يه شاخه نيلوفر

از ديدنم مي رنجه. از نديدنم مي رنجه. از بودنم مي رنجه. از نبودنم مي رنجه.
كنار ديوار گير ميفتم و نفس هاي بريده ي پر سر و صدام رو خفه مي كنم كه نشنوه. راهم رو سد مي كنه و لرزشم رو پنهان مي كنم. عصباني م مي كنه و بغض م رو مي خورم.
هر كاري مي كنم كه خوب تموم شه،‌ نمي ذاره.
ببينم، مگه تموم شدن خوب هم داريم؟!
نمي دونم…
اين وسط، يكي همه ي همه ش كمك م مي كنه. دستام يخ مي زنه و مي افتم زمين. بازم كمكم مي كنه.
محسن چاووشي داد مي زنه “اگه يه روز مردم، بيا و گريه كن و، يه شاخه نيلوفر بذار روي قبرم”
از بودن اون يه نفر كنارم ناراحت مي شه؟!
نمي دونم..
از بودنم مي رنجه. از نبودنم مي رنجه. از ديدنم مي رنجه. از نديدنم مي رنجه.
“ديگه نمي خوام ببينمت. واسه م هم مهم نيستي”
نه، تموم شدن خوب نداريم!

57 نظر

پاسخ دادن به م لغو پاسخ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *