- ارسال‌ها
- 3,570
- امتیاز
- 73,201
- نام مرکز سمپاد
- فرزانگان زینب:)
- شهر
- تهر
- سال فارغ التحصیلی
- 95
- دانشگاه
- پادوا
- رشته دانشگاه
- روان شناسی
طبیعیه که رفتار غالب هر جانداری برای بقا تکامل یافته شده باشه و طبیعی تر ، اینکه رفتار دوری کردن از درد و رنج و آسیب جسمی توی موجودات از جمله انسان نهادینه شده . اما همیشه کسایی بودن که به عمد به خودشون آسیب جسمی وارد کنند ، رسوم مختلف ، عزاداری ، بیماری هایی مثل اوتیسم و غیره و یا حتا به نشونه ی اعتراض یا تخلیه ی درد و رنج .
این اعمال همیشه کم و بیش توی جوامع وجود داشتند ومدت هاست که جزو نشانگان بیماری های اختلال شخصیت مرزی و اختلال های خوردن و اوتیسم شمرده میشن اما در سال های اخیر اونقدر افزایش پیدا کردند که طبقه ی تشخیصی جداگانه ای براشون در نظر گرفته شده ، طبقه ای به اسم non suicidal self injury (به اختصار NSSI) که رفتارهای آسیب رساننده ی بدون قصد خودکشی رو فارغ از اینکه نشانه ی بیماری خاصی باشند بررسی میکنه.
خب این رفتارها رو عمدتا به دو دسته طبقه بندی میکنند : رفتار هایی که مستقیما مسبب آسیب جسمی هستند (مثل بریدن دست ، کوبیدن سر به دیوار و...) و دسته ی دیگه که شامل رفتارهاییه که غیرمستقیم آسیب رو به دنبال دارند (مثل رانندگی پر سرعت و مصرف بیش از حد سیگار و الکل) و ریسک در معرض خطر قرار گرفتن رو افزایش میدن .
نوجوان ها به طور متوسط بیشتر از بزرگسالان دست به این اعمال میزنند و بین خود نوجوانان هم دخترها از پسرها بیشتر به آسیب رسوندن به خودشون تمایل دارند .
توی ایران فقط یه مطالعه ی آماری درباره ی NSSI انجام شده و اطلاعات دقیقی از شیوعش اینجا وجود نداره اما از اونجایی که احتمال میدم خیلی ها این تجربه رو داشته باشند باید بگم که صرف انجام عملی که باعث آسیب جسمی بشه (بیشتر آسیب مستقیم منظوره) به معنی بیمار روانی بودن نیست . درسته که رفتار نابه هنجاریه و دید عموم نسبت بهش اصلا خوب نیست اما از دلایل مختلفی میتونه ناشی شده باشه که لزوما بیمار بودن رو نشون نمیده .
خب اگر دوست داشتید از تجربه هاتون و دلایلی که فکر میکنید ممکنه داشته باشه حرف بزنید تا بعدا بیشتر بگم (:
این اعمال همیشه کم و بیش توی جوامع وجود داشتند ومدت هاست که جزو نشانگان بیماری های اختلال شخصیت مرزی و اختلال های خوردن و اوتیسم شمرده میشن اما در سال های اخیر اونقدر افزایش پیدا کردند که طبقه ی تشخیصی جداگانه ای براشون در نظر گرفته شده ، طبقه ای به اسم non suicidal self injury (به اختصار NSSI) که رفتارهای آسیب رساننده ی بدون قصد خودکشی رو فارغ از اینکه نشانه ی بیماری خاصی باشند بررسی میکنه.
خب این رفتارها رو عمدتا به دو دسته طبقه بندی میکنند : رفتار هایی که مستقیما مسبب آسیب جسمی هستند (مثل بریدن دست ، کوبیدن سر به دیوار و...) و دسته ی دیگه که شامل رفتارهاییه که غیرمستقیم آسیب رو به دنبال دارند (مثل رانندگی پر سرعت و مصرف بیش از حد سیگار و الکل) و ریسک در معرض خطر قرار گرفتن رو افزایش میدن .
نوجوان ها به طور متوسط بیشتر از بزرگسالان دست به این اعمال میزنند و بین خود نوجوانان هم دخترها از پسرها بیشتر به آسیب رسوندن به خودشون تمایل دارند .
توی ایران فقط یه مطالعه ی آماری درباره ی NSSI انجام شده و اطلاعات دقیقی از شیوعش اینجا وجود نداره اما از اونجایی که احتمال میدم خیلی ها این تجربه رو داشته باشند باید بگم که صرف انجام عملی که باعث آسیب جسمی بشه (بیشتر آسیب مستقیم منظوره) به معنی بیمار روانی بودن نیست . درسته که رفتار نابه هنجاریه و دید عموم نسبت بهش اصلا خوب نیست اما از دلایل مختلفی میتونه ناشی شده باشه که لزوما بیمار بودن رو نشون نمیده .
خب اگر دوست داشتید از تجربه هاتون و دلایلی که فکر میکنید ممکنه داشته باشه حرف بزنید تا بعدا بیشتر بگم (:
) بردن بیمارستانِ روانیِ امین‌آباد (بیشتر رفتیم که روانپزشک‌ـا و نسخه‌ـایِ هورمونال‌شونُ ببینیم تا اینکه با بیمارا روبه‌رو بشیم، ولی در نهایت با چند تاشون صحبت کردیم) یکی از افرادی که باهاشون حرف زدیم و از حرف زدن باهامون ناراحت نمی‌شد، دخترِ 18 ساله‌یی بود که سابقه شکست یا تجربه تلخی نداشت و روندِ زندگی‌ش خیلی عادی بود. ولی چرا بستری شده بود؟
