Squid game

[zhrw.ms]

خب این سریالو من خیلی اتفاقی وقتی خانواده داشت تماشا می کرد من هم نشستم کنارشون و نگاهش کردم و اگه راستشو بخوام بگم چون ساخت کره بود هیچ وقت با میل خودم نمیرفتم سراغش، اما الان که دیدم اعتراف می کنم که خیلی زود قضاوت کردم و می تونم بگم این جزو بهترین سریال هاییه که دیدم( تا همین قسمت ۶ اش اینو می تونم بگم )
چون پست اول تاپیکه و نمی خوام نظر خودم رو همون اول به زور توش جا کنم( ) ، بیاید بگید شما هم دیدینش ؟ نظرتون چی بوده ؟

 

[zhrw.ms]

اینو من به عنوان نظر خودم بنویسم تا یادم نرفته و هنوز حس خوبی که از سریال گرفتم تازست
قبل هرچیزی بگم به نظرم تازگی ها نتفیلیکس خیلی به ماسک و فیلم های نقاب دار علاقه پیدا کرده ) احتمالا تاثیر تجربه ی موفق مانی هایست(من نمی دونم شاید خیلی ها همین اول کار با حرف من موافق نباشن منظور من از موفقیت محبوبین و فروش بین مردم بود البته) بوده ولی خب توی این فیلم صرفا نقاب داشتن و یه مقدار قابل توجهی پوله که مشترکه و بقیه ی چیز ها کاملا متفاوته
من البته قصد نقد این فیلم رو ندارم صرفا می خوام چیزایی که راجع بهش دستگیرم شد رو ( که قسمت اولشم ندیدم) یه جا بنویسم .
داستان فیلم راجع به یه سری ادم بدبخت بیچارست (یا با کلی بدهی) که میان با یه شرکتی یه قراردادی رو می بندن که بازی بکنن(یه سری بازی محلی و قدیمی کره ای) و اگه تو اون بازی برنده شدن ۴۰۰ میلیارد وون (مطمئن نیستم خلاصه یه پول زیادیه) بگیرن و یه سری شرایط داره که شرکت کننده ها باید قبولش کنن و حالا تو فیلم بیشتر توضیح می ده.
به نظر من این سریال یه سریال و داستانی خیلی فراتر از یه سرگرمیه و شاید حتی اگه بخوایم با سریال های خیلی پر طرفداردیگه مقایسش بکنیم حتی تو مقام سرگرمی هم یه انتخاب مناسب و خوب نباشه اما چیزی که این سریال رو با تمام سریال های دیگه ای که دیدم متفاوت کرد در واقع پیام و لایه های روانشناختی اونه(اقا من خیلی سعی کردم از این کامه استفاده نکنم چون خیلی حالت اسکی رفتن و بزرگتر از دهن حرف زدن داشت ولی کلمه ی مناسب دیگه ای پیدا نکردم شما ببخشید)
داستانش البته من رو خیلی یاد یکی از کتاب های موردعلاقم سالار مگس ها انداخت (ماجرا ها کاملا با هم متفاوته اما وجه اشتراک خیلی ریزی بینشون وجود داره) این که تو شرایط سخت و بحرانی ما چقدر از تعریفی که از انسان و انسانیت وجود داره فاصله می گیرم و دست به کارهایی میزنیم که هیچ تطابقی با تمدن نداره.
اولش من به این دلیل که دید خیلی خوبی به فیلم های کره ای نداشتم جذب داستانش نشدم ولی خب به نظرم داستان انقدر جذاب اومد که ادامش بدم و مدت خیلی زیادی راجع به شخصیت ها و خود داستان فکر کنم.
علاوه بر جذابیت های بصری فیلم مثل فیلم برداری، و جذابیت صحنه ها که به نظر منی که تفریحی فیلم نگاه می کنم خیلی زیبا دقیق و مناسب فضای داستان بود (حتی خیلی جاها به جذابیت خود داستان اضافه می کرد که وقتی خودتون ببینید متوجه میشید) شخصیت پردازی بسیااااااااااااااار عمیق و فوق العاده ی اونه، این فیلم اتفاقا جزو سریال های پر شخصیت هم محسوب میشه ( به گمونم) و شخصیت ها ی توی فیلم رو ما جدا از هم تو جریان های مختلف نمیبینیم(مگر تو داستان ها و خاطرات خودشون) اما بعد از دو سه قسمت سریال می تونیم با همشون ارتباط برقرار بکنیم و بعد های متفاوتی از اون ها رو ببینیم.
داستان سریال یه چیزی خیلی متفاوت تر از فیلم های رمانتیک کره ای که شاید تو ذهنتون بیاد و عشق بین کاراکتر ها اخرین چیزیه که احتتمالا نویسنده ی فیلم بخواد تو فیلمش نشون بده و بهش بپردازه.
خب برای اینکه طولانی نشه پست بعدیم رو به اسپویل کامل داستان اختصاص می دم )

 

[zhrw.ms]

جعبه متن مخفی: همونجور که گفتم اسپویل

این بازی ای که گفتم طوریه که شرکت کننده ها بعد بستن قرار داد رو بی هوششون کردن و بردن به یه جزیره ی دور افتاده و بعد از هر بازی یه سری ادم حذف می شن و به ازای هر فردی که حذف بشه کلی پول تو صندوق پولی که قراره به نفر اخر یا برنده برسه وارد میشه که و حالا حذف اون شرکت کننده ها چطوریه ؟ می کشنشون .
(تصور کنید بازی هایی که تم بچگانه دارند و تو دوران کودکی انجام میشن، حالا بازیکن ها باید برای زنده موندن افراد انجام بشن و اگه نشه همین ادم ها کشته میشن) یکی از جذاب ترین پارادوکس های سریال همینجاش بود از نظر من البته.
تو بازی اول که بهش می گن چراغ سبز و چراغ قرمز بعد از اولین حذف بازیکن با شلیک تک تیر انداز ها شرکت کننده ها متوجه وحشیانه بودن بازی می شن در صورتی که خیلی دیره و توی بازی اول ۲۰۰ نفر از بازی حذف میشن و میمیرن، شرکت کننده ها اعتراض می کنن و می خوان که از بازی کناره گیری بکنن که نمیشه. به عنوان یه ببینده فکر می کنیم که چقدر احمقانه و بیمزه، هوم ؟
اما بعد با توافق اکثر شرکت کننده ها بازی تموم میشه و بهشون گفته میشه که هر وقت بخوان می تونن برگردن.
بله برای پلیر ها خوشحال میشم که به خونه هاشون برگردونده میشن و از این بازی غیر انسانی نجات پیدا می کنن اما به محض اینکه به دنیای واقعی و زندگی روزمره خودشون بر می گردن متوجه میشن که چقدر زندگی اینجا هم براشون ناعادلانه و ظالمانست و فقط تفاوتی که اینجا با دنیای بازی داره اینه که اونجا امید دارن و می دونن حتی اگه بمیرن و به اون پول هنگفت توی بازی دست پیدا نکنن یه پولی به خانوادشون میرسه
پس چی میشه؟ بله از ۲۰۰ خرده ای نفری که انصراف دادن ۱۸۷ تاشون برمی گردن : ))))
و از اینجاست که فکر می کنم همزادپنداری ببینده با شخصیت های فیلم شروع میشه و دیگه ما خودمون رو تو مقامی نمیبینیم که قضاوتشون کنیم و جالب اینجاست که یه جایی به بعد می بینیم ما هم داریم دقیقا همون تصمیماتی رو میگیریم که شخصیت ها میگیرن : )))))
/SPOILER]

جعبه متن مخفی: ادامه ی اسپویل قبلی :)))

