امین [۱۲۹۴۶]

[امین]

بین تمام آهنگ‌هایی که تا به حال شنیدم، ۳ آهنگ بودن که بهترین سولوی گیتار رو داشتن و تقریباً حداقل برای یکیشون که اکثریت طرفداران راک و حتی متال اتفاق نظر دارن، و اون هم Comfortably Numb هست؛ که البته در رتبه‌ی ۳ی من قرار داره.

بهترین سولویی که من شنیدم و من رو به پرواز درمیاره بدون شک Burden از Opeth عه، و دست بر قضا تمپوش و کورد پراگرشنش بسیار شباهت داره به CN و ممکنه بگید خب این داره از CN الگوبرداری می‌کنه پس باید CN رو ازش بهتر بدونم؛ نه. من دلایلی دارم که بردن ازش بهتره.
دلیل اولش شخصیه؛ من اینو بیشتر دوست دارم. خیلی ساده. :‌)) این رو بیشتر دوست دارم بنابراین جایگاهش واسم بالاتره.
دلیل دومش انتهای سولوست که گیتار کلاسیک وارد عمل میشه و ذره‌ذره کوکش هم ناکوک میشه و یه فضای عجیب و کریپی و تا حدی بامزه خلق می‌کنه.

سولوی دوم محبوبم، Drive Home از Steven Wilson عه. البته این‌جا Guthrie Govan سولو رو می‌نوازه، و چه نواختنی واقعاً. کلاً این آهنگ از سر تا تهش بی‌نظیره. خیلی خاصه و هرکی بار اول اونو گوش کنه جذبش میشه از همون اینتروش. به نظرم فقط به سولوش بسنده نکنین و کاملشو گوش بدین.

سولوی سوم هم همون‌طور که گفتم از معروف‌ترین کارهای پینک فلویده، دیوید گیلمور استادِ این سبک نواختنه.

• فقط قسمت‌هایی که سولو نواخته شده رو جدا کردم.

 

[امین]

گوش کردن به جَز کار هر کسی نیست؛ از جمله خودم.
واقعاً موسیقی عجیب‌غریب و البته جالبیه. دلم می‌خواست بیشتر سراغش می‌رفتم ولی در حال حاضر ظرفیت پیچیدگی‌هاش رو ندارم.

آرتیست‌هایی که جَز بزنن/بخونن زیاد نمی‌شناسم، ولی یه گروه آلمانی هست به نام Bohren & der Club of Gore ؛
آلبوم Sunset Mission ش بسیار تیره و تاریکه. به ویژه اولین ترَکش که در این‌جا بهتون معرفی می‌کنم، غمش آدم رو می‌گیره.
فضای عجیبی رو ایجاد می‌کنه و آدم توش غرق میشه.

 

[امین]

محمد خاک‌پور، مثل سعید پورسعید که قبلاً بهش اشاره کرده بودم، از دیگر خوانندگانیه که در کودکی به کاستشون گوش می‌کردم. یادم میاد وقتی ۵ سالم بود به اوریون مبتلا شده بودم و تب داشتم، در حالی که تو لحافم دراز می‌کشیدم، ضبط استریو رو کنارم می‌گذاشتم و نوار آلبوم «تو»ی محمد خاک‌پور رو آن‌ریپیت پلی می کردم. اون موقع هیچ درک نمی‌کردم چی می‌خونه :‌)) یعنی هدف این بود اون تایم بهم خوش بگذره و حالم بهتر بشه، نه چیز دیگه‌ای؛ و خب واقعاً هم این‌طور می‌شد.

آلبوم «پل» از محمد خاک‌پور قبل از «تو» منتشر شده بود، ولی فکر کنم وقتی کلاس دوم ابتدایی بودم نوارش رو خریدن، و یکی از آهنگ‌هاش که از قضا ساخته‌ی عبدی یمینی، از آهنگسازان برجسته‌ی ایران بود (که در سانحه‌ی سقوط هواپیمای کاسپین از ایران به ارمنستان درگذشت) ، به دلم نشست، و این‌جا می‌خوام اون آهنگ به اسم قصه‌ی دریا رو به اشتراک بگذارم.

 

[امین]

نمی‌دونم کارای Weeknd رو کی می‌سازه؛ هر کی می‌سازه دمش گرم چون خیلی انسان خفنیه.
از دیشب تا الان چند بار Blinding Lights رو پلی کرده باشم خوبه؟

عموماً آهنگاش محتوای سکس‌محور داره، و واسه همینم جذابه.
نه ولی به دور از شوخی، موزیکش خیلی آدم رو می‌گیره. به خصوص bass synth ای که داره یه جاهایی‌ش آدم برانگیخته میشه. :‌))
دفت پانک هم باهاشون کار کرده. در خصوص دفت پانک یادمه قدیما این‌جا پست گذاشته بودم، ولی دوباره معرفیشون می‌کنم بعداً. نمیشه ازشون گذشت.

The Weeknd - Blinding Lights
The Weeknd - I Feel It Coming (ft. Daft Punk)
The Weeknd - Reminder
The Weeknd - Ordinary Life​

 

[امین]

The Residents رو شاید بشه پدرخوانده‌ی تمامی گروه‌های weird و آوانگارد در موسیقی دونست.

از سال ۱۹۶۹ تا الان یعنی حدود ۵۰ سال پیش فعالیتشون رو آغاز کردن و تا الان اعضای گروهشون به شدت مسن شدن و حتی یکیشون به علت کهولت سن فوت شد. هویت هیچ‌کدوم از اعضاش هم به‌جز اونی که فوت شد و بعد از مرگش لو رفت، فاش نشد. در واقع این بازیِ incognito بودن تو موسیقی رو به نظرم این‌ها اول باب کردن و بعد گروه‌های دیگه نظیر Ghost یا Batushka ازش پیروی کردن.

شهرت گروه با انتشار آلبوم Meet The Residents که در سال ۱۹۷۴ منتشر شد و یک پارودی از آلبوم Meet The Beetles از بیتلز بود افزون شد و با آلبوم Duck Stab! در ۱۹۷۸ که آلبوم مورد علاقه‌ی منم هست به اوج خودش رسید.

موزیک ویدئوهای خیلی نامتعارف و عجیب غریبی هم دارن، که دوباره، زمینه‌ساز و الگویی برای بندهای آینده نظیر Tool شد تا اونا هم بیان و چنین موزیک ویدئوهایی بسازن.

در این‌جا قصد دارم برخی از کارهای Duck Stab/Buster & Glen رو معرفی کنم. این تذکر رو بدم که ممکنه حس uneasy بودن بهتون دست بده با شنیدنشون!

Constantinople
Bach is Dead
Hello Skinny​

 

[امین]

جَمیروکوای (Jamiroquai) یه گروه اسیدجَز انگلستانیه که به این دلیل به سبکشون اسیدجَز میگن که انگار جَز رو‌ هنگامی که رو اسید هستن می‌نوازن :-“ از این شوخی فوق‌العاده زیبا که بگذریم، فلسفه‌ی نامش رو نمی‌دونم اما اسم دیگه‌ی سبکشون کلاب جَزه که دهه‌ی هشتاد میلادی با تلفیق عناصر فانک و دیسکو به وجود اومده و این‌ها از بارزترین آرتیست‌های این سبک به حساب میان. اسم خود گروه از ترکیب Jam و Iroquois به وجود اومده.

کارهاشون مفاهیم تخیلی - فضایی - رمانتیک (همون‌طور که ازشون انتظار می‌رفت) دارن و Jay Kay، خواننده‌ی گروه، که مادرش Karen Kay هم خواننده‌ی جَز بوده، رهبری و وظیفه‌ی سانگ‌رایتینگ رو برعهده داره و صداش هم انصافاً صدای خوب و خاصیه.
بیسیست گروه مابین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۸ که ۳ آلبوم اول گروه در این سال‌ها منتشر شد، Stuart Zender بود که واقعاً با بیس‌لاین‌هاش در کالبد گروه دمید و به اندازه‌ی جی کی در به شهرت رسیدن گروه نقش داشت.
من این بند رو حداقل ۶ سال پیش زمانی که تو یوتیوب در حال گشت و گذار بودم پیدا کردم؛ البته نه به طور مستقیم، بلکه ایشون مشغول کاور بیس یکی از آهنگ‌هاشون بود، و در کنار نیمچه‌کراشی هم که رو خودش زدم :-“ ، رفتم گشتم ببینم داشت چیو کاور می‌کرد :‌)) که باعث آشناییم با این بند شد.

کارهای پیشنهادیم از این گروه:

Virtual Insanity​

که شاید برجسته‌ترین یا مشهورترین کارشون باشه، به سبب موزیک ویدئوی خیلی خیلی خفنی که داره!

Cosmic Girl​

که شاید باورتون نشه ولی آهنگه دربارۀ ماشینشه :‌)))

Space Cowboy​

 

[امین]

پیانو اصولاً ساز غمگینیه. کم پیش اومده با شنیدنِ یه قطعه از پیانو مودَم بالا بیاد (مگر اینکه ragtime باشه که اون فرق می‌کنه و بعداً ازش نمونه‌هایی از اسکات جاپلین میارم).
یکی از کارهایی که اتفاقاً تمپوی نسبتاً تندی هم داره اما غم تزریق می‌کنه بهم، Wind از Brian Crain عه. نمی‌دونم چه چیزی در این اثر وجود داره که این‌جوری من رو مسحور می‌کنه، فقط می‌دونم ریتمش پنج‌چهارمه که جزو ریتم‌های تقریباً نامتعارفه.
+ در خصوص پنج‌چهارم و به طور کلی ریتم‌های غیرنرمال هم یادم باشه نمونه‌های قشنگی رو معرفی کنم. بندی مثل Tool از اینا مثل نقل و نبات داره.

 

[امین]

(مگر اینکه ragtime باشه که اون فرق می‌کنه و بعداً ازش نمونه‌هایی از اسکات جاپلین میارم).

یکی از شنیدنی‌ترین کارهاش Pineapple Rag عه که هر وقت پلی‌ش می‌کنم ناخودآگاه سرم تکون می‌خوره :‌))) ragtime قشنگ مناسب حال و هوای آمریکای قرن نوزده/اوایلِ بیست و دعواهای توی barهاش و شکوندنِ بطری‌های الکل تو سروکله‌ی همدیگه‌ست :‌)) زمانی که همه دارن همدیگه رو می‌کشن و پیانیست آهنگشو تندتر می‌نوازه :‌))
تمپوی این آهنگ تو نسخه‌ی اصلی‌ش در اصل کمی کندتر از اینی هست که لینکش رو گذاشتم، اما من این نسخه رو بیشتر دوست دارم. ریتم تندش باحال‌تره.

+ در خصوص پنج‌چهارم ...

شاید مشهورترین کار جَز در دنیا، Take Five باشه. اثر کوارتت Dave Brubeck و البته ساخته‌ی Paul Desmond نوازنده‌ی ساکسیفون کوارتت. به گوشِ همتون آشناست قطعاً یه جایی شنیدینش اما نمی‌دونستین اینه. ریتمش پنج‌چهارمه و علت نامِ آهنگش هم به همین خاطره.

 

[امین]

