پاسخ : استاد سخن سعدی
من این غزل سعدیو خیلی دوس دارم
ای ساربان آهسته رو کارام جانم میرود وان دل که با خود داشتم با دلستانم میرود
من ماندهام مهجور از او بیچاره و رنجور از او گویی که نیشی دور از او در استخوانم میرود
گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون...