سمپادیا

موضوع کلیدی اینجاست که تمام این راه حل های مختلف، هنوز در چارچوب دموکراسین، پس نمیشه این مسئله رو ایراد دموکراسی دونست، در حالی که تو هیچ نوعی از استبداد، راه حلی نداره. در کل وجود نمایندگان نسبتا غیرحزبی برای منافع گروه های خاص، یا احزاب مرتبط با گروه های خاص، یا مجالس چندگانه، پدیده جدید و عجیبی تو دموکراسی نیست.

البته این نکته رو میتونم به عنوان نوعی دور بودن کشورهای به اصطلاح دموکرات از ماهیت خود دموکراسی قبول کنم، اونم اینکه اجازه نابرابری منابع مالی به احزاب داده میشه، که خودش باعث میشه توان تبلیغاتی به ابزاری برای جلب رای تبدیل بشه و از اون طرف، احزاب هم بیشتر و بیشتر سعی میکنن که نماینده منافع ثروتمندا باشن، چون به منابع مالی بیشتری دسترسی پیدا میکنن و شانس بردنشون بالا میره. تبلیغات و منابع مالی باید قانونا بین همه احزاب یکسان باشه.

من با مثال ساده ی دموکراسی تو زندگی شخصی خودم و تو دانشگاه سر و کله زدم‌و دیدم چجوری اکثریت اقلیت رو سرکوب می کنن
این که شما بگید راه حل دیگه ای نیست پس باید به دموکراسی اکتفا کنیم باز یه مغلطه ست
ما نمی دونیم‌هست یا نیست
شاید باید بیش تر تامل کنیم
به عبارتی در مورد وجود داشتن اظهار نظر قاطعانه می شه کرد اما در مورد وجود نداشتن خیر (گرچه در مورد وجود یه چیزی هم توی اپیستومولوژی باز نمی شه خیلی صاف و صادق بگی من می دونم‌فلان چیز وجود داره چون این حالت اعتقاد و عقیده داره و از آبزرو کردن محیط خارج می شه)

از دموکراسی فقط رویه بیرونیش که می‌گه "همه حق رای دادن و تصمیم گرفتن دارن " رو می بینید بعد که میایید بیرون و می بیند در نهایت اکثریت به اقلیت می چربه رو نمی بینید؟

درباره نکته اول و تجربت، من نمیدونم تجربت چی بوده، اما نسبت دادن دموکراسی به هرکدوم از نهادهای یه حکومت دیکتاتوری مثل ایران، بی معنی و خنده داره.
وقتی گزینه ای رو رد میکنی، قبلش باید گزینه بدیلی داشته باشی، وگرنه بدیهیه که هیچ چیز کامل نیست، بلکه «کامل ترین گزینه موجود و ممکن» رو انتخاب میکنیم، و این «ترین»، در نسبت با بقیه گزینه های موجود معنی پیدا میکنه، یعنی مقایسه ایه، نه مطلق. اگه چیز بهتری نداری که با دموکراسی مقایسه بشه، پش دموکراسی علی رغم نقایصش، همچنان بهترین گزینه باقی میمونه و وقتی میگی «حالا کی گفته دموکراسی خوبه؟»، حرفت کاملا بی موضعیت میشه، چون هیچکس نمیگه مطلقا خوبه، بلکه همیشه با بقیه گزینه ها مقایسه میشه. این از نکته دوم درباره اکتفا به دموکراسی.

و درباره نکته سوم، اتفاقا چربیدن اکثریت به اقلیت رو میبینم و هیچ مشکلی توش نمیبینم. تا وقتی که به اقلیت ظلم نشه و شانسشون برای رقابت و شنیده شدن گرفته نشه، هیچ مشکلی تو انتخاب موقت نظرات اکثریت وجود نداره. به مرور زمان، توجه به اقلیت و تضمین هرچه بیشتر حقوقشون، داره بیشتر و بیشتر هم گسترش پیدا میکنه و به همین نقطه متوقف نخواهند بود. اما با تعریف تو، اساسا هر سیاستی، نوعی سرکوبه، چون هیچ جوری نمیشه همه رو راضی کرد و به تمام خواسته ها عمل کرد؛ نمیشه هم سکولاریسم داشت و هم حکومت اسلامی، نمیشه هم کاپیتالیست بود و هم سوسیالیست، نمیشه هم بودجه یه بخش خاص رو افزایش داد و هم همزمان کاهش داد.