مهمترین چیزی که توی داستان می بینیم "تلاش برای بقا و زنده موندنه" زنده موندن خودشون و نجات خانواده هاشون.
بله توی فیلم یه سری دوستی ها شکل میگیره ادم ها بهم کمک می کنن سعی می کنن با هم نجات پیدا کنن ولی خب ماهیت بازی جور دیگه ایه
حالا به نظر من میرسیم(نمی دونم از کجا رسیدیم ) قسمت سه سریال در واقع میرسیم نه تو حرفای من) به اولین صحنه ی خیلی جذاب و عمیق سریال، موقع تقسیم غذا که از اون قلدر های جمع تو صف غذا می زنن و دو بار غذا میگیرن و اینطوری میشه که به یه سری ها غذا نمی رسه و وقتی اون ها اعتراض می کنن محافظاشون بهشون می گن که هیچ غذای اضافه ای داده نمیشه پس دعوای بین اون شخصی که غذا نگرفته و اونی که گرفته پیش میاد و شخصی که غذا نگرفته کشته میشه ( (( ) حالا واکنش افراد چیه ؟ ترسیدن، خشکشون زده، یکی از پلیر ها خارج از بازی مرده و همه می خوان کسی که کشتتش محکوم بشه و اون شخص هم هر لحظه منتظره تا محافظا بکشنش اما در عوضش چه اتفاقی میافته ؟
صدای صندوق پول میاد که پول فرد کشته شده رو به صندوق اضافه می کنه و این شروع ماجراست که شرکت کننده ها می فهمن نیازی نیست تا بازی ها صبر کنن و ببینن کی حذف میشه می تونن خودشون دست به کار شن و همو بکشن : ((((
و اینجاست که میبینم شرکت کننده هایی که برای هم نگران بودن به هم کمک می کردن و از مرگ بقیه تو بازی ناراحت بودن، خودشون دست به کشتن همدیگه می زنن، بعد زمان خاموشی بهم حمله می کنن و ضعیف تر ها رو می کشن، تو تاریکی و با هر چی که دستشون اومد. این صحنه به نظرم از تاثیر گذار ترین صحنه های فیلم بود.

خب باقیش موند ) قسمتی که خیلی براش ذوق داشتم تازه )
اما احساس می کنم دارم سریع می نویسم و با هول هولی نوشتن به سریالی که انقدر خوب ساخته شده اسیب وارد می کنم ))
صحنه های خشونت و فقر و درموندگی سریال خیلی زیاده طوری که اگه سریال دیگه بود من می گفتم شورش درومده و مگه میشه انقدر مشکل رو یه جا جا داد اما چون پیام فیلم دقیقا در راستای همین درموندگی و فلاکت ادم های توشه نه صرفا ساختن درما برای دراوردن اشک مردم، نمی شه بهش ایراد گرفت ولی گفتم اضافه کنم که اگه ترغیب شدید ببینید بدونید با یه فیلم اجتماعی یا گوگولی و نرم روبه رو نیستید و شاید حالتون بهم بخوره

 

[Artin...]

سریال خوبی بود.از داستان جذاب و متفاوت و چیزای دیگه که بگذریم چیزی که منو جذب کرد این بود که مثل اکثر فیلم و سریالای غربی همیشه همون چیزی که میخواستی نمیشه.همیشه قرار نیس یه نفر قهرمان باشه که همه رو نجات بده.همیشه همه چیز عالی و پرفکت نیس.این unpredictable بودنشه که آدمو جذب میکنه

 

[big cat]

خیلی خفن بود.
یعنی خلاصه شو که خوندم دقیقا ازون داستان‌هایی بودکه می‌پسندم و بدون اتلاف وقت یا خوندن نظرات نگاه کردم.
شروع خوبی داشت، واقعا سرگرم کننده بود. اگه بخوام بگم داستانش چطوریه یه ترکیبی از آلیس در سرزمین مرزی و پلتفرم بود، با صحنه آرایی که منو یاد کارخانه ی شکلات سازی مینداخت:)
فقط داستان بعد اومدن وی ای پی ها افت کرد. قرار بود بازیا همشون بچگانه باشن ولی اون شیشه هایی که از روش رد شدن اصلا اینطور نبود:/
قشنگ نشون میداد که آدما وقتی بحث پول و جونشون وسط باشه چطور انسانیت و شرافت رو میبوسن و میزارن زمین چون سنگ سنگینیه. ازین جهت که واقع گرایانه بود خوشم اومد.
با اینحال آخرش یه سوالاتی بی جواب موندن. مثلا برادر پلیسه اونجا چیکار می‌کرد.
نهایتا اینکه انتخاب خوبیه اگه از سریالهایی که یه گریزی به مشکلات اجتماعی(این سریال درمورد بی پولی، قسطهای کمرشکن و قمار بود) خوشتون میاد من سریال DP رو هم که راجع به سربازی هست پیشنهاد میکنم:) اینم خیلی خوب بود.
باز برگردم به سریال : کل سریال یجورایی مثل قمار بود، تو همش پول و زندگیتو وسط میزاری و میفهمی که داری غرق میشی ولی به خاطر طمع و چیزایی که از دست دادی نمیتونی عقب بکشی و نهایتا یه بازنده ای حتی اگه برنده بشی.

