سمپادیا

البته استدلال برای دموکراسی رو میشه حتی خیلی ریشه‌ای تر پی گرفت و اونم اینکه حتی فارغ از پیامدهای مثبت و جذابش برای اکثریت انسانها، اساسا وقتی که "کشور" رو ملک مشاع طبقه بندی کنیم، و نه زمینِ شخصی یک فرد که بقیه رعیت و مستاجرشن(تصور قرون وسطایی از شاهنشاهی)، منطقا این یعنی اینکه مالکان حقیقی اون کشور، یعنی مردمش، نسبت بهش حق سرنوشت و تصمیم‌گیری از طریق مستقیم یا غیرمستقیم رو دارن. هر حالت دیگه ای، با مشاع و همگانی دونستنِ مالکیت بر یه کشور، در تضاده.

**کرور کرور از کشورای دیکتاتوری به دموکرات مهاجرت نمیکردن**
مغلطه-یک
**ولی حتی همین نوع نیم‌بندشم اینقدر برای کل بشر جذابه**
مهم نیست

این که بگی یه چیزی خوبه چون خواهان داره دلیلی بر خوب بودنش نیست

برای «خوب» بودنش، همین که افراد مختلف رو جذب میکنه و بیشترین مطلوبیت رو برای بیشترین افراد داره، کافیه. اما برای «ضرورت»ش، این موضوع کافی نیست؛ ممکنه چیزی برای همه مطلوب باشه، اما نه تنها اجراش ضروری نباشه، بلکه یه قاعده مهم رو نقض کنه و نباید اجرا بشه. برای همین هم خط دوم رو نوشتم. خط اول درباره خوب بودن دموکراسیه، و خط دوم هم ضرورتش(که چون درباره این دومی چیزی ننوشتی، فرض میکنم که باهاش موافقت کردی).

تعریفتون از (خوب بودن) اشتباهه. چیزی خوبه که طبق معیارای منطقی سودی برای جمع داشته باشه، نه لزوما چیزی که خواهان زیادی داشته باشه.

«سودمندی» همون مطلوبیت بلندمدته(نه کوتاه مدت). غذای سالم برای بدن سودمنده، چون باعث سلامت میشه، و در بلند مدت، مردم سلامت رو ترجیح میدن و از بیماری گریزانن. اما وقتی ذهنیت بلندمدت نداشته باشن، فقط به لذت کوتاه مدتش توجه میکنن و کارهای بیماری زا انجام میدن؛ اما اگه در همون لحظه، پیامدشو حس میکردن، چنین کاری نمیکردن.

هرچند، در نهایت تمام کلماتی مثل خوب/بد، اخلاقی/غیراخلاقی، مجاز/غیرمجاز، تعاریف ثابت و مورد توافق همگان ندارن، بلکه کاملا به چارچوب اخلاقی وابستن. درواقع، کسی که میگه دموکراسی خوبه/بده، باید منظورش از خوب/بد و دلایلش برای خوب/بد بودنشو بگه، نه اینکه من براش حدس بزنم و وقتی حدسم مطابق تعریفش نیست، بگه مغلطه ست؛ چون این از اول وظیفه خودش بود که منظورشو روشن کنه، وظیفه من نبود که حدس بزنم چی تو ذهنشه.

ضمنا، تو این زیر چیکار میکنی؟ توی صفحه شخصی من، ورود بسیجی ممنوعه.

"البته استدلال برای دموکراسی رو میشه حتی خیلی ریشه‌ای تر پی گرفت و اونم اینکه حتی فارغ از پیامدهای مثبت و جذابش برای اکثریت انسانها، اساسا وقتی که "کشور" رو ملک مشاع طبقه بندی کنیم، و نه زمینِ شخصی یک فرد که بقیه رعیت و مستاجرشن(تصور قرون وسطایی از شاهنشاهی)، منطقا این یعنی اینکه مالکان حقیقی اون کشور، یعنی مردمش، نسبت بهش حق سرنوشت و تصمیم‌گیری از طریق مستقیم یا غیرمستقیم رو دارن. هر حالت دیگه ای، با مشاع و همگانی دونستنِ مالکیت بر یه کشور، در تضاده."
پس **برای اکثریت انسان ها**
نه؟
توی نوشته می بینم انگاری دارید اون سلطنت طلبی تحجری رو رد می کنید و انگار هورا دموکراسی تنها گزینه ی باقی مانده ست

"سودمندی» همون مطلوبیت بلندمدته(نه کوتاه مدت). غذای سالم برای بدن سودمنده، چون باعث سلامت میشه، و در بلند مدت، مردم سلامت رو ترجیح میدن و از بیماری گریزانن. اما وقتی ذهنیت بلندمدت نداشته باشن، فقط به لذت کوتاه مدتش توجه میکنن و کارهای بیماری زا انجام میدن؛ اما اگه در همون لحظه، پیامدشو حس میکردن، چنین کاری نمیکردن"
As you said "برای اکثریت انسان ها"
دموکراسی حتی توی خودش هم پارادوکس داره که باور همزمانی به آزادی تمامی انسان ها همراهش به انتخاب اکثریت خاتمه پیدا می‌کنه

البته برای ایران حال حاضر دموکراسی از سرشون هم زیاده اما در کل نه خوشمم نمیاد از این که اکثریت اقلیت رو به برده بگیرن

به نظر من مفهوم پایه دموکراسی اینه که به همه گروه‌ها فرصت مشارکت در سیستم داده بشه، و مثال بارزش هم وجود نماینده‌ها توی مجلس‌هاست که بتونن خواسته‌ها و نیازهای مردم اون بخش رو بازتاب کنن. ولی فکر می‌کنم مشکل تو با دموکراسی اینه که چرا اقلیت‌ها نماینده‌های کمتر و قدرت مشارکتی کمتری دارن، و جواب اینه که وقتی در عمل برای present کردن هر صد هزار نفر یک نماینده انتخاب می‌شه، طبیعیه که گروه‌های پر جمعیت‌ تعداد نماینده‌های بیشتری هم داشته باشن. به همین دلیل هم هست که دموکراسی لزوما در جهت «درست» جلو نمیره، و بیشتر تمرکزش روی پاسخگویی به نیازهای اکثریت جمعه ولی بهترین سیستمیه که فعلا هست.