«واقعیت» معمولاً خشک و تلخه، اما Reality اثر Antoine Dufour به قدری شیرینه که تو رو از واقعیت جدا می‌کنه و به دنیای خیال می‌بره؛ طوری که انگار از اتمسفر جدا شدی و داری تو کهکشان‌ها و میان ستاره‌های آسمون سِیر می‌کنی.
نحوه‌ی نواختنش جوریه که به قول یکی از کامنت‌هاش حتی رو Air Guitar هم نمی‌تونی تقلیدش کنی :‌)) واقعاً من که هرچقدر سعی کردم نتونستم. یکی از کارهاییه که درست زدنش بسیار مشکل و پیچیده‌ست با اینکه سرعت خاصی هم نداره آهنگش. بعضی آهنگ‌ها به خاطر سرعتشون سختن، بعضی‌ها هم به خاطر فراوانی نت‌هایی که باید اجرا شن؛ اما این یکی این‌جوری نیست. به همین خاطره که نشون‌دهنده‌ی نبوغ Dufour عه و اینکه فقط و فقط خودش می‌تونه اینو بنوازه :‌)) هرچه‌قدر تو یوتیوب گشتم به‌جز یکی دو کاور که جفتشون هم پُراشتباه بودن، چیزی پیدا نکردم. و فکر کنم از معدود آهنگ‌هایی باشه که دست راست اگه اهمیتش از دست چپ بیشتر نباشه، کمتر هم نیست. معمولاً بالای ۷۰٪ تکنیکال بودنِ قطعات گیتار مربوط به دست چپ میشه، اما توی این، دست راست به شدت فعاله.
گیتارش رو تیونینگ باریتون کوک شده، که اینم مزید بر دلایل جذابیت ملودیشه.
+ این یکی از نخستین ویدئوهایی بود که تو یوتیوب دیدم و بالای ۱۰ ساله که باهاش آشنام.

 

[امین]

گرچه به جوایزی مثل گرمی و اسکار و ... مدت‌هاست که اعتقادی ندارم، اما گفتنِ این واقعیت که Cliffs of Dover موفق به دریافتِ گرمیِ بهترین اجرای بی‌کلامِ راک در ۱۹۹۲ شد، خالی از لطف نیست.
اریک جانسون با اون کُتِ خفن و استایل جذابش و البته صدای خاصِ گیتارش چیزی رو خلق کرد که به نوعی در سولو نواختن‌های گیتار انقلابی برپا کرد. ریفِ میانیِ این آهنگ طوریه که آدم مثلش رو تا به حال نشنیده یا کمتر به ذهنش چیز مشابهی می‌رسه. وقتی برای اولین بار بهش برخوردم، من رو به وجد اورد!
نسخه‌ی لایو این آهنگ به مراتب از نسخه‌ی استودیوییش قشنگ‌تر و البته تماشایی‌تره؛ برای همین اونو به اشتراک گذاشتم. آدم از حرکات سریع و smooth ِ انگشتانِ اریک جانسون رو گیتار کیف می‌کنه. :‌))

 

[امین]

موسیقی متال علاوه بر اینکه طیف گسترده‌ای از ژانرها و زیرسبک‌ها رو دربرمی‌گیره، به دلیل پراکندگی علاقه‌مندانش در سراسر دنیا، به سمتِ خونده شدن با زبان‌های غیرانگلیسی هم پیش میره و این انعطاف رو هم دارا هستش که بتونه چنین تنوعی رو پذیرا باشه.
در دنیا بندهایی مثل رامشتاین چهره‌ی جدیدی از متال به دنیا عرضه کردن و خشن بودنِ متال رو با خشن بودنِ زبان آلمانی درهم‌آمیختن و باعث شدن مردمی که حتی ممکن بود هیچ آشنایی‌ای با زبان آلمانی نداشته باشن به سمتشون گرایش پیدا کنن و از شنیدن آثارِ حقیقتاً جذابشون لذت ببرن.
اما تنها این اتفاق محدود به زبان‌های معروف نشد؛ در سال ۲۰۱۸ در نیوزیلند، دو بچه‌ی ۱۶ و ۱۸ ساله (!) که هنوز مدرسه می‌رفتن، اومدن و Alien Weaponry رو تشکیل دادن و آلبومی به بازار عرضه کردن که مشابهش شنیده نشده بود. ترانه‌ها به زبان قبیله‌ی مائوری خونده شده بودن؛ قبیله‌ای باستانی از جزایر معتدل نیوزیلند. تک‌آهنگِ Kai Tangata و موزیک ویدئوش مشهورترین کارِ بند شد و باعث واکنش یوتیوبرا و منتقدا در سراسر جهان شد که با تحسین و تعجب همراه بود.
بار دیگر نشون داده شد که ظرفیت تغییرپذیری متال تا چه اندازه بالاست و در این آهنگ با وجودی که thrashing groove metal عه، اما همزمان رنگ و لعاب فرهنگ Māori رو هم با خودش میاره و شنونده اونو جدای از متال احساس می‌کنه.