در نهایت: اصلا چیزی نبود که بشه با خانواده دید، اینو بهتون توصیه نمی کنم. مخصوصا قسمت چهارم و اون قسمتی که وی ای پیا اومدن... از وقتی نتفلیکس پاشو گذاشت کره اونا هم آمریکایی شد طبعشون(قدم زنان دور می‌شود).

 

[Acwmw:']

خیلی سریال خوبیه
محض اطلاعتون بگم که اتفاقا کره در صنعت سینما و سریال خیلییی پیشرفت کرده و میکنه ،مخصوصا تو ژانر جنایی پلیسی معمایی
هیچ وقت نژاد پرستانه برخورد نکنید و از پیش هیچ چیزی رو قضاوت نکنید.

 

[....!...]

هیچ وقت نژاد پرستانه برخورد نکنید و از پیش هیچ چیزی رو قضاوت نکنید.

آخه محصولات فرهنگی کره جنوبی و طرفداراشون خیلی خوش سابقه نیستن متاسفانه(البته فیلم و سریال خفن هم داره کره جنوبی ولی خب...)
(چه جالب همین الان تبلیغش رو دیدم)

 

[Acwmw:']

آخه محصولات فرهنگی کره جنوبی و طرفداراشون خیلی خوش سابقه نیستن متاسفانه(البته فیلم و سریال خفن هم داره کره جنوبی ولی خب...)
(چه جالب همین الان تبلیغش رو دیدم)

والله من همین سال اخیر کره ای می دیدم اونم از شدت فشار کنکور
با دیدن سریال مال من ، دانشکده حقوق ،دانشکده پلیس و همین سریال بنظرم نظرت عوض میشه.
و سینمایی انگل
همچنین اینم اضافه بکنم کره ای ها خیلی بهتر از کشورهای دیگه هستن از لحاظ فرهنگی حتی ایران و کمتر فیلمی میبینی که توش هرکی هرکی باشه.بیشتر به مساله احترام به پدر مادر تاکید دارن و این حرفا که جاش خیلی تو فیلمای حتی امریکایی اسپانیایی ایرانی خالی هست.

 

[....!...]

سینمایی انگل

تعزیف انگل رو زیاد شنیدم....
-------------------------------------------------------------
تبلیغات بازی هایی که سعی کردن از رو سریال ایده بردارن کل روبلاکس رو برداشته... /:

https://vgto.ir/c5b (بررسی سریال)

 

[امین]

آقا قسمت ۶ اش چرا این‌جوری بود؟ :‌(
خیلی وقت بود این حجم از احساسات منفی و تپش قلب و غصه رو یک‌جا تجربه نکرده بودم... .

تا الانش که لذت بردم. هرچند یه جاهایی به نظرم با عقل جور در نمیومد اما در کل کانسپت سریالش رو دوست داشتم. منی که کلاً از سریالای کره‌ای چندان خوشم نمیاد ولی این یکی دلِ منو ربود.

امیدوارم ۳ قسمت بعدیش هم خوب باشه.

 

[امین]

لطفاً اگر سریالش رو ندیدید، باکس زیر رو باز نکنید.

جعبه متن مخفی: Spoiler Alert

خب تا انتهاش دیدم. خیلی خوشم اومد و جزو سریالای فیورتم شد قطعاً. تلفیق جالبی از ایده‌ی survival تو هانگر گیمز و چند ایده‌ی دیگه بود که اصل تنوع رو هم رعایت کرد. بازیِ بازیگراش درخشان بود، نقطه‌ی پیک سریالش و بهترین قسمتش هم قسمت شیشمش بود که واقعاً یک masterpiece بود. از بهترین و دردناک‌ترین اپیزودهایی بود که تو عمرم دیدم و تو Imdb هم بهش امتیاز ۱۰ دادم.

