشسته خوابش برده بود. اما بقیه رفته بودند. آفتاب هنوز در نیامده بود، و سارا کسی را دور و برش نمی‌دید. فکر کرد اتفاقی افتاده.

کیمیا را صدا زد. او که تمام روز قبل را مشغول فعالیت بود، ناله‌‌ای کرد و بیدار نشد. سارا دور و بر افراد خفته چرخی زد، و متوجه شد کارن هم آنجا نیست. اطراف را گشت، و در محوطه‌ای که تمرین می‌کردند، زینب‌گل را پیدا کرد. کنار کپه‌ای از خاک نشسته بود، و پیراهن مشکی کثیف و پاره‌ای به تن داشت. پیراهن سبز تیره خودش روی پایش پهن بود و به نظر می‌آمد سعی دارد پارگی بزرگ بازوی آن را بدوزد. سارا به سمت او دوید. سلام کرد و پرسید:«بقیه کجا رفته‌ن؟»

زینب‌گل سر بلند کرد. چشمانش اندوهگین بودند.«رفته‌ن جلسه.»

سارا کنارش نشست.«تو چرا نرفتی؟»

«منتظر بودم شما بیدار شین. اونا به این زودیا شروع نمی‌کنن. آنیا باید یه چیزی از توی کتابهاش پیدا کنه و تاریا رفته تا یه امانت رو بگیره. زمان می‌بره. اومدم تا زهرا رو دفن کنم.» به کپه خاک اشاره کرد.

سارا به آن قبر کوچک و گمنام نگاه کرد. پرسید:«اینجا برای تدفین و این حرفا مراسمی ندارن؟»

«دارن، ولی تاریک‌ها رو حتی نباید دفن کرد، چه برسه به اجرای مراسم.»

سارا گفت:«اها..» یادش نبود دوستش اواخر عمر به یک شیطان ناقابل تبدیل شده بوده و سعی کرده او را بکشد. صحنه جنون‌آمیز کشته شدن زهرا را به یاد آورد و به خود لرزید.«چطوری فاطمه تونست بکشتش؟»

«انتظار داشتی وایسه و نگاه کنه؟»

«آخه... اون بهش یه چیزی گفت... گفت نمی‌تونی منو بکشی.»

زینب‌گل به او نگاه کرد.«واقعا گفت؟ این ترفند ساحره‌ست. کاری می‌کنه که نتونیم عزیزانمون رو بکشیم. کار فاطمه واقعا شجاعانه بود.»

چند دقیقه در سکوت گذشت. زینب‌گل اشک سارا را دید، و موضوع جدیدی پیش کشید.«تو می‌دونی چطور باید این رو بدوزم؟»

«مگه دوختن بلد نیستی؟»

«آنیا آستین پیراهنم رو از بالای زخم پاره کرده، راستش نمی‌دونم چطوری بدوزم که مثل اولش بشه.»

سارا به پیراهن نگاه کرد، و به آستینی که از چند نخ از آن آویزان بود.«فکر نکنم کلا بشه درستش کرد.»

«ای بابا...» پیراهن را بالا گرفت و به آن نگاه کرد.«واقعا؟»

سارا لبخند کمرنگی زد. زینب‌گل که می‌دانست نقشه‌اش برای خنداندن سارا شکست خورده، ساکت شد.

سارا راهی برای خلاص کردن خودش از شر افکار پریشان پیدا کرد:«توی مدرسه چه خبر بود؟»

«بهت که گفتم.»

«خب بگو اون تیر از کجا اومد؟»

«از زه یه کمون. نمی‌دونم.»

«باشه.» سارا ساکت شد. نه چون حرفی نداشت، چون سوالات بسیاری داشت و نمی‌دانست کدام یک را اول بپرسد.

«ام... کارن چرا اینطوری شده؟»

«چه طوری شده؟»

«خیلی... چیز... انگار قبلا اینجا بوده.»

«مثل من. وقتی اولین بار اومدم اینجا طوری بودم که انگار کاملا میدونم اینجا چطوریه. بعضی آدم‌ها توی دنیای اشتباهی متولد می‌شن. البته این نظر منه. کارن ذاتا قرار بود یه کماندار بشه، و الان هست.»

«تو ذاتا قرار بود کی باشی؟»

«نمی‌دونم. ولی مطمئنم قرار بود اینجا باشم.» درنگ کرد، سپس ادامه داد:«من... به همه دنیاهایی که کتاب‌هاشون دور توی دوره نوجوونیم خونده بودم سفر کردم. با اینکه همه‌شون عجیب و جالب بودن، اما هیچ وقت، توی هیچ دنیایی مثل اینجا، احساس راحتی نکردم.»

«توی هفت سال؟ چطوری به همه اون دنیاها رفتی؟»

زینب‌گل خندید. خنده‌اش ته‌رنگی از فشار عصبی داشت.«شاید این بدنی که تو می‌بینی بیست و دو سالش باشه، و توی واقعیت پونزده سال، ولی اگر سال‌هایی که توی جهان‌های مختلف زندگی کرده‌م رو با هم جمع کنی، بیشتر از شصت-هفتاد سال می‌شه.»

سارا بالاخره سوالی را که تمام این مدت درگیرش کرده بود، پرسید.«من هم می‌تونم برم به دنیاهایی که می‌خوام؟»

زینب‌گل سر تکان داد.«می‌تونی تو هم دنیای خودت رو پیدا کنی. بعضی آدمهای واقعیت تا آخر عمرشون از هیچی راضی نیستن و نمی‌دونن چرا.»

«یعنی این سفر کردن و... عوض کردن چیزها... دنیا رو به هم نمی‌ریزه؟»

«هر نویسنده‌ای یه مسافره. رد پای سفرهای جوانا رولینگ رو می‌شه توی جهان هاگوارتز دید، حتی گاهی به اونجا سر می‌زنه. تالکین وقتی توی واقعیت مرد، توی جهان آردا جاودان شد. جاودانگیش هدیه‌ای بود برای تقدیر از نقل داستان‌های آردا در دنیایی دیگه. وقتی برادران گریم مردن، می‌تونستن توی جهان سرزمین قصه‌ها به زندگی ادامه بدن، اما خودشون نخواستن. هانس کریستین اندرسون هنوز توی یه کلبه کنار دریاچه جوجه‌اردک زشت زندگی می‌کنه. آر.ال.استاین دنیایی رو پیدا کرده بود که تمام کابوس‌ها اونجا زندگی می‌کردن. شجاع‌ترین مرد واقعیت بود که با هر هیولایی دست و پنجه نرم می‌کرد و داستانش رو می‌نوشت. اگر قرار بود سفر کردن بین دنیاها چیزی رو به هم بریزه، هیچ وقت هیچ داستانی نوشته نمی‌شد.»

فکر سارا هنوز درگیر هضم حرف‌های زینب‌گل بود، که کیمیا از دور پیدا شد. به طرفشان دوید و نفس زنان گفت:«آنیا گفت... بیاین... همه بیدار شدن...»




https://harfeto.timefriend.net/16384213436735
 
فصل هجدهم / اپیزود چهار

آن روز هیچ جلسه‌ای برگزار نشد. دلایل متعددی داشت؛ از جمله آنها: تاریا هنوز از ماموریتش برنگشته و تینا به دنبال او به جنگل دیرا رفته بود، حال شیلار به خاطر بیماری مادرزادی‌اش به هم خورده بود و دچار خون‌دماغی بی‌پایان شده بود، کلاغی آموزش‌دیده برای سینور مارون یادداشتی آورده بود و باعث شده بود او مثل ببری زخمی خشمگین شود و به تاریا و تینا بنویسد که سریع برگردند. تازه از ظهر گذشته بود که گروهی سی نفره به دروازه‌ها رسیدند و کمی بعد معلوم شد از اساتید و دانش‌آموزان مدرسه تربیت جنگجو هستند که تا آن موقع در کوهستان آواره بوده‌اند.

عصر همان روز تاریا و تینا برگشتند، اما حمله سایه‌ها زمانشان را گرفت.

