اگه رفتار بچه ات مثل رفتار خودت توی خانواده بود چی؟

[big cat]

از تولد تا هفت سالگی همه فکر می کردن بیش فعالم آره یه موجود تخریب گر سادیسم بودم که وای به حال بدبختایی که نقطه ضعفشون میفتاد دستم
اگه یکی باهام اینکارو بکنه؟ همراهیش می کنم تا وقتیکه ازم کم بیاره دوست ندارم رکوردامو به کسی بدم

 

[Saghar1911]

ولی‌‌ از وقتی این تاپیکو دیدم و نشستم فکر کردم از خودم شرمگین شدم. واقعا دلم نمیخواد بچه هام شبیه من باشه رفتارشون. فرزند بسی مزخرف هستم.

 

[ra-na]

از اونجایی که خودم خیلی آدم درونگرایی هستم و خیلی سخت یه چیزیو بروز میدم و فقط با کسایی که باهاشون خیلی راحتم میتونم خوب حرف بزنم،سعی میکردم انقدر با بچم رفیق و صمیمی باشم و بهش حس امنیت بدم که اصلا در مورد هیچ چیزی ازم نترسه و بیاد با خیال راحت بهم حرفاشو بگه،منم جای اینکه همش سرکوفت بزنم و عصبی بشم و نصیحتش کنم مثل یه دوست بشینم پای حرفاش

 

[پرنیان.ک]

خیلی اتفاقی الان داشتیم با خانواده صحبتشو می‌کردیم. گفتم بچه ی ناخلف نداشتین و ندیدید که بدونید ما خوب بودیم. گفتن دیدیم. داداشم گفت ما عالی نبودیم، بدم نبودیم. گفتم آره ما معمولی بودیم. بابام برگشت گفت اگه خیلی خوب بودین یا خیلی بد حداقل تکلیفمون باهاتون مشخص بود. شما متوسط بودید. گفتم متوسط بودن خوبه، زندگی بی سر و صدایی داری؛ سرت به کار خودته، نه کاری به کار کسی داری نه کسی به کارت کار داره. همه متفق القول گفتن متوسط بودن اصلا خوب نیست حتی خود داداشم...

خلاصه که ما بچه های خوبی بودیم. می شد بهترم باشیم اگه می پذیرفتنمون و دائم مقایسه نمی شدیم. مشکل اینجا بود که خانواده بچه ی معمولی نمیخواستن؛ تا جایی که کاری کردن خودمونم باور کنیم معمولی بودن بده.

+ من اگه یه بچه ی معمولی مثل خودم داشته باشم سعی می‌کنم همونطوری که هست قبولش کنم چون این بچه بی دردسره، فقط باید بفهمیش ، بپذیریش و باهاش دوست باشی که حال جفتتون خوب باشه...