+ chorus این آهنگ خیلی خوبه!

 

[امین]

فکر می‌کنم Sting و گروهش هرچه هنر داشتن و نداشتن در Shape Of My Heart استفاده کردن.
یکی از به‌یادموندنی‌ترین ملودی‌های تاریخ موسیقی که حتی اگر کسی یک بار هم اونو نشنیده باشه، به محضِ شنیدنش تو ذهنش حک میشه و بهش حس خوبی میده گویی که انگار ۱۰۰ دفعه از قبل شنیده بودتش. ریفش کمی overplayed شده توسط گیتاریست‌ها تو گیتار استورها که خب تقصیر هیچ‌کسی هم نیست، واقعاً catchy عه و همون‌طور که گفتم، از جنسِ کارهاییه که شهرت جهانی پیدا می‌کنن. به عنوان کسی که به شانس و احتمال و card games بها میده، متن ترانه‌ش رو هم دوست دارم.
هنوزم بعد از این همه سال وقتی اتفاقی به گوشم خورد، برام شنیدنی بود.

 

[امین]

پیروِ این بانگ و این پستی که گذاشتم، تصمیم گرفتم برخی از تصاویر هنری بندهای مختلف رو بهتون نشون بدم!

Behemoth

Carach Angren

Ghost

Immortal

Powerwolf

Slipknot

Apocalypse Orchestra

Tool

تا اینجاش بمونه به عنوان پارت یک.
دربارۀ تک‌تکِ این بندها هم بعداً اگر بتونم پست میذارم. به ویژه کمترشناخته‌شده‌هاش.

 

[امین]

این چرا انقدر خفن بود آقا؟ :‌)) از صفر تا صدشو دوس داشتم. موزیک‌ویدئوش، شعرش، موسیقیش به ویژه اون بریک‌داونِ آخرش

 

[امین]

دربارۀ تک‌تکِ این بندها هم بعداً اگر بتونم پست میذارم. به ویژه کمترشناخته‌شده‌هاش.

امشب می‌خوام Apocalypse Orchestra رو بهتون معرفی کنم.

پنج سال پیش با آلبوم The End Is Nigh باهاشون آشنا شدم؛ در واقع موزیک‌ویدئوی The Garden of Earthly Delights بود که من رو به سمتشون کشوند و به شدت جذبشون شدم و وقتی سایر آهنگاشون رو گوش دادم، فهمیدم بندی که مدت‌ها به دنبالش بودم رو بالأخره پیدا کردم. یادمه تو بانگم هم این‌طور توصیفش کرده بودم که "چه پسر باشید چه دختر، فرقی نمی‌کنه؛ به این آهنگ گوش کنید ریشتون قد وایکینگ‌ها درمیاد."
تِم مِدیوال و استفاده از عناصر قرون وسطایی و به ویژه هاردی‌گاردی و بگ‌پایپ در آهنگاشون باعث میشه شنونده رو ببره به همون بازۀ تاریخی و البته ترکیب شدنش با متال و حتی Doom و ریف‌های خیلی جالب، اونا رو دوچندان جذاب می‌کنه. خیلی به محتواهایی که ارتباطی به قرون وسطی پیدا می‌کنن علاقه دارم و این بند به خوبی از عهده‌ش براومده. شعرهاشون هم از زبان انگلیسیِ سنّتی بهره می‌بره و از تِم گروه تبعیت می‌کنه و از المان‌های جادو و رمز و راز و اسرار و ... هم زیاد استفاده می‌کنه. برای خوندن لیریکز آهنگاشون به خود وبسایت بندشون ارجاعتون میدم.
تا الان فقط همین یک آلبوم رو منتشر کردن و چیزِ دیگه‌ای ازشون درنیومده، اما به قدری به دلم نشسته که بارها بهش گوش میدم و خسته نمیشم. همون جریانِ کمیت و کیفیت و اینا. 4 تا از ترک‌هاشون که فیورتم هستن:

The Garden of Earthly Delights
Pyre
Flagellants' Song
Here Be Monsters​

 

[امین]