می‌خوام بازی به بازی نظرم رو بگم:

بازی اول: ناجوان‌مردانه‌ترین بازی
واقعاً نامردی بود بدون اینکه هیچ اطلاعی از نحوه‌ی Elimination بازیکنِ بازنده بدن، نزدیک ۲۰۰ نفر رو کشتن :‌)) اگر از قبل می‌گفتن، تعداد کشته‌ها خیلی خیلی کمتر میشد تو این بازی.
+ اگر دوباره دقت کرده باشین، عروسکه پیرمرده رو شناسایی نمی‌کرد و نسبت به حرکاتش حساس نبود.

بازی دوم: مضطرب‌کننده‌ترین بازی
از اون عرقی که گی‌هون رو شیرینی‌ش ریخت باید فهمید چقدر استرس‌زا بود. حتی پیرمرده که خودش تو تموم بازیا حرفه‌ای بود، تو این یکی داشت کم میورد!
یه جورایی این هم نابه‌حق بود. کسانی که مثلث انتخاب کردن خیلی سود کردن و اونایی که چتر انتخاب کردن پدرشون دراومد. باز هم برمی‌گرده به این که قوانین بازی رو بعد از اینکه بازیکن تصمیمات بیسیک و حیاتی رو قبل از توضیح اون‌ها گرفت بهشون میگن و این یکم اون نقل قول فرانت‌من رو که می‌گفت تمام تلاشمون اینه بازی‌ها عادلانه باشن رو زیر سوال می‌بره.

بازی سوم: منطقی‌ترین/بهترین بازی
طناب‌کشی یا Tug of war بین تموم بازیایی که انجام شد، واقعی‌ترین و غیرمتکی‌به‌شانس‌ترین بازی بود و هرتیمی که قدرت + تاکتیک بهتری رو اتخاذ کرد برنده شد.
+ سوالی که برام پیش اومد اینه که اگه به فرض تیم پیرمرده می‌باخت، چه اتفاقی می‌افتاد؟ چون بازم اگر الان دوباره اون اپیزود رو نگاه کنید، می‌بینید دستای پیرمرده حین طناب‌کشی قفل شده نیست! حالا این به کنار؛ اگر تیم روبه‌رو به هر دلیلی زورش می‌چربید و می‌برد، هویت پیرمرد لو می‌رفت که! بازی به چوخ می‌رفت.

بازی چهارم: ...
[توصیفی براش ندارم]
غم‌انگیزترین بود. همه رفتن و معتمدترین pair ممکن رو واسه خودشون انتخاب کردن با این امید که شاید تو این بازی دوتایی باید مقابل بقیه بجنگن؛ اما رودرروی همدیگه قرار گرفتن. اون زن و شوهر، گی‌هون و پیرمرد، جی‌یونگ و سبیوک، سانگ‌وو و علی ... پس از این بازی یکیشون به طور قطع کشته میشد.

تا این‌جای کار بازی سوم و چهارم حسابی دخل شرکت‌کننده‌ها رو اورد؛ یعنی احتمال مرگ افراد تو این دو بازی ۱۰۰٪ بود. تو بازی اول یا دوم افراد می‌تونستن درست بازی کنن و کسی نمیره و در ایده‌آل‌ترین حالت هر ۴۵۶ نفر می‌تونستن زنده بمونن، اما تو بازی سوم و چهارم تعدادشون یک‌چهارم میشد و حداکثر ۱۱۴ نفر باقی می‌موندن. و همین باعث میشه تا بازی پنجم برام کمی عجیب باشه.