غروب آفتاب بود که بالاخره سینورمارون اعلام کرد چه چیزی خشمگینش کرده است. یادداشت را به تاریوس داد و گفت:«اولین بار در زندگیمه که می‌دونم دقیقا چه اتفاقی قراره بیفته، و هیچ راه حلی براش ندارم.»

یادداشت دست به دست چرخید، و معلوم شد داریان، مرد سی و چند ساله‌ای که دوازده سال در دربار برای سینور مارون جاسوسی کرده بود، گیر افتاده، و تا نیمه شب او را به آنجا می‌آورند تا آخرین آرزویش پیش از مرگ برآورده شود: حرف زدن با سینور مارون.

کسانی که داریان را می‌شناختند برآشفتند، و کسانی که نمی‌شناختند از آدم‌های مختلف اطلاعاتی درباره اش کسب کردند. او دوره مدرسه تربیت جنگجو را به پایان رسانده بود، اما حاضر نشده بود سوگند بخورد. نبوغ کمیابش باعث شده بود ایراداتی در این سوگند بیابد و به همین دلیل به در نوزده سالگی به اعدام محکوم شد. سینور مارون نجاتش داد: هوش او را در سیاست به کار گرفت، و داریان در ازای دینش برای او کار کرد.

رادان گفت:«ما نمی‌ذاریم بکشنش!»

سینور مارون گفت:«نمی‌تونیم اعلام جنگ کنیم. تعجب می‌کنم چطور هرچیزی یادتون دادم رو فراموش کردید؟! اگر وارد جنگ بشیم در دو جبهه باید بجنگیم.»

زمزمه‌کنان ادامه داد:«اوضاع فرمانروا از چیزی که فکر می‌کردم وخیم‌تر شده.»

تاریوس گفت:«سینور، وقتی جوزا، افعی سیاه رو به فرمانروا تحویل دادیم، تا روزی که اوضاع به هم ریخت توی زندان خود قصر بود. فکر نمی‌کنین یه ربطی هم به اون داشته باشه؟»

سینور مارون سر بلند کرد و گفت:«فکر نمی‌کنم، مطمئنم.»

دنیس که داشت چاقو‌هایش را تمیز می‌کرد، سرش را بالا آورد و بلند، طوری که همه بشنوند گفت:«فقط یه ربط کوچیک به اون نداره سینور، همه آتیشا از گور اون بلند می‌شه.» به دلیلی نامعلوم، سینور مارون حرفش را پذیرفت.



https://harfeto.timefriend.net/16384213436735
 
فصل نوزدهم/ اپیزود یک

صدای قدم‌های مطمئن داریان در راهرو قصر می‌پیچید. باشتاب، اما محکم و باوقار پیش می‌رفت. لباس رسمی به تن داشت. لباس خاکستری مردانه با شلوار مشکی. بالاپوشش تزیینی از دکمه‌های برنزی داشت و زنجیر نازکی از شانه‌اش آویزان بود. کفش‌های چرمش معمولی نبودند. چیزی میان چکمه معمول درباریان و نوعی کفش سفری که به درد فرارهای سریع می‌خورد به پا داشت. شنل کوتاه مشکی‌اش پشت سرش موج می‌زد. موهای بلوند تیره‌اش تا زیر گوش‌هایش می‌رسیدند و تمیز و مرتب کوتاه شده و شانه خورده بودند. ابروهای کشیده‌ای داشت و چشمانی عسلی و کدر که چیزی از اسرار درونش را نشان نمی‌دادند. اجازه حمل شمشیر نداشت؛ اما خنجری زینتی به کمرش آویزان بود و با کمی دقت، می‌شد نوک دسته چاقوی نقره‌ای‌اش را که از کفشش بیرون زده بود، دید.

عادت داشت موقع راه رفتن، دستش را مشت کند. این را همه می‌دانستند. خودش این را چو انداخته بود و با رفتارش باعث شده بود درباریان باور کنند او چنین عادتی دارد. عادتش در مواقعی مثل این به دادش می‌رسید: هیچ کس شک نکرد که او چیزی در مشتش پنهان کرده است.

