تو از دســــــت داده ای،هــــــــر آنچــــــه که مـــ
بـــاسـمه تـعالـی
---------------------------------
وگذر زمان چه سریـــــــع اســـــــت.تو در خیــــــــال خود به دنبــــــــال اهدافـــــت هستــــــی و زمـــــــان بی خیـــــــال تو می گـــــــذرد.
تو وا مـــــی مانـــی و ثانیــــه ها از عمرت کاستـــه می شــــــود.
بر می خیــــزی.نیـــــت کرده ای به هدفــــت جامـــــه عمـــــل بپوشــانــی ولی همچنـــان تخیـــل تو را می بـــــرد.
و تو زمانی که از اسب تندرو خیال پیاده می شوی، چیزی جز ثانیه های سپری شده نمی بینی و حال شاید این چنین ثانیه ها به ساعت ها تبدیل شوند و تو به کلی همه شان را از دست داده ای.
و شاید تخیـــــل و اهـــداف خیالـــــی، زمانــــی از تو دسـت بردارنـــد که اجـــــل تو را خواستـــــه است ولی تو هیچ نمی دانستــــــه ای.
و همچــــــون کســـــی که در بیـــــابــــــان بی انتهـــــا مـــــی رود، تو در خیـــــال خود قـــــدم های زندگیـــت را برداشتـــــه ای.
اجـــــــل نیز به قـــــــدری نامهربــــــان اسـت که به تو اجــــــازه نمی دهـــد که به بازپَسَت نـــــگاه کنــــی.ببینـــــی که چه بـــــوده ای و چـــــه می خواستــــه ای و چه شـــــــده ای.
شایـــــد در این میــــــان،دستت را از خــــدا هم گرفته ای.
و تــــــو زمانــــــــی آگــــــــاهی می یــــــابی که می دانـــــــی ریسمـــــــــان عمرت در حال پارگـــــی اســـــــت.
در این میــــــان شــــاید اگر کســــی با ضربه ای آرام به تــــــو، تخیـــــلت را می ریخت، قدری از عمـــر اتـــــــلاف شـــــده ی خود را در واقعیـــــت سپــــری می کردی و یا شاید لبخنــــــدی در واقعیـــت داشـــــتی.
ولـــــی تخیلات تــــــو را ،از هر آنچـــــــه که دنبال می کــــــــــردی وا گذاشـــــت و تو این چنیـــــــن اهــــــداف طولانیـت را از دســــــت دادی.
حیــــــف تــــــــــو انســـــــــــان.