بازی پنجم: ****ترین بازی
این حتی یه بازی کودکان هم نیست و صرفاً قصد داشتن VIPها رو ارضا کنن. تمام بازیا تو یک زمین بازی انجام می‌شدن و هیستوری داشتن، این یکی نه هیستوری داشت نه عادلانه بود نه نرخ کشتار داشت اصن خیلی چرت بود و باهاش حال نکردم. در ضمن فقط ۱۸ پنل داشت. اگر تعداد شرکت‌کننده‌های باقی‌مونده زیاد می‌بود، در بدشانس‌ترین حالت ۱۸ نفر قربانی می‌شدن و بقیه جان سالم به در می‌بردن. اگر هم تعدادشون کم می‌بود (مثلاً ۱۰ نفر) همشون می‌مردن و بازی تموم میشد! ضمن اینکه دیدیم چقدر دعوا و نزاع رو پل زیاد بود و اگر هر دو پنل راست و چپ می‌شکست، بازی رو چطور می‌خواستن ادامه بدن؟ دوباره شیشه نصب می‌کردن؟ یا بازی تموم میشد؟ ضمن اینکه جلیقه‌ها و شماره‌هاشون و نحوه‌ی انتخابشون هم بازی رو ناعادلانه می‌کرد. انگار فقط طراحی شده بود تا همین‌جوری یه تعدادی بمیرن تا فینالیستا کمتر باشن.
+ الان رفتم چک کردم، الگوی پنل‌های صحیح به این شکل بود: LRRRRLRRLRRRLLLRRL
یعنی حتی الگوی خاصی هم نداشت و بیشتر سمت راستیا سیکوریت بودن.
++ اینم یادم رفت بگم که وقتی اون مرد شیشه‌ساز داشت تشخیص می‌داد شیشه‌های سیکوریت رو از معمولی، اومدن چراغا رو خاموش کردن! خب خیلی کار بی‌دلیلی بود. چطور تو بازی دوم لیسیدنِ شیرینی مجاز بود، تو بازی سوم تاکتیک‌های پیرمرده مجاز بود، این‌جا‌ هم یک نفر با کمک شکست نور و با علم شناخت تفاوت بین ضریب شکست شیشه‌های مختلف داشت از یک advantage ای بهره می‌برد که غیرقانونی نبود.

بازی ششم و آخر: کوتاه‌ترین و نپخته‌ترین بازی
فکر می‌کردم فینال قراره خیلی خفن باشه اما نبود. بیشتر بار احساسی داشت و از لحاظ خود «بازی/سرگرمی» بودن چیز خاصی نداشت. قوانین بازی مرکب راستش زیاد واسم مفهوم نبود و کاش این اختیارِ تامی که به بازیکنا برای کتک‌کاری دادن وجود نداشت تا کمی بازیِ واقعی می‌دیدیم نه کشتی‌کچ. اگر به مفهومِ واقعیِ کلمه عین یک بازی انجام میشد، شاید می‌تونست جذاب باشه. اما قشنگ عین یه رینگ بوکس بود و دو نفر باید به قصد کشت همو می‌زدن تا بالأخره یکی ناک‌اوت بشه. حالا بعدش طرف به سمت سر مرکب بره یا نره چندان فرقی نداره.

با نیمه‌ی اول اپیزود آخر زیاد حال نکردم؛ اما ‌Plot twist ای که در آخرش رو کرد جالب بود و البته کمی هم قابل پیش‌بینی.
مرگ مادر گی‌هون و صحنه‌ای که کنارش درازکشون بغلش کرد خیلی من رو متأثر کرد... و البته یادمون نره قسم دروغی که گی‌هون به جان مادرش خورد سر اون صحنه که به سبیوک گفت دستام رو باز کنی کارت ندارم.

+ کاش واقعیت‌های تلخی مثل اختلاف طبقاتی که تو این سریال‌ها و فیلم‌ها بازتابش می‌دادن فقط منتهی به جایزه بردن سازندگانش نمیشد و یه تلنگری هم به افراد صاحب منصب و قانون‌گذار زده میشد و زندگی‌ها بهتر می‌شدن.

 

[Darya_fk]