کاغذ کوچک پیغامی در دستش بود از طرف "مِرولیان". مرولیان، اسم سینور مارون به زبان مارژیتی بود. مردی که استعداد داریان را کشف کرد. به خاطر مرولیان بود که حالا به جای آب خنک خوردن پشت میله‌های زندان یا پوسیدن در قبر، داشت بار یکی از خطرناک‌ترین ماموریت‌های آن زمان را به دوش می‌کشید.

به سمت راست پیچید و در زد. صدایی گفت:«بیا تو!»

داریان آن صدای زیر را می‌شناخت. صدایی که همیشه چاپلوسانه کنار گوش فرمانروا پچ‌پچ می‌کرد. صدا در نظرش مثل صدای یک موش صحرایی بود که دچار مشکل حنجره شده باشد؛ داریان ‌کوشید تا با شنیدن آن، چهره‌اش را جمع نکند.

او کاغذ را در دهان گذاشت و خورد. سپس وارد شد. در را پشت سرش بست. او آخرین نفری بود که رسیده بود. جناب وزیر از کنار صندلی فرمانروا گفت:«دیر کردی، داریان.»

داریان تعظیمی بلندبالا کرد و گفت:«واقعا متاسفم، سروران من. باید به اوضاع انبار می‌رسیدم. ظاهرا باز هم یکی از انبارداران بخشی از مواد غذایی رو به مردم بخشیده. کی می‌دونه، شاید هم برای شورشی‌های رایانا فرستاده.» هیچ کس هیچ وقت قرار نبود بفهمد که او خودش برای دوستان رایانایی‌اش آذوقه می‌فرستد.

به سمت جایگاه خودش رفت، و حواسش بود که مثل همیشه هنگام راه رفتن دستش را مشت کند.

مشاور اول، که مردی بود قدبلند و لاغر، گفت:«باید می‌دادین اعدامش می‌کردن، تا بدونه انبارداری یعنی چی.»

صدای تایید حضار بلند شد، که پنج شش نفر بیشتر نبودند. فرمانروا مثل یک مجسمه یخی، بی‌حرکت نشسته بود. مرد ریزنقش موش‌مانند از دسته صندلی‌اش آویزان شده بود و زیرلب مجیز او را می‌گفت.

داریان به فرمانروا نگاه کرد. چطور این مرد، که روزی خردمند و عادل بود، به این روز افتاده بود؟ درست است که در مورادی کم‌عقلی نشان داده بود، اما هرچه بود بهتر از این بود که مثل یک عروسک خیمه شب بازی شود.

فرمانروا لاغر شده بود. موهای جوگندمی‌اش بلند شده و از عرق به دور صورتش چسبیده بودند. به صندلی تکیه زده بود و هیچ نمی‌گفت.

داریان که همیشه حواس پنجگانه‌اش قوی بودند، بوی عجیبی از فرمانروا حس می‌کرد. بوی ماندگی، رطوبت، فساد. وقتی رویش تمرکز می‌کرد، بو قوی‌تر می‌شد. آن قدر که داریان حس می‌کرد اگر به فرمانروا دست بزند، گوشت از استخوان او جدا می‌شود و انبوهی از کرم و حشره، از دل و روده‌اش بیرون می‌ریزد.

جلسه داشت شروع می‌شد و داریان، با همان مهارتی که او را دوازده سال در سمت پیشکار از یک سو و جاسوس از سوی دیگر نگه داشته بود، حواسش را به جلسه داد و چنان ژستی گرفت، که ممکن نبود تفاوتی میان او و دیگران حس کنید.

موضوع جلسه، شورش رایانا و تاثیراتش بر قلمروهای دیگر بود. همه می‌دانستند قدرت و سلطه فرمانروا در حال تحلیل رفتن است و دلیلش هم مقاومت رایانا بود. بعد از شش یا هفت ماه تبعید و بسته بودن مرزها، مورد حمله سایه‌ها و تاریک‌ها قرار گرفتن و تحت تعقیب بودن اعضای اصلی شورش، انتظار می‌رفت کم کم ضعیف و در نهایت هم تسلیم شوند؛ یا حداقل در قلمروهای دیگر پیدایشان شود تا بتوان گیرشان انداخت. اما نه خبری از ضعف بود، نه تسلیم، نه حتی اعضای اصلی و فرعی در قلمروهای دیگر. سرزمین رایانا، درست مثل سنگ‌های کوهستان شمالی، محکم و استوار ایستاده بود، بدون هیچ‌گونه کمبود نیرو، تمام مدت دیده‌بان‌ها و نگهبان‌هایی حرفه‌ای داشت که به کوچکترین حرکت در تیررسشان واکنش نشان می‌دادند. با این که مدرسه تربیت جنگجو، که یکی از پایه‌های مقاومت رایانا به شمار می‌رفت، از هم پاشیده بود و اساتید و دانش‌آموزانش به قتل رسیده، و گروهی از آنها در کوهستان آواره شده بودند، باز هم رایانا کوچکترین ضعفی نشان نمی‌داد. شورای سلطنتی-که داریان هم عضوش بود- دوست داشتند فکر کنند تعداد نیرویی که از مدرسه نجات یافته و به رایانا رفته‌اند به اندازه‌ای است که هر کمبودی را جبران می‌کند و از سرزمین‌ آزاد هم به آنها کمک می‌شود؛ اما تک‌تکشان می‌دانستند(و داریان بیشتر از همه) که مردم کوهستان، زاده سختی سنگ‌اند؛ با جنگ بزرگ می‌شوند و گرسنگی و سختی با تار و پود تنشان در هم می‌آمیزد؛ کودکانشان در کوهستان پر از گرگ و مار و پرتگاه‌های تیز بازی می‌کنند، مردانشان با کوله‌باری از سلاح از شیب تند و تیز صخره‌ها بالا می‌روند و به نفس‌نفس نمی‌افتند، و کف دست زنانشان از لمس کمان و شمشیر زمخت و زبر می‌شود. می‌‌دانستند که تبعید و سختی رایانا را از پا در نمی‌آورد؛ اما باز هم دل خوش می‌کردند.

داریان در دل به دوستانش، به مقاومتشان، به غرورشان و به وفاداریشان به روشنایی افتخار می‌کرد، و در ظاهر از آنها و همه چیزشان متنفر بود.

وزیر گفت:«اگر فقط یه نفرشون رو گیر می‌انداختیم، می‌فهمیدیم چطور مقاومت می‌کنن، راحت می‌تونستیم از پا درشون بیاریم.»

داریان گفت:«درخت رو از شاخه‌هاش قطع نمی‌کنن، جناب وزیر. چون دوباره رشد می‌کنه. درخت رو از بن و ریشه قطع می‌کنن، مخصوصا اگر درخت تنومندی مثل رایانا باشه.»

وزیر، که هم دوست داشت نظر داریان را بداند(چرا که فرهیخته‌ترین و باهوش‌ترین جمعشان بود) و هم به غرورش برخورده بود که پیشکار قصر او را چنین به چالش کشیده، گفت:«و من هم نگفتم اون یک نفر رو بکشیم، گفتم از نظامشون سر در بیاریم. همین ریشه اون درخته.»

داریان زیرکانه به او نگاه کرد. مرز باریک بین زیرکی و گستاخی؛ دوازده سال بود که روی لبه تیز این چاقو راه می‌رفت؛ نه پایش را می‌برید، نه می‌افتاد. درست روی خط باریک نبوغ قدم برمی‌داشت.«قلمرو رایانا مرکز قدرت نظامی ماست. ما با یک سرزمین نمی‌جنگیم، با یک شورش که در اون سرزمین پنهان شده، می‌جنگیم. وقتی شورش از بین بره، دوباره با اون سرزمین تجارت خواهیم کرد، فرزندانشون سربازهای ارتش‌های ما خواهند شد و افرادی هم از سرزمین‌های ما برای آموزش نظامی به اونجا خواهند رفت. باید دقت داشته باشیم که گرچه الان سایه‌ها و تاریکی داره به نفع ما عمل می‌کنه، اما اینطور باقی نمی‌مونه، و ما برای مقابله با اون دشمن، که به مراتب بزرگ تر از شورش رایاناست، نیاز به جنگجو داریم.» مکث کرد، نفسی عمیق کشید و ادامه داد:«مخصوصا با این وضع، که برای چند قرن سرزمین مرکزی در صلح مطلق به سر برده. مردم رایانا جنگ رو می‌شناسن، با ناامنی بزرگ شده‌ن و اسکان یه گله گرولای وحشی در نزدیکی دروازه‌هاشون رو تهدیدی حساب نمی‌کنن؛ چون حتی اگر حمله‌ای صورت بگیره، همه، حتی نوجوانانشون هم می‌تونن بدل به نیروی نظامی بشن. برعکس، اینجا در سرزمین مرکزی، آرامش و آسایش چند صدساله باعث می‌شه مردم از شنیدن خبر عبور یک سایه هم وحشت کنن. این مردم نمی‌تونن از خودشون دفاع کنن. ارتش ما از همین مردمه، این سربازها نهایتا 11 سال در رایانا زندگی و تحصیل کرده ن، بدون رهبرانی از رایانا حتی نمی‌تونن از یک کلبه محافظت کنن.»

