بسیاری از افراد کل قرآن رو حفظ بودند و بسیار در علوم دینی تبحر داشتن و در عین حال شرب خمر می کردند.چنانچه حافظ در برخی اشعار اشاره به افطار با شراب داره(تضادی بی اندازه زیباست،روزه گرفتن و با می افطار کردن)
دقیقا. اصلا این دو تا شاید توی دید حافظ مغایر نبودن خیلی جالب میشه اگر بشه دلیل و فلسفه پشتش رو حدس زد. (حدس زدن رو من باب این میگم که ما نمی تونیم قطعی بگیم منظور حافظ چی بوده.)
خب شما نظر خودتون در مورد این شعر چیه؟ منظور حافظ از شراب.
نه کنایه به تزویر نیست.بحث اینه که اساسا برای من اهمیتی ندارد حکم شرع،اگر قراره افطار کنیم چه بهتر که با شراب باشه.
خب به نظر من می تونه کنایه هم باشه ولی احتمالش به نسبت معنای مستقیم کمتره. سوال: حکم شرع برای حافظ چی بوده؟ چه مرزی می شناخته برای شرع؟
منظور همون شرع رایجه.اینکه شرب خمر حرامه.
میدونم. میگم نگاه حافظ به شرع چی بوده؟ اصلا شرع برای حافظ به چه معناست؟
برای حافظ اینکه شرع چیه اهمیتی نداشت معتقد بود که تا در میخانه باز هست شرع مهم نیست.در ضمن شرع مفهوم متفاوتی نداره یه سری احکام واحده.
مفهوم شرع رو خودم میدونم. بذارید یه جور دیگه بگم. حافظ که رد پای اعتقاد هم در اشعارش دیده میشه، شراب رو با چه فلسفه ای مغایر با دین نمی دونسته؟
بحث بحث اولویت امره.حافظ اولویتی که برای شراب و رندی گری قائل بود والا تر از شرع بود.چه بسا دین مداری و عرفان خاص خودش رو در شراب می دید.البته این هم قطعی نیست.
من نظرم رو بدم؟
البته اینطور نبود که شراب رو با شرع مغایر ندونه. مسئله اینجا بود که اولویت شراب از شرع بالاتر بود.
مغایر ندونستن منظورم این نیست که داره به شرع انتقاد میکنه. به اون دین ریاکار و مزور ترجیحش میداده و میگفته این بیشتر به عرفان انسان کمک میکنه. شرعی که به اون شکل باشه رو به نظرم محدود کننده و مغایر با عرفان می دونسته و اولویت شراب به قول شما براش بالاتر بوده. یعنی شراب به نظرش به نسبت بیشتر سطح عرفان رو بالا میبره با تمام زیان هاش. رندی رو هم مثالی گفتم فقط. خیلی قصد بررسیش رو نداشتم.