هرنوع بدیلی هم که برای دموکراسی پیدا کنی، باز مجبور به انتخاب کردن برخی سیاست ها و کنار گذاشتن برخی دیگه ست، یعنی یه گروه به دیگری میچربه، چون در غیر اینصورت منطقا ناممکنه. حالا سوال اینجاست که این چربیدن، براساس حق مشارکت همه مردم و برگزیدن اونی که بیشترین انتخاب رو داشته، اما در چارچوب یک حقوق و قانون اساسی که نوعی افسار به حدود اجرای نظریات اکثریت میزنه و از ظلم به اقلیت جلوگیری میکنه، باشه، یا یک فرد/حزب/نهاد، هرکاری دلش خواست کنه. مفهوم «سرکوب» رو چنان گسترش میدی که درواقع حتی اصل عدم اجتماع نقیضین رو هم «سرکوبگرانه» میگنه.

حالا سوال اینجاست که این چربیدن، براساس حق مشارکت همه مردم و برگزیدن اونی که بیشترین انتخاب رو داشته،

کلیک کنید تا باز شود...

مشکل اینه که شما فقط دنبال اینید که مملکت رو طبق نظرات مردم بچرخونید.
در حالی که این مردم ممکنه گاها نظراتی داشته باشن که نتیجش مفتضح باشه.
یه حکومت باید بر اساس فضیلت جلو بره نه امیال شخصی مردم.

برای حوزه ای مثل سیاست، «فضیلت» کلمه خیلی مبهمیه؛ و از اونطرف، مردم قرار نیست تصمیمات فنی رو بگیرن و حتی در دموکراسی های مستقیم تری مثل سوییس هم برای همه چیز، رای گیری مستقیم انجام نمیشه، بلکه مردم هر حزب، نمایندگانی رو در اختیار داره و یکسری خط و مشی کلی داره، مردم هم به برخی احزاب/نمایندگان رای میدن، چون اونهارو بهترین نمایندگانشون برای اون امور میدونن، و بعد هم نماینده منتختب(نخست وزیر یا رئیس جمهور)، به تشکیل اعضای کابینه دولت میپردازه و از مجلس رای اعتماد میگیره.

بنابراین، مردم انتخاب میکنن که با خط و مشی کلی چه نمایندگانی از کدوم احزاب موافقن، اما تصمیمات جزئی و فنی در طی دوران زمامداری، توسط این نمایندگان اتخاذ میشن، و نه مستقیما توسط مردم؛ وگرنه اصلا نماینده انتخاب نمیکردن. دموکراسی و تکثرگرایی، دقیقا بخاطر همینه که توافق نظری درباره «فضیلت» وجود نداره، بنابراین، به بحث آزادانه دربارش میپردازن(مناظرات انتخاباتی)، یکیشون انتخاب میشه، اگه طی اون سال ها عملکرد رضایت بخشی داشت، بازهم انتخاب میمونه، نداشت هم یه حزب دیگه میاد سرکار.

بنابراین، «چارچوب بنیادی قانونی-حقوقی» و «تصمیمات فنی»، که خیلی هم مهم و تاثیرگذارن، ارتباط مستقیمی با نظر مردم ندارن و «مملکت با نظر مردم نمیچرخه»، اما مردم در حکومت «مشارکت» دارن، «مشارکت» هم یعنی شرکتی دیگه ای غیر از مردم هم وجود دارن، هرچند که قاضیان نهایی، مردمن. ترکیب نظارت مردمی با آزادی رسانه و.... برای دور کردن فساد از حکومت و عدم پاسخگوییش لازمه، دقیقا برخلاف روند رهبر و ارباب های جنایتکارت.
ضمنا بار سومه دارم میگم نمیخوام موجود عرزشی توی پروفایلم ببینم. خنگی چیزی هستی؟

بله منم قصد راضی نگه داشتن همه رو ندارم
و همون بِه که سیستم با چرایی خودش شروع به کار کنه
هدف ما ازین نظرسنجی چی و کیه و چجوری می تونیم به اون هدف برسیم
اکثریت خیلی از اوقات صلاحیت نظر دادن ندارن
اما آزادی چیزیه که نسیب همه باید بشه پس شاید اگر به من باشه سیستم های آنارشیسمی رو یه راه حل درنظر بگیرم

در مورد اتفاق افتاده راستش نه ربطی به ج.ا و سیستم ج.ا نداره
ربط به نسل z و انتخاب هاش داره و این که چجوری توی همون کسایی که اسم‌خودشون رو برانداز می زارن منگل های خیلی زیادی پیدا می شه که می خوان "خیلی دوست داشتنی و گوگولی مگولی " توی جمع بنظر برسن

اکثریت، صلاحیت نظرات فنی و تخصصی ندارن، اما سیاست فقط از چنین بخش هایی تشکیل نشده، بلکه بخشی داره که با منافع عمومی آمیخته شده و اتفاقا در این حوزه، «نظر مردم» اهمیت پیدا میکنه، وگرنه دولتمرد هرکاری دلش بخواد رو میکنه. هر نظری هم که درباره احتمال اشتباه بودن و احمقانه بودن نظر مردم بیاریم(که درسته)، برای هرکس دیگه ای هم صادقه، پس باعث امتیاز سیستم دیگه ای به دموکراسی نمیشه.

آنارشیسم هم بدیلی برای دموکراسی نیست، چون اصلا حوزه شون فرق میکنه؛ آنارشیسم هرنوع مخالفت با سیستم دولتیه، اما برای اداره امور جمعی، اکثر آنارشیست ها اتفاقا دموکراسی مستقیم رو انتخاب میکنن، که حتی نسبت به دموکراسی های فعلی، خیلی «نظر مردم»محورتره، گرچه، جامعه رو یه اجتماع داوطلبانه میدونن و حق جدایی از اون جامعه(حتی حق تجزیه) رو به رسمیت میشناسن(که من هم موافقم).

یه لحظه یه لحظه احساس می کنم‌اینقدر همه چیز انتزاعی شده که-
الان فرض کنید که شما طرفدار دموکراسی هستید بعد توی یه نظر سنجی برای انجام یه اتفاق خیلی مهم دو زمان به شما دادن
و گفتن که حتی یک رای هم نباید تخطی کنه و همه یا باید بزنن گزینه a یا گزینه b
میل درونی شما تمام انگیزه ی شما و تمام انتخاب ممکنی که براتون می زاره گزینه a عه
می بینید که همه دارن می زنن گزینه b
الان چی کار می خواید بکنید؟ خودتو به عنوان یه فرد که انگیزه اش مشخصه می خوای زیر سوال ببری یا بقیه رو؟

و آها گزینه ی b خیلی خیلی زیاد راه رو برای شما سخت می کنه

اگه اون «اتقاق خیلی مهم»، چیزی نیست که چارچوب حقوقی بنیادین رو نقض کنه و ظلم به کسی باشه، اما یه تصمیم مثلا ایدئولوژیک مهم و تعیین کننده ست، و فرض هم کنیم که در این انتخابات فرضی، چیزی مثل برتری مالی تاثیر نداشته، خب وقتی نظرم انتخاب نشه، نمیتونم که بقیه رو مجبور کنم، گرچه که دیدگاه خودم رو نگه میدارم، وقتی استدلالی از جانب مخالفین(اکثریت) ندیده باشم که قانعم کنه. بنابراین اگه تو اون رای گیری شرکت کنم هم، رای من همون a باقی میمونه، گرچه که اجرا دستکم برای ۴-۵ سال اجرا نخواهد شد، تا ببینیم بعدا چی میشه.

و بقیه هم تنها استدلال قابل دفاعی که برات دارن چیزی شبیه "مشکل خودته" و"به ما چه! اکثریت ماییم‌و دوست داریم اون زمان باشه به تو هم ربطی نداره" می فهمی که دموکراسی با هزارتا اما و اگر و شرط قابل پذیرشه

به عبارتی مطرودت می کنن و توقع یکطرفه ی همراهی رو دارن؟-برا چه؟
برای این که خب تو اقلیت عقب مونده ای احمق خرفت دنبال چی می گردی
با جمع همراه شو حتی اگر از امیال درونی خودت بزنی بهرحال می دونی جمع》》》》 اشکالیم نداره وقتی مثل یه اشغال باهات رفتار می کنن وقتی نظر تو با بقیه فرق داره