چون این فیلم خیلی فراگیر شد گفتم شاید بشه در مورد اثراتش و خود فیلم بحث کرد .
احتمالا فیلم رو خیلی ها دیدن پس در موردش توضیح کوتاهی میدم :
معمولا سریال های نتفلیکس قسمت اول با بهترین بودجه و سناریو ساخته شده و بقیه ی قسمت ها "قسمت اول گرفت بقیه اش هر چی باشه میبینن "هستش .
ولی squid game از معدود سریال هایی هست مثل GOT یا Sex Egucation که میتونید تا اخرش لذت ببرید .
خطر اسپویل:
سریال یک سریال کره ای هستش با موضوع ادم فقیری (سیانگ جی هان) که به مافیا بدهکار مونده که این ادم فقیر که نقش اصلی هست با ادمی اشنا میشه که بهش بازی رو که میتونه ازش پول زیادی دربیاره رو معرفی میکنه که جایزه ی کل معادل ۳۸ میلیون دلار هستش .
این بازی شامل 6 مرحله است که در هر مرحله یک بازی کودکانه انجام میشه و تعدادی از بازیکن ها حذف میشه(میمیره) تا در آخر یک نفر برنده جایزه باشه
که برندمون هم سیانگ جی هان هستش .
موضوعاتی که میتونیم پیرامونش بحث کنیم:
۱.سوالاتی که در مورد فیلم به ذهنتون میرسه.
مثلا مافیا هایی که سیانگ جی بهشون بدهکار بود بعد از اینکه از بازی بیرون اومد چی شدن؟
بعد تموم شدن بازی و افسرده شدن و زوال عقل شخصیت اصلی بعد از دیدار با مرد پیر یهو به خودش میاد و موهاش رو قرمز میکنه ،چرا واقعا؟

۲.سکسیت بودن فیلم :
چرا هیچ کدوم از تماشاچی های بازی خانم نیستن؟
یا شدید ترش وقتی تماشاگرای پولدار نشستن و بازی رو تماشا میکنن از زن میز و بالش براشون درست شده .

۳.اثر فیلم رو نسل جوان
دیگه از حرف زدن در مورد این فیلم گذشتیم و رسیدیم به اجراش
تو تیک تاک یوتیوب و اینستاگرام ،همه جا میتونیم ببینمش
و خب youtuber معروف mr beastsهم گفته برا بازی کردن این بازی ۴۵۶ نفر جمع کرده
این سریال تا اینجای تاریخ بیشترین سریالی هستش که ازش حرف زده شد
تو انگلیس اسپانیا و ترکیه مدرسه ها برا اولیا در مورد اینکه squid game رو به بچه ها نشون ندین ایمیل اومده.
خبرایی که این بازی انجام شده تو مدارس و کسایی که باختن توسط بقیه ی دانش اموزا کتک خوردن
این قسمت خفیف ماجراست چراکه بعد اینکه فهمیده شد شماره موبایل روی کارت بازی واقعیه روزانه ۴۰۰۰ نفر برای شرکت تو بازی ها زنگ میزنن
اینکه بدونیم ادمایی هست که اگه بگیم اخر بازی مرگ هست بیاد و بازی کنه واقعا عجیبه و ترسناک
سریال +۱۸ هستش و خب باید قبول کنیم تبلیغ این فیلم و جهانی شدنش بیشتر توسط نوجوون ها انجام شده .
نظر شما در مورد فیلم چیه ؟واقعا حقش بود این همه مشهور شدن؟و چرا اکثرا این همه علاقه بهش نشون دادن؟

 

[Lushato]

در یک کلام این همه دیده شدن به خاطر سیاست های نتفلیکس هست و خب سر کلاس رسانمون سرش بحث کردیم تا حدودی و نقد خوندیم...اصلیت سریال پیام جالبی داره ، ولی از نظر من سِیر آنچنااان جالبی که این همه بیننده داشته باشه نداشت واقعا و در میابیم که نتفلیکس چگونه سیاست هایی دارد...حقیقتا به شخصه از تماشاش پشیمان گشتم...و همون طور که یکی از کاربرا گفت ، یه جوری قسمت اول و سناریو خفن و اینا میچینن که جلب بشی و به نظرم بقیه قسمت ها اینطور نیست...به شخصه میذارم از این به بعد اینگونه فیلم و سریال ها که یهویی اینهمه بیننده جذب میکنن ، یکم از تب و تاب سیاست گذاری ها بیوفتن بعد با توجه به نقدهای اصولی تصمیم میگیرم ببینم یا نه...