مشاور دوم، که عقلش کمی قلوه‌سنگ بر می‌داشت، گفت:«یعنی شما طرف رایانایی‌ها هستین؟»

مشاور اول، مافوقش، طوری به او نگاه کرد که انگار به سگی خنگ نگاه می‌کرد.

داریان جواب داد:«کلمه اشتباه به کار بردید! رایانایی‌ها، نه. ما به مردم رایانا نیاز داریم و با اونا وارد جنگ نمی‌شیم. البته که من طرف رایانایی‌ها هستم، فکر نمی‌کنم کسی در این جمع باشه که ندونه خاندان مادری من رایانایی هستن. من دارم می‌گم فقط با شورش بجنگیم، و هر رایانایی‌ای که به شورش بپیونده، شورشی حساب میشه.»
 
فصل نوزدهم/ اپیزود دوم

سکوت حضار نشان می‌داد با او موافق‌اند، یا هنوز متوجه نشده‌اند. حالت دوم معمول‌تر بود و داریان به دیدن آن عادت داشت. آدم زرنگ در دربار کم پیدا می‌شد، و او از این که تنها نابغه آن جمع بود، احساس رضایت می‌کرد. چون توانسته بود اوضاع را تا حدودی به دست بگیرد. تنها کسی که توانایی ایستادن جلوی هوش او را داشت، در زندان بود. اما منطق داریان اجازه نمی‌داد خیالش از او راحت شود، و همیشه بخشی از ذهنش روی جوزا زوم شده بود.

آرام‌تر گفت:«علاوه بر اون، فکر نمی‌کنم همه افرادی که در اون شورش دستی دارن، مجازاتشون مرگ باشه. مارون خائن، بدون تعارف، بهترین معلمی بوده که هر کسی می‌شناسه، و یه معلم می‌تونه خیلی راحت جوانها رو جذب کنه.»

وزیر گفت:«به نظر تو کدومشون بی‌گناهه؟ نکنه خود مارون؟ یا پسرش؟» از این‌که بالاخره توانسته بود داریان را تحقیر کند، احساس رضایت می‌کرد.

داریان به صندلی تکیه زد و در حالی که نوک دو انگشت شست و سبابه‌اش را به هم می‌مالید، جواب داد:«خودش که مسلما نه؛ اما پسرش، شاید. من اگر جای رونان بودم، شاید پدرم رو در کاری همراهی می‌کردم که به نظر خودم درست نبود.» مستقیم به چشمان وزیر نگاه کرد تا تاثیر حرفش را بسنجد.

مشاور اول ناگهان به حرف آمد:«اون پسر قطعا بی‌گناهه! هیچ چیز اون به پدرش نرفته! اون موهای استخوانی مادرش رو داره و چشمان آسمانی اون رو! حتی قیافه‌ش هم شبیه پدرش نیست چه برسه به اخلاقش!»

داریان پوزخندش را فرو خورد. فقط او در آن جمع می‌دانست که رونان چقدر شبیه پدرش است.

وزیر گفت:«ساکت شو، جناب مشاور. کسی توی این اتاق نیست که ندونه اون زن بعد مزاحمت تو خودکشی کرد. درسته که هر مدرکی رو از بین بردی، ولی زنده بودن اون پسر بزرگترین مدرک جرمته!» شاید به نظر برسد وزیر منتظر فرصتی بود تا مشاور اول را گیر بیندازد، اما ادامه حرفش چنین منظوری نداشت:«حداقل می‌کشتیش! کشتن یه بچه اینقدر سخت بود؟»

مشاور دوم گفت:«همه می‌دونن که شما از اون زن خوشتون می‌اومد، آقا. طبیعیه بخواین موها و چشماش توی این دنیا بمونن.»

مشاور اول چیزی به وزیر نگفت، اما طوری به دستیارش، مشاور دوم، نگاه کرد که او در صندلی فرو رفت.

داریان صبر کرد تا حرف گذشته تمام شود. سپس گفت:«علاوه بر اون، اکثر افرادی که رایانایی اصیل نیستن، واقعا تمایلی به موندن با این شورش ندارن.»

وزیر گفت:«منظورت اون کیمیاگره ست؟ یا اونی که ادعا می‌کنه دختر ستاره‌ست؟»

«کیمیاگر حتی قبل از این شورش تحت تعقیب بود. ترس شما از یک دانشمند کاملا منطقیه اما تحت تعقیب قرار دادنش، خطر بزرگتریه. به هر حال، یک شفاگر جایی فعالیت می‌کنه که بهش نیاز داشته باشن. شک ندارم اگه فرصتش پیش بیاد، تاریک‌ها رو هم درمان می‌کنه. اما در مورد دختر ستاره، اول این که اون چنین ادعایی نداره. دوم، چرا باید از یک افسانه بترسیم؟ اون زن نه افتخار جنگی‌ای به نام خودش ثبت کرده و نه در هیچ کدوم از شورش‌های معروف صد سال اخیر حضور داشته.»

«اون توی بلاسا بزرگ شده، با آب و غذای وحشی‌ها! انتظار داری یه وحشی نباشه؟»

داریان صاف نشست.«من مدرکی مبنی بر وحشی بودنش نمی‌بینم، جناب وزیر. و ذهن من بر مبنای مدارک کار می‌کنه.» در عین احترام و به کرسی نشاندن حرف خودش، توی سر وزیر هم کوبیده بود. وزیر متوجه این تحقیر شد، اما داریان کاری نکرده بود. نمی‌توانست بلایی سرش بیاورد.

مشاور اول گفت:«پس... کدوم؟ خواهران موسرخ؟»

«اونا، شاید. اما مطمئن نیستم.»

مشاور دوم، با شور و شوق یک بچه داد زد:«من فهمیدم! اون زنه که معلوم نیست اهل کجاست! اسمش چی بود؟ چی بود...»

داریان، انگار که از یک موضوع بدیهی صحبت می‌کرد، گفت:«لورینا؟» مشاور دوم سر تکان داد. در نهایت خنگی، درست دست روی کسی گذاشته بود که منظور داریان بود، اما داریان به روی خودش نیاورد. از مرولیان پیامی برایش رسیده بود، که لورینا قرار است به زودی در آن اطراف پیدایش شود، و او باید کاری می‌کرد او را از فهرست اعدامی‌ها حذف کنند تا اگر گیر افتاد، بلایی سرش نیاید.

گفت:«اوه، اون؟ البته! فکرش رو بکنید، اون مدرسه تربیت جنگجو رو جهشی خونده. از همه‌شون ضعیف‌النفس‌تر و جوان‌تره و کاملا مشخصه به زور و تحت تاثیر دیگران سوگند خورده. به نظرم اگه فقط باهاش حرف بزنیم میاد طرف ما.» مهم نبود چقدر شخصیت واقعی لورینا را تحریف می‌کرد، کافی بود آنها به او به چشم یک بچه احمق نگاه کنند تا در امان باشد.

مشاور دوم که مردی به شدت زودباور بود، سر تکان داد و حتی به نظر می‌رسید دلش برای لورینا می‌سوزد. مشاور اول سر تکان داد و پذیرفت؛ اما وزیر با دقت به داریان نگاه کرد. باورش شده بود، اما با هوش اندکش حس می‌کرد یک جای کار داریان می‌لنگد. حتی او، که سابقه‌اش بیشتر از داریان بود، برای چیزی غیر از منافع شخصی‌اش کار نمی‌کرد. چطور داریان این قدر خودش را وقف کارهای دربار کرده بود؟

در سکوت به وجود آمده، فرمانروا تکانی خورد و صدایی شبیه ناله در آورد. بوی فساد و ماندگی بینی داریان را آزرد.