در وصف King Crimson نمی‌دونم چی میشه گفت؛ فقط می‎‌تونم به کلماتی مثل بنیان‌گذار پراگرسیو، خیال، وهم، مسحورکننده، اندوه و مرگ اشاره کنم.
از قدیمی‌ترین بندهای راک، که در سال 1968 شکل گرفت. مایکل و پیتر جایلز، درامر و بیسیست، آگهی جذب یک "خواننده و نوازندۀ ارگان" داده بودن. رابرت فریپ، گیتاریست و کسی که بعدها به عضو ثابت بند تبدیل شد، به فراخوان دو برادر جواب داد در حالی که نه خواننده بود و نه ارگان میزد. این سه نفر برای گسترش تنوع موسیقایی گروهشون یان مک‌دونالد رو به گروهشون اضافه کردند که شاید عصارۀ چیزی که در نخستین آلبومشون همه رو مجذوب خودش می‌کرد، به خاطر نبوغ این فرد در نوازندگی کیبورد و سازهای بادی بود. به همراه گرِگ لِیک که وظیفۀ خوانندگی رو برعهده گرفت، در سال 1969 آلبوم نخست بند تحت عنوان "بارگاه شاه کریمسون" منتشر شد که میشه گفت یکی از مهم‌ترین و بهترین آلبوم‌های پراگرسیو راک در تاریخ موسیقیست. آلبوم فقط شامل 5 قطعه‌ست، اما حدود 45 دقیقه طولشه، یعنی به طور متوسط هر آهنگ 9 دقیقه، که این خودش از نشانه‌های بارز آثار پراگرسیوه. در سالیان بعد، اعضای گروه همگی دستخوش تغییرات فراوانی شدن و به‌جز فریپ که بیش از 50 ساله در گروه باقی مونده، همگی عوض شدند.
در این‌جا، سه تا از کارهای بی‌نظیر این گروه رو بهتون معرفی می‌کنم.

Epitaph

​

جعبه متن مخفی: Lyrics

The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams
Will no one lay the laurel wreath
When silence drowns the screams
Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying
Between the iron gates of fate
The seeds of time were sown
And watered by the deeds of those
Who know and who are known
Knowledge is a deadly friend
If no one sets the rules
The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools
The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams
When every man is torn apart
With nightmares and with dreams
Will no one lay the laurel wreath
?When silence drowns the screams
Confusion will be my epitaph
As I crawl a cracked and broken path
If we make it we can all sit back and laugh
But I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying
Crying
Crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying
Yes, I fear tomorrow I'll be crying
Crying​

​

Starless

​

جعبه متن مخفی: Lyrics

Sundown dazzling day
Gold through my eyes
But my eyes turned within
Only see
Starless and bible black
Old friend charity
Cruel twisted smile
And the smile signals emptiness
For me
Starless and bible black
Ice blue silver sky
Fades into grey
To a grey hope that oh yearns
To be
Starless and bible black
Sundown dazzling day
Gold through my eyes
But my eyes turned within
Only see
Starless and bible black
Old friend charity
Cruel twisted smile
And the smile signals emptiness
For me
Starless and bible black​

​

The Court of the Crimson King

​

جعبه متن مخفی: Lyrics

The rusted chains of prison moons
Are shattered by the sun
I walk a road, horizons change
The tournament's begun
The purple piper plays his tune
The choir softly sing
Three lullabies in an ancient tongue
For the court of the crimson king
… The keeper of the city keys
Put shutters on the dreams
I wait outside the pilgrim's door
With insufficient schemes
The black queen chants
The funeral march
The cracked brass bells will ring
To summon back the fire witch
To the court of the crimson king
… The gardener plants an evergreen
Whilst trampling on a flower
I chase the wind of a prism ship
To taste the sweet and sour
The pattern juggler lifts his hand
The orchestra begin
As slowly turns the grinding wheel
In the court of the crimson king
… On soft gray mornings widows cry
The wise men share a joke
I run to grasp divining signs
To satisfy the hoax
The yellow jester does not play
But gentle pulls the strings
And smiles as the puppets dance
In the court of the crimson king​

​

​