تمام بدیل های دموکراسی، نمونه‌هایی از همون "سلطنت تحجری"ئن، فقط بعضیاشون طرف یه تاج هم روی سرش، بعضیاشون بدون تاجه و با کت و شلوار و کراوات. ماهیتش هیچ فرقی نکرده، اونم اینکه حاکمیت، خودسرانه تصمیم میگیره و مشروعیتش، هیچ ربطی به مردم نداره. بنابراین بله، یا دموکراسی داری، یا انواع سلطنت/جمهوری مستبد و متحجرانه.

در کدوم دموکراسی "اقلیت، به بردگی گرفته شده"؟ تمام دموکراسی های مدرن، یه چارچوب حقوقی دارن که نمیشه نقضش کرد، و همون هم از حقوق اقلیت حفاظت میکنه؛ مثلا اکثریت مردم یه کشور، نمیتونن تصمیم بگیرن که اقلیت باید اعدام بشن. و نه تنها حقوق اقلیت حفظ میشه، بلکه میتونن علنا با رای اکثریت مخالفت کنن و چه بسا تبلیغاتشون جواب بده و خودشون اکثریت رو در دور بعدی جلب کنن.

تنها امتیاز اکثریت نسبت به اقلیت، اینه که موقتا(چون اکثریت و اقلیت، ثابت نیستن)، میتونن شاهد اجرای اون دسته از تصمیماتشون که با چارچوب حقوقی در تضاد نیست، باشن. این دقیقا کجاش به بردگی گرفتنه؟ و ضمنا، انسانها نظرات متفاوت و متناقضی دارن و قوانین بنیادی منطق هم، اجازه اجرای همزمانشون رو نمیدن. بنابراین، هرنوع نظام سیاسی، نهایتا یکسری تصمیمات رو انتخاب میکنه، و یکسری رو هم کنار میذاره، جز این میشه تناقض. حالا سوال اینجاست که این مکانیسم انتخاب/عدم انتخاب چجوری طراحی بشه؟

آیا یک فرد یا حزب، خودسرانه هرکار خودش خواست رو انجام بده، یا به تمام انسانها فرصت برابر برای بحث و تصمیم و رای گیری در اینباره رو بدیم و اونی که اکثریت رو بدست اورد، اجرا بشه؟ دموکراسی، حق آزادی و مشارکت سیاسی رو برای همه مردم به رسمیت میشناسه، اما اینکه کدوم تصمیم دقیقا اجرا شه، نیازمند مشخص کردن اینه که در این رای گیری همگانی، کدوم یکی تونسته اکثریت رو بدست بیاره. چیزی که تو میخوای، یعنی اینکه تصمیمات تمامی انسانها انجام بشه و هیچ اقلیت/اکثریتی ایجاد نشه، حتی به لحاظ منطقی هم ناممکنه، چه برسه به اینکه بخوای یه شکل سیاسیِ متناسب باهاشو طراحی کنی.

البته یه حالتی که شاید منظورش بود اینه که مثلا نماینده‌های اقلیت‌های قومی یا مذهبی و .. قدرت سایر نماینده‌های اکثریت رو در عمل ندارن، و این درسته. حالا یه راهش اینه که مثلا فارغ از جمعیت constituents تعداد نماینده‌ها انتخاب بشن در مقابل حالت معمول که براساس تعداد جمعیت نماینده اختصاص داده میشه (دموکراسی). ولی خب همونجور که حدس می‌زنید حالت اولم چندان خالی از ایراد نیست.

یه حزب منطقا میتونه بر هرپایه‌ای تشکیل بشه، کما اینکه احزاب مذهبی و قومی هم وجود دارن و میتونن در مجلس شرکت کنن(گرچه کلهم با وجود نمایندگی اقلیت یا اکثریت مذهبی مخالفم). از اونطرف، انواع نمایندگی غیرحزبی هم توی مجالس میشه داشت(این بیشتر توی کشورهای خاورمیانه ای دارای مجلس اتفاق میفته). یا یه راه حل دیگه هم، فدرالیسم و تمرکززدایی و وجودِ دولت و مجلس محلیه.

اره ولی مثلا تصور من اینه که حزب LGBTQ هم شکل گرفته باشه، نماینده‌هاش زیاد نیستن چون تعداد کسایی که رپرزنت می‌کنن زیاد نیست، این می‌تونه مثلا منجر به این بشه که منابعی که در اختیارشون می‌ذارن به اندازه بقیه گروها نباشه.

خب این مسئله اغلب توسط احزاب دیگه پیگیری میشه و ضرورتی توش نمیبینم، اما بخوان حزب مستقل هم بزنن، باز روش های مختلفی برای تضمین نمایندگی احزابی که بیانگر منافع مشترک گروه خاصی هستن، وجود داره؛ میشه سهمیه رای داشته باشن، و یا بطور تضمینی، حداقل کرسی هایی رو داشته باشن، یا اصلا مجالس مختلفی تشکیل داد و مثلا یکی مجلس احزاب سیاسی باشه، اون یکی مجلس گروه‌ها(مثل یه جور ترکیب دموکراسی انجمنی و نمایندگی)، دیگه عجیب تر از دوگانه مجلس عیان و عوام که نیست 😂