نتایج جستجو

پر کن پیاله را، کاین آب آتشین، دیری است ره به حال خرابم نمی‌برد! این جام ها -که در پی هم می شود تهی- دریای آتش است که ریزم به کام خویش، گرداب می‌رباید و آبم نمی‌برد! من، با سمند سرکش و جادوئی شراب، تا بیکران عالم پندار رفته‌ام تا دشت پر ستارۀ اندیشه‌های گرم تا مرز ناشناختۀ مرگ و زندگی تا...

[باد ما را با خود خواهد برد] اگر اگر فایل صوتی اولِ این دکلمه رو داشتید، ممنون می‌شم برام بفرستیدش. :")

آه از این دم‌سردی‌ها خدایا.

برگ زردی با سماجت شاخه را چسبیده بود، دست‌های خویش و دامان تواَم آمد به یاد. [ولی آخه مردنِ من مردنِ یه برگ نبود. تو رو به خدا بود؟]

همچنان در ظلمتِ شب‌های بی‌مهتاب، همچنان پژمرده در پهنای این مرداب، همچنان لبریز از اندوه می‌پرسم: "جام اگر بشکست؟ ساز اگر بگسست؟ شعر اگر دیگر به دل ننشست؟"