مرد موش‌مانند از کنار صندلی فرمانروا گفت:«بد نیست نظر شاه رو هم بپرسین! مثلا ایشون در صدر جلسه هستن!»

وزیر گفت:«البته! عالیجنابا، نظر شما چیه؟»

لب‌های شاه پیر تکان خورد. مرد موش‌مانند مثل یک افعی از صندلی فرمانروا بالا خزید و کنار گوشش گفت:«پادشاها، به نظر شما آن دختر غریبه، لورینا، بی گناه است؟»

لب‌های شاه دوباره تکان خورد، و او گوشش را نزدیک دهان او برد تا بشنود.

شاه پچ‌پچی طولانی کنار گوش او کرد.

بوی ماندگی شدت گرفت. آن قدر زیاد شد که داشت حال داریان را به هم می‌زد. باورش نمی‌شد؛ چطور بقیه آن بو را حس نمی‌کردند؟ همین که روی بقیه تمرکز کرد، دلیلش را فهمید. تمام آدم‌های آن اتاق، غیر از خود داریان، بوی ماندگی و فساد می‌دادند. داریان حس کرد از پشت پنجره‌ای رنگی به آنها نگاه می‌کند و خود واقعیشان را نمی‌بیند.

مرد موش-افعی‌مانند که داریان نمی‌دانست دقیقا به چه حیوان پلیدی شبیه است، با صدای زیرش اعلام کرد:«فرمانروا، که جانم به فدایشان، با نظر داریان پیشکار مخالفند. آن زن باید اعدام شود.»

داریان گفت:«پادشاه، چرا با خود ما حرف نمی‌زنید؟ مدت‌هاست که صدای رسای شما را نشنیده‌ایم!»

چشمهای شاه باز شد، و مرد ریزنقش گوشش را نزدیک دهان او برد.

بوی تند چنان شدید شد که چشم‌های داریان آب افتاد و سرش به طرزی غیرقابل تحمل درد گرفت. تمام غرایزش سرش فریاد کشیدند که هر چه سریع‌تر از آنجا فرار کند؛ اما در حالی که به سختی چشمهایش را باز نگه داشته بود، سر جایش ماند. وزیر با تعجب به او نگاه کرد. نمی‌فهمید چه چیزی باعث تغییر قیافه داریان شده.

مرد ریزنقش اعلام کرد:«جلسه تمومه! فرمانروا خسته‌ن!»

تک‌تک افراد تعظیم کردند و از آنجا رفتند. داریان بلندبالاترین تعظیم را نثار فرمانروا کرد و عقب عقب از در بیرون رفت. وقتی در پشت سرش بسته شد، حس می‌کرد درون سرش میخ می‌کوبند.

به سمت اقامتگاهش به راه افتاد؛ حیرت کرده بود. برای اولین بار در زندگی‌اش، نمی‌توانست صاف و درست قدم بردارد. چشمهایش از درد سیاهی می‌رفتند و هر چند قدم سکندری می‌خورد. وقتی در را بست و در حریم امن اتاقش تنها شد، درد به حدی رسیده بود که ناله‌ای غرش‌مانند از میان دندان‌هایش بیرون زد.

بوی فساد در دماغش بود؛ مثل آتش ریه‌هایش را می‌سوزاند و مغزش را ذوب می‌کرد.

نمی‌فهمید چه بلایی دارد سرش می‌آید. یعنی آن چیز، آن چیز سیاه، شاید یک جور جادو، که تمام آدم های آن اتاق را فاسد کرده بود، سعی داشت همان بلا را سر او بیاورد؟ یعنی همه آدم‌های آن اتاق-و حتی خود شاه- چنین دردی را تجربه کرده بودند؟ یا فقط او بود که داشت با آن می‌جنگید؟
 
Back
بالا