سمپادیا

اشتباه تنها راهیه که واقعا یادمون میده. مدرسه ی گرونیه، اطرافیانم پولشو ندارن بدن. میرن جاهایی که به زعم خودشون مطمئنن که توش اشتباه نمیکنن.

هوووم، زیبا بود.
+ جالبه تمثیلات و اینا به پول/اقتصاد مربوطه : )

بابت فقرمه متاسفانه. دو سه ساله متوجهش شدم و همه چیز شده پول. اصلا برام خوشایند نیست ولی فکر کنم فعلا درگیرم..

جالبه نگاهت حس میکنم به زندگانی. من فقرم رو درک نمیکنم حس میکنم حتی و انگار ناراحتم نمیکنه و این بده
چی باعث شده درکش کنی و متوجهش بشی؟

شاید ردیفه شرایط کارت خب‌. ببین من این شکلیم که کار ثابت واقعا نمیتونم انجام بدم و کارم باید آزاد باشه. سرمایه م هم به نسبت خیلی کمه تو شروع بابت همین احتمالا چندسالی حس فقر مهمونم باشه حداقل

نه ردیف که نیست اصلا
ولی کلا انگار عمیق درک نمیکنم که ردیف نیست و یه قناعت نا درستی دارم، مشکلم اینه در واقع: )

میدونی چی شد که قناعت برای من دیگه کار نکرد؟ یهو دیدم همه ش نگران پولم. نگرانیم برطرف شه برمیگردم باز بش.
تو حس نگرانی داری؟

حس میکنم دارم ولی پست پون میکنمش هی یا مثلا همونجوری که همیشه توی خانواده، نداشتن پول توجیح شده (که ما به عنوان بچه‌ها کمتر اذیت شیم)، خودم رو توجیح میکنم گاهی و تنبلی میکنم در راستای به‌دست اوردنش. (در واقع این مهارت (شاید ضد مهارت درست تر باشه البته) رو توی خانواده یاد گرفتم که وقتی پول نیست چجوری خودمو اروم کنم و الانم همش ازون کار میکشم به جای اینکه خب برم دنبالش، اون مهارته باید خراب شه تا درست شم:) )
شایدم این تعریف به قدر کافی نگران نبودنه و باید زمان بگذره و عاقل‌تر شم و جر بخورم با نگرانیش تا درست شه و دکمه نداره فشار بدم تا ماژول به قدر کافی نگران بودنم کار بیفته : )

بذار من تجربه ی خودمو بگم شاید کمک کنه. ما وضعمون خوب بود تقریبا از بچگیم و من چندان نیاز به پول رو حس نکردم. پول زیادی هم در دسترسم نبود اما در حد نیاز بود. فقط در حد نیاز.
تا اینکه کرونا شد و من رفتم یک ماه تهران پیش خونواده و قرنطینه کردن همه جا رو و من پشمام ریخت! دیدم آدمایی هستن که حتی در حد یک ماه هم پس انداز ندارن برا زنده موندن.
اونجا یک بار برای همیشه فهمیدم موظفم پول در بیارم، حالا از هر طریقی و با هر شیبی.