 

[Darya_fk]

بیاین بازی مرکب رو علمی بررسی کنیم
یکی از موضوعاتی که بازی بهش اشاره داره ۱. Social darwinisim
داروینیسیم اجتماعی هستش
ایدوئولوژی هستش که باور داره مثل طبیعت تو جامع انسانی هم باید قوی ترین ها بمونه در حالی که ضعیفا باید ازبین برن یا مصرف بشن!
اینکه منابع ما محدود هستن و در نتیجه تو اجتماع انسانی هم قوانین داروین باید اعمال بشن اگر رقابت رو به صورت طبیعی برگزار کنیم ،بهترین انسان هارو خواهیم داشت در نتیجه نباید تو این روند طبیعی دخالت کنیم
در بازی مرکب هم ۴۵۶ نفر تو ۶ بازی ،تا حد مرگ با هم بازی میکنن.
در مورد دنیای واقعی نظر داروینیسم های اجتماعی اینکه درسته شیر یا پلنگی نیست که باهاش مقابله کنیم ولی ما باهم به صورت فردی یا جمعی مثل‌ شهر ها یا کشور ها یا گروه هایی مثل‌این در رقابتیم و زندگی در مورد برتر بودن نسبت به گروه های دیگه هستش.
در نتیجه هر راهی که باعث بشه بهتر و برتر از گروه های دیگه باشم اوکی هستش
یعنی داروینسیم اجتماعی انتخاب و زنده موندن گروهی هستش که در سیاست ،اقتصاد و اجتماع نسبت به گروه های دیگه برتر هست
ولی خب چیزی که تو طبیعت است همیشه برای انسان ها خوب نیست .
چیزی که طبیعیه لازم نیس همیشه خوب باشه!
علم شاید بتونه در مورد خوب یا بد بودن نظر بده ولی چیزی‌که به طور عمومی قبول گرفته اینکه علم نمیتونه به خودی خود بهمون بگه چیکار کنیم یا نکنیم
علم میتونه بهمون بگه اگه کاری کنیم یا نکنیم چی میشه،اینده نگری‌کنه ولی اینکه اون کار رو بکنیم یا نکنیم،نتیجه های کارمون رو درست بدونیم یا ندونیم به ما و فلسفه ی زندگیمون برمیگرده متاسفانه یا خوشبختانه!

 

[اریا سابق]

سریال ایده ای نسبتا ساده و دلربایی داره اما اجرا افتضاح و داستان های فرعی نه تنها به شخصیت پردازی و دنیا سازی کمک نمیکنه بلکه ادم رو خسته میکنه

 

[Darya_fk]

من حرصم میگیره این اقتباص گرفته از انیمه ی کایجی هست
دیگه فصل دومش کشتی بازی سنگ کاغذ قیچی هیچی -___-
بعد به این سریال این همه علاقه نشون دادن ولی ۹۰ درصدشون کایجی رو حتی نمیشناسن-_____-

 

[اریا سابق]

من حرصم میگیره این اقتباص گرفته از انیمه ی کایجی هست
دیگه فصل دومش کشتی بازی سنگ کاغذ قیچی هیچی -___-
بعد به این سریال این همه علاقه نشون دادن ولی ۹۰ درصدشون کایجی رو حتی نمیشناسن-_____-

ویدیو یوتیوب ویب هد رو دیدی؟

 

[Darya_fk]

ویدیو یوتیوب ویب هد رو دیدی؟

نه
در مورد همین موضوعه؟
اسپم نشه:۰۱ بابای ۴۵۶ نیست

 

[خِیزَران]

بنظرم ایده ش جالب بود ولی برای یه فیلم سینمایی،سریال دیگه زیادی کشدار شد.

 

[Call out my name]

بچه ها راجع به این فیلم یه چیزی میخوام بگم نمیدونم موقع نگا کردن فیلم به این قضیه توجه کردید یا نه
تمام بازی هایی که قرار بود انجام بشه عکسش روی دیوار اون جایی که پر از تخت بود کشیده شده بود
و بعد از هر بازی وقتی تعدادی کشته میشدن و تختارو برمیداشتن بازی های رو دیوار دیده میشدن(:
ولی هیچکدوم از بازی کن ها اصن حواسش به دیوارا نبود
حتی مرحله ی آخر که فقط سه تا تخت اونجا وجود داشت دیگه عکس کل بازیا کاملا رو دیوار مشخص بود ولی بازم کسی بهش توجه نمیکرد